Ξεφτίλα Ροϊδολασκαράτων Νο 6: Πότε θα ξεφορτωθούμε τους 3 Ιεράρχες;

Οι Ροϊδολασκαράτοι δεν μπορούν ν' ανεχτούν τους φωτισμένους 3 Ιεράρχες... Τους ενοχλούν... Και γράφουν κατεβατά συκοφαντιών για να αμαυρώσουν τη μνήμη τους... Μόνο που όταν διαβασμένοι άνθρωποι ασχολούνται με τα βλακώδη και συκοφαντικά ποστ τους τους κάνουνε ρόμπες...

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15656

suncitizen
Πάντως ο Χρυσόστομος είχε την τόλμη και το θάρρος να ελέγξει τη διεφθαρμένη κοσμική εξουσία με όλες τις συνέπειες. Θα μπορούσε να σιωπήσει, να ζήσει αρχοντικά μέσα στη χλιδή και να γεράσει στις ανέσεις και τα αξιώματα όπως τόσοι και τόσοι…

Επιπλέον, είναι λάθος να κρίνουμε τους ανθρώπους της εκάστοτε εποχής με σύγχρονα κριτήρια. Σήμερα η αρχαιότητα των ναών τους προδίδει ένα τεράστιο κύρος. Την εποχή εκείνη όμως, οι ναοί ήταν σύγχονοι και μάλιστα εκφραστές της ειδωλολατρικής εξουσίας που τόσο είχε καταπιέσει τους χριστιανούς. Για δε τους χριστιανούς η θρησκεία αυτή ήταν δαιμονική.

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15665

Γιάννης
«Όσο πιό βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και τη Ελληνικής απέχει Παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα… Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του βάρβαρου) καθ΄εκάστην λαμπρότερα γίνονται» (Ιωάνν. 59.31.33).

ωραία η αντιγραφή, αλλά η μετάφραση του καλόπουλου είναι άστοχη, πόσο μάλλον η τυφλή αντιγραφή δαυλού-καλόπουλου θυμίζει την ατυχή αντιγραφή του bulgarmak από τον ιο της ελευθεροτυπίας.

Το πραγματικό όμως κείμενο είναι αυτό (PG 59, 31B (Ομιλία Β’ εις τον Ευαγγελιστή Ιωάννη)): «Ενώ αυτός ο αγράμματος, ο απλοϊκός, από τη Βησθαϊδά, ο υιός του Ζεβεδαίου, έστω κι αν μύριες φορές ειρωνεύονται οι Έλληνες για την ευτέλεια των τίτλων του, θα το πω με πολύ πιο μεγάλη παρρησία, όσο κι αν το έθνος – από το οποίο κατάγεται ο Ιωάννης – τους φαίνεται ότι είναι βάρβαρο (ὅσῳ γὰρ τὸ ἔθνος αὐτοῖς βάρβαρον φαίνηται) και ότι απέχει από την ελληνική παιδεία, τόσο πιο σαφή θα αποδειχθούν τα δικά μας. Διότι, όταν ο βάρβαρος και αμαθής λέγει τέτοια πράγματα τα οποία κανείς από τους ανθρώπους της γης δεν κατανόησε ποτέ, και όχι μόνο λέγει αλλά και πείθει, αυτό αν συνέβαινε θα ήταν μεγάλο θαύμα. (….) Αυτός λοιπόν ο βάρβαρος [=Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης], με την συγγραφή του Ευαγγελίου (τῇ μὲν τοῦ Εὐαγγελίου συγγραφῇ) κυρίευσε ολόκληρη την οικουμένη. (….) Και τα μεν έργα των Ελλήνων όλα έσβησαν και εξαφανίστηκαν, ενώ τα δικά του γίνονται κάθε μέρα περισσότερο περιφανή. Διότι, αφ’ ότου εμφανίστηκαν αυτός και οι υπόλοιποι αλιείς, από τότε οι διδασκαλίες του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα έχουν σιγήσει, ενώ προηγουμένως νομιζόταν ότι επικρατούν». Δεν μεταφράζεται, στην παραποιημένη μετάφραση, το άρθρο «το» μπροστά από το «έθνος», αλλά ως «ένα έθνος». Όμως ο Χρυσόστομος αναφέρεται στο έθνος του Ιωάννη, το εβραϊκό, γι’ αυτό γράφει «ὅσῳ γὰρ τὸ ἔθνος αὐτοῖς βάρβαρον φαίνηται». Δεν μεταφράζεται το «αυτοίς φαίνηται», αλλά μόνο το «φαίνηται», ώστε να προκύπτει, σε συνδυασμό με το παραπάνω, ότι ο Χρυσόστομος λέει «όσο βαρβαρικότερο ένα έθνος, τόσο το καλύτερο». Δεν μεταφράζεται το «τῇ μὲν συγγραφῇ τοῦ Εὐαγγελίου», ώστε να φαίνεται ότι «ένας βάρβαρος – «προφανώς» με τη δύναμη των όπλων, άρα είναι εισβολέας τύπου Αλάριχου – κυρίευσε την οικουμένη». Δεν εξηγείται ποιος είναι αυτός ο «βάρβαρος» που αναφέρει ο Χρυσόστομος, ώστε να προκύπτει ότι ο Χρυσόστομος επαινεί τους βαρβαρικούς εισβολείς του 4ου αιώνα (Αλάριχο κ.ά.), δηλαδή ότι είναι.. φιλοβάρβαρος. ίσως βέβαια, επειδή οι “άθλιοι αρμένηδες” τους “ιλλύριους” είναι εκφράσεις κλισέ εδώ μέσα, στις αναφορές της βυζαντινής ιστορίας, ο αποτροπιασμός για τους “βαρβάρους” δεν είναι όπως ο σύγχρονος ρατσισμός.

ο χρυσόστομος είπε και άλλα για τους έλληνες.

επαινεί το Σωκράτη, τον Θηβαίο Κράτη και τον κυνικό Διογένη για την ηθική τους συμπεριφορά ή την περιφρόνησή τους προς τα υλικά αγαθά˙ όχι όμως για τις μεταφυσικές τους αντιλήψεις. Πράγμα που δείχνει πως και τον χρηστό βίο των μη Χριστιανών φιλοσόφων (όταν αυτός είναι τέτοιος) παραδέχεται, και ταυτόχρονα δεν απομακρύνεται από τις χριστιανικές απόψεις. Ο Χρυσόστομος επαινεί τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη (Προς άπιστον πατέραν, 4) καθώς και τον Αριστείδη, τον Διογένη και τον Επαμεινώνδα: «Ο άλλος [ο Πλάτων] έζη εις τον κήπον της Ακαδημίας όπου επότιζε και εφύτευε και έτρωγεν ελαίας και παρέθετε πτωχήν τράπεζαν και ευρίσκετο έξω από όλην εκείνην την πολυτέλειαν. Και δεν είναι μόνον αυτό αξιοθαύμαστον, αλλά και το ότι αφού έγινε δούλος και επωλήθη κατά διαταγήν του τυράννου (…). Τοιούτον πράγμα είναι η αρετή˙ όχι μόνο δι’ όσων πράττει αλλά και δι’ όσων υφίσταται. Και τι συνέβη με τον διδάσκαλον αυτού Σωκράτην; Πόσο ενδοξότερος του Αρχελάου, αν και εκείνος ήτο βασιλεύς; Αυτός δε έζη εις το Λύκειον και δεν είχε τίποτε περισσότερον από ένα ένδυμα. Και από την φήμη που υπάρχει τώρα φαίνονται και τα προηγούμενα». Επίσης αναφέρει επιδοκιμαστικά την άποψη του Πλάτωνα (Περί παρθενίας, η’, 2): «ο Πλάτων λέγει ότι είναι αγαθός αυτός που εδημιούργησε το παν και ότι κανείς φθόνος δεν γεννάται μέσα εις τον αγαθόν άνθρωπον». Ο Χρυσόστομος λέει: «και οι Έλληνες είχον να επιδείξουν μεταξύ των ωρισμένους που εφιλοσόφησαν περί χρημάτων και μερικούς που κατενίκησαν το πάθος της οργής» (Περί του τας κανονικάς μη συνοικείν άνδρασι, 1). Και αναφέρει, αλλού, ως παράδειγμα προς μίμηση έναν ειδωλολάτρη φιλόσοφο – δεν τον κατονομάζει – που ανεχόταν την μέθυσο και φλύαρη γυναίκα του. Λέει ο Χρυσόστομος: «εγώ τώρα θρηνώ, όταν οι Εθνικοί είναι φιλοσοφώτεροι από εμάς» (Λόγος κστ’ εις την Α’ Προς Κορινθίους, 11). Επίσης (Ομιλία κα’ εις το Κατά Ματθαίον, 4): «ωρισμένοι από τους Έλληνες και αυτό το επέτυχαν, αν και όχι με την κατάλληλον διάθεσιν, και εγκατέλειψαν όλα τα υπάρχοντά των». Χρησιμοποιεί τους φιλοσόφους ως παράδειγμα και τους συγκρίνει με τους Χριστιανούς (Ομιλία ιζ’ εις το Κατά Ματθαίον, 7): «σκεφθείτε τους φιλοσόφους των Ελλήνων και τότε θα εννοήσετε πόσην τιμωρίαν αξίζομεν εμείς που παραβαίνομεν τους θείους νόμους. Όταν εκείνοι δια μίαν ανθρωπίνην κοσμιότητα καταβάλουν μυρίους κόπους, ενώ σεις δεν δείχνετε το ίδιο ενδιαφέρον δια τα ουράνια». Ο Χρυσόστομος γράφει (Λόγος στ’ στην Προς Ρωμαίους, 3): «”Δόξα όμως και τιμή και ειρήνη θα αποδοθή στον καθένα που εργάζεται το αγαθό, στον Ιουδαίο πρώτα και στον Έλληνα”. Ποιον Ιουδαίο εννοεί εδώ ή για ποιούς Έλληνες μιλάει; Γι’ αυτούς που έζησαν πριν από την παρουσία του Χριστού».

όπως και αυτά:

(Ομιλία λγ’ στην Α’ Κορινθίους επιστολή (PG 61, 282D)): «Τί οὖν, φηςίν, ἂν ἐχθροὶ ὦσι καὶ Ἕλληνες οὐ δεῖ μισεῖν; Μισεῖν μέν, οὐκ ἐκείνους δέ, ἀλλὰ τὸ δόγμα, οὐ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὴν πονηρὰν πράξιν, τὴν διεφθαρμένην γνώμην. Ὁ μὲν ἄνθρωπος ἔργον Θεοῦ ἡ δὲ πλάνη γὰρ ἔργον τοῦ διαβόλου». Δηλαδή: «Λένε κάποιοι, αν είναι εχθροί οι “Έλληνες”, δεν πρέπει και να τους μισούμε; Δεν μισούμε τους “Έλληνες”, αλλά το δόγμα˙ δε μισούμε τον άνθρωπο, αλλά την πονηρή πράξη, τη διεφθαρμένη γνώμη. Διότι ο άνθρωπος είναι έργο του Θεού, ενώ η πλάνη έργο του Διαβόλου». Αλλού (Ομιλία ι’ στην Προς Εβραίους, 4): «και αν ακόμη δούμε έναν ειδωλολάτρη σε δυσκολία, πρέπει να τον ευεργετούμε, και γενικά κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε δύσκολη θέση».

αλλά και αυτά:

(Ερμηνεία εις την Προς Ρωμαίους, ομιλία κγ’, 2 (PG 60, 611 Β)): «Διότι, δεν είπε «μην ανταποδίδεις το κακό στους πιστούς», αλλά «σε κανένα», ούτε σε “Έλληνα”, ούτε σε μιαρό, ούτε σε όποιονδήποτε» (…) «Σε κανένα μη δίνεις αφορμή αντιδικίας και φιλονικείας, ούτε στον Ιουδαίο ούτε στον Εθνικό˙ αλλά αν κάπου δεις ότι ζημειώνεται η ευσέβεια, να μην προτιμήσεις την ομόνοια από την αλήθεια, αλλά να σταθείς γενναία μέχρι θανάτου˙ και ούτε έτσι να πολεμάς με την ψυχή, ούτε να αποστρέφεσαι τη γνώμη, αλλά να μάχεσαι μόνο με τα πράγματα. Γιατί αυτό σημαίνει το ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύσατε» (..). Ούτε να παίρνετε εκδίκηση, αγαπητοί, αλλά να δίνετε τόπο στην οργή».
Ο Χρυσόστομος γράφει (Λόγος εις μακάριον Βαβύλαν, 3): «Γι’ αυτό λοιπόν και κανένας χριστιανός βασιλεύς δεν εξέδωκε εναντίον σας [=των εθνικών] διατάγματα παρόμοια με εκείνα που επενόησαν εναντίον μας εκείνοι που λάτρευαν τους δαίμονες» και εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πως ο ίδιος ποτέ δεν συμβούλευσε τους αυτοκράτορες να νομοθετήσουν ή να εφαρμόσουν διωγμούς κατά των. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει ότι είναι ύβρις προς το Θεό να του ζητάμε πράγματα εναντίον των εχθρών μας (Περί του μη δημοσιεύειν τα αμαρτήματα των αδελφών, μηδέ κατεύχεσθαι των εχθρών, 11 (PG 51, 363)). «Επομένως, ο Κύριος (…) απαγορεύει να φονεύονται και να κατασφάζονται οι αιρετικοί», τονίζει αλλού (Ομιλία μστ΄, εις το Κατά Ματθαίον, 1). Ο Χρυσόστομος θεωρεί καύχημα των Χριστιανών ότι πολλά εθνικά βιβλία τα έσωσαν από τον αφανισμό οι ίδιοι (PG 50, 537B): «Κι αν έτυχε κάποιο να έχει διασωθεί, αυτό μπορεί κανείς να το βρει στα χέρια των Χριστιανών». Και προσθέτει: «Δεν επιτρέπεται στους Χριστιανούς να καταστρέφουν την πλάνη με τρόπο αναγκαστικό και βίαιο, αλλά να φροντίζουν με την πειθώ και τη διδασκαλία και την πραότητα να οδηγούν τους ανθρώπους στη σωτηρία» (Λόγος εις μακάριον Βαβύλαν, 3 (PG 50, 537 C)).

τώρα, αναφορικά με το ναό της αρτέμιδας «Είναι πολύ αμφίβολο αν ο Χρυσόστομος εξόρμησε στην Έφεσο» (Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι Εθνικοί, σ. 194 (σημ. εκδ. ΘΥΡΑΘΕΝ). (για όσους ξέρουν πόσο φιλοχριστιανικές είναι οι εκδόσεις αυτές)

για την αποστολή καταστροφέων στην φοινίκη, πράγματι ο θεοδώρητος το αναφέρει. λοιπόν; ο θεοδώρητος λέει και μύρια όσα για τον ιουλιανό.

Δε θα μπορούσε να στέλνει ορδές μοναχών ο Χρυσόστομος την εποχή κατά την οποία ήταν εξόριστος από τον αυτοκράτορα και βάδιζε προς τον δεύτερο τόπο εξορίας του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξορίστηκε για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν το 403) στις 5 Ιουνίου 404 μ.Χ. με έδικτο του Αρκάδιου στην Κουκουσό, στο όρος Ταύρος, στα ΝΑ παράλια της Μ. Ασίας. Μετά το θάνατο της Ευδοξίας, εξορίστηκε ξανά στις νοτιοανατολικές ακτές του Πόντου, αλλά πέθανε στην πορεία, στις 14/9/407. Την εποχή εκείνην υπήρχαν διαταγές του Αρκάδιου που απαγόρευαν την καταστροφή των αρχαίων ναών. Μόνο ο Θεοδώρητος Κύρου ισχυρίζεται τα περί καταστροφής. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Θεοδώρητος θεωρείται από ορισμένους αξιόπιστος, όταν περιγράφει χριστιανικούς βανδαλισμούς τους οποίους κανείς άλλος δεν αναφέρει, αλλά αναξιόπιστος, όταν περιγράφει λ.χ. τις βιαιότητες του Ιουλιανού τις οποίες αναφέρουν και άλλοι. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πουθενά στις επιστολές του – εν εξορία – προς διάφορους ιεροκήρυκες που θα πήγαιναν ή βρίσκονταν ήδη στην Φοινίκη, για να διαδώσουν το Χριστιανισμό, δεν προτρέπει κανέναν μοναχό ή ιεροκήρυκα να γκρεμίσει ναούς. Στην επιστολή του υπ’ αριθμό 221 (Κωνσταντίω πρεσβυτέρω), ο Χρυσόστομος γράφει μεταξύ άλλων: «(…)το χρέος σου ν’ αγωνιστής για την κατάλυση του Εθνισμού, την ίδρυση εκκλησιών και την οικοδόμηση ναών (…)». Η «κατάλυση του Εθνισμού» είναι κάτι πολύ γενικότερο και ευρύτερο από την καταστροφή ναών˙ δεν προϋποθέτει η πρώτη την δεύτερη απαραίτητα ούτε οι Φοίνικες χωρικοί ήταν τόσο πολιτισμένοι ώστε οι βίαιες επιθέσεις τους κατά μοναχών τις οποίες αναφέρει ο Χρυσόστομος να θεωρηθούν απαραίτητα εκδίκηση για απόπειρες καταστροφής από αυτούς τους μοναχούς. Στην επιστολή του 123 (Προς τους εν Φοινίκη πρεσβυτέρους και μονάζοντας, τους κατηχούντας τους Έλληνας), ο Άγιος γράφει μεταξύ άλλων: «(…) παρήγγειλα να σάς στέλνουν, όπως και πρώτα, ώστε να έχετε άφθονα τα μέσα, είτε σε ρούχα είτε σε παπούτσια είτε σε τρόφιμα για τους φτωχούς αδελφούς εκεί (…)». Στην επιστολή υπ’ αριθμό 126 (Προς Ρουφίνο) γράφει μεταξύ άλλων στον ετοιμαζόμενο να πάει στην Φοινίκη Ρουφίνο: «Έμαθα πως ξανάρχισε στη Φοινίκη ο διωγμός από τους Εθνικούς με μεγαλύτερο πάθος και πως μερικοί από τους μοναχούς βασανίστηκαν και μερικοί πέθαναν από τα βασανιστήρια (…) θα κατατροπώσεις τους αντιπάλους με τη θερμή σου προσευχή, την επιείκεια, την σταθερότητα και έτσι θα σταματήσεις τη μανία τους (…)». Ο Χρυσόστομος λοιπόν δεν πρόσταξε καταστροφές και δεν φαίνεται ότι ενδιαφερόταν για την καταστροφή των ναών˙ τον ενδιέφερε το κήρυγμα με ειρηνικά μέσα. Ό,τι υπόσχεται να δώσει ως βοήθεια στους μοναχούς είναι ρούχα, παπούτσια και τρόφιμα, αλλά όχι χρήματα για να γκρεμιστούν οι εθνικοί ναοί. Εάν οι μοναχοί στη Φοινίκη προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν τον κόσμο της περιοχής με μέσα διαφορετικά από τα συνιστώμενα από τον Χρυσόστομο, δεν ευθύνεται οπωσδήποτε ο τελευταίος. κι αυτό μπορεί να το ισχυριστεί κανείς με βάση τις επιστολές του.

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15675

Γιάννης
“Ο άγ. Γρ.Ναζιανζηνός, είχε κι αυτός αρπάξει το θρόνο από τον πατριάρχη Δημόφιλο, διοριζόμενος με το έτσι θέλω από τον χασάπη αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄. Λίγο μετά αναγκάστηκε να παραιτηθεί, κάτω από την κατακραυγή των επισκόπων των οποίων δεν είχε ζητηθεί η γνώμη. Πρόλαβε όμως να ζητήσει από τον χασάπη Μέγα και Άγιο Θεοδόσιο να κυνηγήσει τους αιρετικούς με ειδικές τιμωρίες (Κ. Σιμόπουλου “Ο μύθος των Μεγάλων.”). ”

για να τα λέει ο Σιμόπουλος κάτι θα ξέρει:

(άγιου Γρηγόριου Ναζιανζηνού, Κατά Ιουλιανού στηλιτευτικός δεύτερος, 36-37): «Συνηθίζει ο άνθρωπος, όταν έρθει στην εξουσία, να αντιδρά κακώς, όταν μάλιστα συμβεί να είναι δίκαια οργισμένος για όσα υπέφερε, ελάχιστα πείθεται σε λόγο που ανακόπτει το θυμό. Είναι άξιο όμως να ακουστεί και να γίνει ευπρόσδεκτο. Ας μη χρησιμοποιήσουμε την ευκαιρία με απληστία, ας μην απολαύσουμε με ηδονή την εξουσία, ας μη κάνουμε αυτά που καταδικάσαμε. Αλλά αφού απολαύσαμε την μεταβολή, όσο για να αποφύγουμε τα δεινά, ας μισήσουμε ό,τι έχει σχέση με αντεκδίκηση. Είναι αρκετή τιμωρία στους μέτριους ο φόβος αυτών που τους είχαν λυπήσει και η προσδοκία ότι θα πάθουν αυτά που τους αξίζουν. Ας μη θελήσουμε να συναγωνιστούμε στην οργή, ούτε να φανούμε υποδεέστεροι τιμωροί από όσο αξίζουν. Αλλά επειδή δεν μπορούμε να εισπράξουμε το παν, ας συγχωρήσουμε το παν. Ας γίνουμε κατά τούτο ανώτεροι και υψηλότεροι από εκείνους που μας αδίκησαν. Ας δείξουμε τι διδάσκουν οι δαίμονες σ’ αυτούς και με τι μας εκπαιδεύει ο Χριστός. Ας αυξήσουμε το μυστήριο με αγαθότητα. Ας νικήσουμε με επιείκια αυτούς που μας τυράννησαν. Αν κανείς έχει βασανιστεί πολύ σκληρά, ας αφήσουμε στο Θεό τους βασανιστές και στο μετά θάνατο δικαστήριο. Ας μη διανοηθούμε δήμευση της περιουσίας, ας μη τους οδηγήσουμε ενώπιον δικαστηρίων, ας μη τους απελάσουμε από την πατρίδα, ας μη τους βασανίσουμε με μαστίγια και, για να μιλήσω με συντομία, ας μη τους κάνουμε τίποτε από όσα πάθαμε. Ας τους κάνουμε κι αυτούς επιεικέστερους, ει δυνατόν, με το δικό μας παράδειγμα. Αν κανενός ο γιος, ο πατέρας, η γυναίκα, κάποιος συγγενής, φίλος ή κανείς άλλος από τα προσφιλή του πρόσωπα έχει βασανιστεί, ας καταστήσουμε σε όλους τα πάθη τους άξια μισθαποδοσίας με το να τους πείσουμε να υποφέρουν με καρτερία όσα υπέστησαν. Ας τους χαρίσουμε αυτό ως το μεγαλύτερο από κάθε άλλο δώρο».

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15684

Γιάννης
laskaratos,

1. για τον γρηγόριο τον ναζιανζηνο ισχυρίζεσαι ότι α) αναφέρθηκα στο τίνος τη βοήθεια ανέβηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο β) αμφισβήτησα το ότι αναγκάστηκε να παραιτηθεί, αναφερόμενος στο σιμόπουλο.

φαίνεται πως δε διαβάζεις τι έγραψα. δεν πειράζει, ξαναδιάβασε τι έγραψα και σε τι από τα λεγόμενά σου αναφερόταν αυτά που έγραψα.

2. για τον καλόπουλο λες “Δεν αντέγραψα από κανέναν Καλόπουλο”. το κείμενο αυτό, η συγκεκριμένη μετάφρασή του ήταν από τον ιστότοπο του εν λόγω χρόνια πριν. υπάρχουν αποθηκευμένες τέτοιες σελίδες. αν το αντέγραψες ξέροντας ή όχι ότι είναι του καλόπουλου, δεν με ενδιαφέρει. σημασία έχει ότι αναπαραγάγεις μια παραποιημένη μετάφραση. δεν γράφω “αντέγραψες από τον καλόπουλο” επειδή θεωρώ απαράδεκτο να αντιγράφεις από αυτόν. θεωρώ απαράδεκτη τη μετάφραση αυτή, ανεξάρτητα του ποιος την έκανε, απλώς, όπως και εσφαλμένη την παράθεσή της, η οποία συνεχίζεται χρόνια δίχως κανείς να έχει κοιτάξει τα αυθεντικά κείμενα. δε νομίζω να προσβάλλεσαι, επειδή σου δείχνω ότι παραθέτεις διαστρεβλωμένες μεταφράσεις.

3. ενώ για τον μάρκο διάκονο δεν έκανα λόγο, εσύ απευθυνόμενος σε μένα, σαν να είχα κάνει λόγο (ο λόγος; ), γράφεις “Μάλιστα παρέλειψα να αναφέρω πως αυτές οι ιερές κατεδαφίσεις είχαν και ανθρώπινα θύματα. Ο ίδιος ο Διάκος τα αναφέρει, μόνο που τα αποδίδει τάχα σε ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ.” λοιπόν, το βάρος της απόδειξης πέφτει σε σένα. επειδή σου φαίνεται προφανές, δε σημαίνει ότι έτσι είναι. έχεις διαβάσει το κείμενο;

4. αν ήσουν καλόπιστος, τότε όπως παρέθεσες τα “ανθελληνικά” αποσπάσματά του θα παρέθετες και ορισμένα από τα αποσπάσματα που παρέθεσα – ακριβώς επειδή γενικά επέλεξες να παραθέσεις αποσπάσματα και όχι απλές κρίσεις, δικές σου, ή απόψεις ιστορικών. δεν λέω, μπορεί να μην είχες πρόσβαση στα κείμενα. γι’ αυτό και παρέθεσες την δικτυακή “μετάφραση” του κειμένου που αναφέρω στο (2). αλλά κάθε καλόπιστος θα έψαχνε περισσότερο. έτσι το νομίζω εγώ.

5. δεν αντιγράφω άλλους. τα αποσπάσματα αυτά τα βρήκα έπειτα από δική μου, προσωπική μελέτη των συγγραμμάτων του χρυσόστομου.

6. αφού μου απευθύνθηκες για τον μάρκο διάκονο αν και δεν έκανα λόγο, σου απευθύνομαι για τον βουλγαροκτόνο αν και δεν έκανες λόγο γι’ αυτόν προς εμένα.

Η σκληρότητα της τύφλωσης των βουλγάρων αιχμαλώτων από τον Βασίλειο είναι δεδομένη· όμως παραγνωρίζονται τρία πράγματα:
1) ότι ο Βασίλειος πριν οδηγηθεί, στα τελευταία χρόνια του τριακονταετούς βυζαντινο-βουλγαρικού πολέμου, στο μέτρο αυτό συνεχώς έδινε χάρη αλλά και αξιώματα σε όσους Βουλγάρους αυτομολούσαν σε αυτόν (ή δεν τους τιμωρούσε, όταν επαναστατούσαν, παρά μόνο με δήμευση περιουσίας και εξορία), αλλά όχι μόνο σε αυτούς μα και σε Ίβηρες καθώς και σε Βυζαντινούς οι οποίοι επαναστατούσαν κι έπειτα συνθηκολογούσαν. (α) παρακοιμώμενος Βασίλειος, (β) Βάρδας Σκληρός, (γ) Ασώτιος, (δ)Νικολιτζάς, (ε) Ρωμανός-Συμεών, (στ) Γεώργιος Δαυίδ, (ζ) Νικηφόρος Ξιφίας. Βλ. Ιωάννη Σκυλίτζη, Σύνοψις ιστοριών, 335, 338, 344, 346, 353, 357, 358, 359, 360, 364, 365, 367, 435) και, έτσι, η σκληρότητα αυτή είναι μικρό και όχι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της βασιλείας και της προσωπικότητάς του·
2) ότι η ποινή της τύφλωσης θεωρείτο τότε επιεικέστερη από την ποινή του θανάτου· σήμερα, αν έπρεπε να διαλέξει κανείς την τύφλωση από τον θάνατο, ενδεχομένως θα προτιμούσε τον θάνατο. τότε ίσως προτιμούσε το αντίθετο. ότι σήμερα ισχύει το τάδε κριτήριο για την αυστηρότητα δε σημαίνει ότι πάντοτε ίσχυε αυτό. πριν 100 χρόνια στις πιο πολιτισμένες χώρες ίσχυε η ποινή του θανάτου, σε 100 χρόνια ενδεχομένως στις ίδιες χώρες θα φαίνονται βάρβαροι στο σύστημα τιμωριών το θάνατο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι χώρες αυτές (γαλλία, γερμανία, γαλλία) δεν ήταν τότε οι πιο πολιτισμένες. το κριτήριο, λοιπόν, είναι πάντα σχετικό.
3) ότι η ποινή αυτή επιβαλλόταν σε στασιαστές και οι Βούλγαροι στρατιώτες, ως κάτοικοι της Αυτοκρατορίας θεωρούνταν τέτοιοι. Αντιθέτως, οι Άραβες αιχμάλωτοι θεωρούνταν αιχμάλωτοι ξένου κράτους και όχι στασιαστές και η τύχη τους ήταν πολύ καλλίτερη, αφού όχι σπάνια ανταλλάσονταν και επέστρεφαν στην πατρίδα τους, ενώ την καλή συμπεριφορά προς τους άραβες αιχμαλώτους αναφέρουν και αραβικές πηγές.

Ρο,

1. γράφετε “προφανώς και στοχεύονται οι ιδέες και όχι μεμονωμένα άτομα, και ο ορθός λόγος με τον οποίο είχε μπολιαστεί ο ελληνόφωνος κόσμος έπρεπε να χτυπηθεί”.
παρατηρώ πως α. ίσως έχετε υπόψη σας έναν κόσμο στον οποίο η αντιπαράθεση ιδεών καθώς και η επίθεση κατά ιδεών, και όχι ατόμων, θεωρείται κακό. β. πρέπει να ερευνήσετε περισσότερο το θέμα του ορθολογισμού των ιδεών των φιλοσόφων/ατόμων της εποχής του χρυσόστομου. σας προτείνω το “φιλόσοφος ιστορία” του δαμάσκιου (εκδ. απάμεια), αλλιώς ας είστε πιο προσεκτικός αναφορικά με το ζήτημα του ορθολογισμού των θύραθεν φιλοσόφων της ύστερης αρχαιότητας. αλλά, αν δεν κάνω λάθος, παρέθεσα και επαινετικά προς τους κλασσικούς αποσπάσματα του χρυσοστόμου.

2. γράφετε “λέτε:
(…) θα κατατροπώσεις τους αντιπάλους με τη θερμή σου προσευχή, την επιείκεια, την σταθερότητα και έτσι θα σταματήσεις τη μανία τους (…)

Οι εθνικοί ήταν οι αμυνόμενοι έτσι δεν είναι;”

τι εννοείτε με τη λέξη αμυνόμενοι; ότι τους έδερναν; προκύπτει από τις συμβουλές του χρυσόστομου στις επιστολές αυτό ή από τον θεοδώρητο; δε νομίζετε ότι ο χρυσόστομος δεν υποψιαζόταν ότι μετά από 1600 χρόνια θα διαβάζαμε τις ιδιωτικές επιστολές του, κι ότι επομένως, αν πράγματι ήθελε να τους “έδερναν”, θα συνιστούσε ακριβώς τη βία στις επιστολές του; θεωρείτε τους εθνικούς αμυνόμενους απλώς επειδή ο χρυσόστομος αναφέρεται σε αντιπάλους;

3. γράφετε
“Κανονικά θα έπρεπε κι εγώ με τη σειρά μου να αντιπαραθέσω λόγια του ίδιου του Ιουλιανού για να διαβάσουμε εδώ τις εντυπωσεις και την οδύνη του για το κατάντημα των πληθυσμών που κάποτε κυριαρχούσε η ελληνική παιδεία, ο στοχασμός, η αμφισβήτηση, η Ακαδημία στις δόξες της, η διαλεκτική, χωρίς ενιαίο θρησκευτικό παράλογο δόγμα…Ας είναι. ”

εννοείτε ότι είναι κυριαρχία της ελληνικής παιδείας λ.χ. η πίστη ότι μέσα σου ζει η ψυχή του μεγαλέξανδρου; κι εγώ θα μπορούσα να αντιπαραθέσω λόγια του ίδιου του ιουλιανού, για το πώς αντιλαμβανόταν την φιλοσοφία και την παιδεία ή για τη σχέση του ιδρυτή της ακαδημίας με την αμφισβήτηση και τους εκπρόσωπούς της στην κλασσική εποχή. ας είναι

4. γράφετε “Όμως και πάλι τι εννοεί ο Ναζιανζηνός λέγοντας:

” Ας δείξουμε τι διδάσκουν οι δαίμονες σ’ αυτούς και με τι μας εκπαιδεύει ο Χριστός “

Τι λοιπόν δίδασκαν οι δαίμονες, και ποιοι ήταν οι δαίμονες;”

θεολογία δε θα σας διδάξω, πιστεύω όμως πως αν η χριστιανική δαιμονολογία δεν είναι της αρέσκειάς σας επειδή είναι χριστιανική, μπορείτε να αναπαυθείτε στα ακόλουθα αποσπάσματα εθνικής δαιμονολογίας που ενδεικτικά αναφέρω.

α. «συχνά δυνατοί και άγριοι δαίμονες στέλνουν επιδημίες στις πόλεις, αφορία στη γη, ανακινούν πολέμους και επαναστάσεις» (Πλούταρχου, Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 14 (417D)).
β. «Ανάμεσα στις άλλες βλάβες που προέρχονται από τους κακοποιούς δαίμονες, η μέγιστη είναι αυτή, ότι δηλαδή αυτοί, καθώς γίνονται αίτιοι των γήινων συμφορών, όπως είναι οι λιμοί, η ακαρπία της γης, οι σεισμοί, οι ξηρασίες και τα όμοια» (Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, 2, 40)
γ. «Η παρουσία των δαιμόνων βαραίνει το σώμα και το τιμωρεί με αρρώστιες (…) οι τιμωροί δαίμονες επιδεικνύουν τα είδη των τιμωριών, και οι υπόλοιποι που με οποιονδήποτε τρόπο είναι κακοί περιβάλλονται από κάπoια βλαβερά, αιμοβόρα και άγρια θηρία» (Ιάμβλιχου, Περί Μυστηρίων, Β’, 6, 7).
δ. «το γένος των δαιμονίων δεν είναι πάντα αγνό ούτε αγαθό» (Ιουλιανός, επιστ. κατά του Νείλου, 445b).

φρονώ ότι η επάρκεια σκέψης δεν είναι το κύριο ζήτημα, όταν γίνεται ιστορική συζητηση βάσει κειμένων, αλλά η πρόσβαση σε αυτά.

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15690

Γιάννης
“Την προφανή αντίθεση της Εκκλησίας και όλων των πατέρων της, με τη Φιλοσοφία, με την έρευνα, με την αμφισβήτηση, κανένας εξυπνακισμός των διαδικτυακών ομολογητών και καμμία υποπαράγραφος των θρησκοληπτικών παραλληρημάτων του Χρυσόστομου δεν μπορεί να την ανατρέψει. Η Εκκλησία πιστεύει και το διακηρύσει στα αποκαλυμένα απαραβίαστα δόγματα και φτάνει στη διαστροφή της επιβολής τους με την κρατική βία και στον αφορισμό και την δαιμονοποίηση των διαφωνούντων, η Φιλοσοφία δεν δέχεται καμμία εξ ύψους ή ανθρώπινη αυθεντία. ”

..χαχα
…εκτός από την αυθεντία του έκαστου φιλόσοφου, σε διαφορετικές υποπαραγράφους:

«Άν όμως κάποιος ασεβής θα δείξει ανυπακοή στους νόμους, θα εφαρμόζεται ο εξής νόμος σχετικά με την ασέβεια: όποιος αντιληφθεί λόγια ή πράξεις ασεβείς, πρέπει να αντιδράσει αμέσως καταγγέλλοντας στους άρχοντες τον ένοχο, οι οποίοι θα τον οδηγήσουν στο αρμόδιο για τέτοιες υποθέσεις δικαστήριο. Αν ο άρχοντας που θα πληροφορηθεί το γεγονός δεν εκτελέσει το καθήκον του, θα διώκεται ο ίδιος για ασέβεια από οποιονδήποτε πολίτη, που θέλει να υπερασπιστεί τους νόμους. Αν κάποιος καταδικαστεί, το δικαστήριο θα ορίσει διαφορετική ποινή για κάθε αδίκημα, επιβάλλοντας φυλάκιση για όλες τις περιπτώσεις. Από τις τρεις φυλακές της πόλης (…) η δεύτερη [θα βρίσκεται] στο μέρος όπου συγκεντρώνεται το Νυκτερινό Συμβούλιο, θα ονομάζεται Σωφρονιστήριο. Η τρίτη, (..) σε μέρος όσο το δυνατό πιο μοναχικό και άγριο, θα έχει όνομα που θα δείχνει ότι σκοπός της είναι η τιμωρία. Όπως περιγράψαμε ήδη, υπάρχουν τρεις περιπτώσεις ασέβειας από τις οποίες η καθεμιά δικαιρείται σε δύο. Κατά συνέπεια έχουμε έξι κατηγορίες αδικημάτων κατά των θεών, των οποίων η τιμωρία πρέπει να ποικίλλει σε είδος και βαθμό. (…) Αυτό το είδος αθέων διαιρείται σε πολλές κατηγορίες αλλά η νομοθεσία αξίζει να ασχοληθεί μόνο με τις δύο που αναφέραμε. Η μια πρέπει να τιμωρείται με θάνατο όχι μόνο μια ή δυο φορές, αλλά πολύ περισσότερες, ενώ στην άλλη χρειάζονται συμβουλές και φυλάκιση. (…) Ο δικαστής πρέπει να κλείσει στο Σωφρονιστήριο για πέντε χρόνια τουλάχιστον, σύμφωνα με το νόμο, όσους έπεσαν θύματα της ανοησίας τους χωρίς να έχουν κακό χαρακτήρα ή διάθεση. Στο διάστημα αυτό δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή μαζί τους κανένας πολίτης εκτός απ’ τα μέλη του Νυκτερινού Συμβουλίου, που θα τους επισκέπτονται και θα τους συμβουλεύουν πώς θα μπορέσουν να σώσουν την ψυχή τους. Όταν τελειώσει ο χρόνος της ποινής τους θα βγαίνουν απ’ τη φυλακή και όποιοι δείχνουν ότι συνετίστηκαν θα ζουν μαζί με τους άλλους πολίτες. Αν όμως εξακολουθούν να είναι αμετανόητοι, η ποινή θα είναι θάνατος για όσους καταδικαστούν ξανά για το ίδιο αδίκημα. (….) Ο νόμος , ίδιος για όλους, θα είναι ο εξής: κανείς δεν επιτρέπεται να έχει ιδιωτικά ιερά στο σπίτι του. (…) αν αποδειχθεί ότι κάποιος, άνδρας ή γυναίκα, εκτελεί λατρεία σε άλλα ιερά εκτός απ’ τα δημόσια, έστω κι αν δεν έχει διαπράξει κανένα μεγάλο ανόσιο έργο, αυτός που θα τον αντιληφθεί πρέπει να τον καταγγείλει στους νομοφύλακες, οι οποίοι θα τον διατάξουν να μεταφέρει τα ιδιωτικά ιερά στους δημόσιους ναούς. (…) Αν όμως αποδειχτεί ένοχος όχι για κάποια παιδιάστικη ιδιοτροπία αλλά για σοβαρή παρεκτροπή ενηλίκου ατόμου, που ιδρύει ιδιωτικά ιερά ή θυσιάζει μέσα σε δημόσιους ναούς σε θεούς, που δεν ανήκουν στους αναγνωρισμένους από την πόλη, θα τιμωρείται με θάνατο για ασέβεια (…)» (Πλάτωνα, Νόμοι, 907e – 910c).

«ας μη φτάνει στην ακοή επικούρειος ή πυρρώνειος λόγος. Τώρα αλήθεια, οι θεοί κάνοντας καλά κατέστρεψαν τα έργα τους, έτσι ώστε τα περισσότερα από τα βιβλία τους χάθηκαν» (Ιουλιανός, επιστολή 89β Προς αρχιερέα Θεόδωρο, 301c)

“Ο Χρυσόστομος έδωσε ιδεολογική κάλυψη στην βασιλική εξουσία. Υποστηρίζει (Ομιλία IV, 4-5) πως η δύναμη είναι βασιλικό προνόμιο και ότι το κατάλληλο μέσο για την επιβολή της βασιλικής εξουσίας, είναι τα όπλα.”

βρε τον άτιμο. και ήταν ο πρώτος

Πλούταρχος (Περί μοναρχίας και δημοκρατίας και ολιγαρχίας, 4 (827bc)): «Αν όμως του [πολιτικού άντρα] δοθεί δυνατότητα να επιλέξει πολιτεύματα (…), δε θα διάλεγε άλλο από τη μοναρχία, το μόνο πολίτευμα που μπορεί να στηρίξει τον τέλειο και στ’ αλήθεια ορθό τόνο της αρετής και να μην τον αφήσει να υποταχθεί ούτε στη βία ούτε στη χρησιμοθηρία»

αλλά συμφωνούν και άλλοι με τον laskaratos:

«Το δηλητήριο του δόγματος των “ίσων δικαιωμάτων για όλους” διασκορπίστηκε κυρίως από τον Χριστιανισμό. (…) Η πλειοψηφία έγινε αφέντης˙ η δημοκρατικότητα των χριστιανικών ενστίκτων θριάμβευε» (Νίτσε, ο αντίχριστος, σ. 54 και 67).

«Ο Χίτλερ είναι βαθιά θρησκευόμενος, αν και πλήρως αντι-χριστιανός· βλέπει τον Χριστιανισμό ως ένα σύμπτωμα παρακμής. Ακριβώς έτσι. Είναι ένας κλάδος της Εβραϊκής φυλής» Ημερολόγιο Γιόζεφ Γκέμπελς, 28/12/1939.

Ο Χίτλερ (6/7/1933): «κάποιος πρέπει να είναι ή Χριστιανός ή Γερμανός. Και τα δύο μαζί δεν μπορεί να είναι» (απ’ το A. Laepple, Kirchengeschichte in Laengsschitten, Muenchen 1968, s. 89).

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15693


suncitizen
laskarate είπες:
” Ειδικά οι επίσκοποι και μάλιστα οι Άγιοι, των οποίων η συμπεριφορά προβάλλεται και ΣΗΜΕΡΑ ως ΠΡΩΤΥΠΟ από την Εκκλησία θα κριθούν με βάση τις σημερινές αξίες.”

Τότε λοιπόν και η αρχαία Ελληνική κοινωνία (που προβάλλεται και σήμερα ως πρότυπο) με βάση τις σημερινές αξίες ήταν παντελώς απορριπτέα και απαράδεκτη, αφού στηριζόταν σε δούλους , ήταν ιμπεριαλιστική και επιπλέον η θέση της γυναίκας ήταν κατώτερη. Ακόμη, η μαζική σφαγή ζώων στο όνομα των θεών ήταν ακόμα μία βάρβαρη και απάνθρωπη συνήθεια.

Αυτή θα ήταν η περιβόητη αρχαία Ελλάδα αν κριθεί με βάση τα κριτήρια του σύγχρονου πολιτισμού…
Αν συγκριθεί όμως με βάση τα κριτήρια του τότε γνωστού κόσμου, κάνει μια ποιοτική διαφορά.

http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15706

Γιάννης
laskaratos,

1. όσα έχω γράψει από τις αρχαίες πηγές, δεν τα έχω αντιγράψει παρά από τα ίδια τα συγγράμματα μελετώντας τα. αντίθετα, εσύ αντιγράφεις ό,τι βρεις από το διαδίκτυο με παράδειγμα την παραποιημένη μετάφραση κειμένου του χρυσοστόμου, η οποία υπάρχει μόνο στο διαδίκτυο και της οποίας η παράθεση δεν συνεπάγεται “απλώς δεν τα είπα όλα για τον χρυσόστομο”, αλλά “λέω ψέματα ή πίστεψα σε ψέματα και τα αντέγραψα”. μη έχοντας την δυνατότητα να επαληθεύσεις ό,τι αντιγράφεις, κατηγορείς όποιον παραθέτει από τις πηγές ως “αντιγραφέα”. οι πηγές των μελετών σου είναι τόσο ελλειπείς και φτωχές, από δεύτερο ή τρίτο χέρι, που μόνο για να διασκεδάζει κανείς θα άξιζε να τις ανασκευάσει, ούτε καν – αν είναι χριστιανός – για απολογητικούς λόγους.
2. δεν ξέρω ούτε με ενδιαφέρει αν με ταυτίζεις κυριολεκτικά ή μεταφορικά με τον “δηδρ” ή όποιον άλλον έχει περάσει από εδώ. όταν μιλάς με εμένα, θα απευθύνεσαι σε μένα βάσει όσων έχω πει στο ποστ σου, εκτός αν αρέσκεσαι στο να κατασκευάζεις αχυρανθρώπους τους οποίους “κατατροπώνοντας” τόσες αλλεπάλληλες φορές πανηγυρίζεις στο διαδικτυακό σπιτάκι σου. πιο πάνω, για παράδειγμα, αναρωτήθηκες γιατί δε σε κατηγορώ που παρέλειψες να γράψεις για τον μάρκο διάκονο. σε λίγο θα ισχυριστείς πως έχεις το δικαίωμα να ορίζεις τι από τα γραφόμενά σου πρέπει να σχολιάζουν οι επισκέπτες και τι όχι και να αποφασίσεις ότι όφειλαν να σχολιάσουν τα πάντα. αντίθετα, εσύ είσαι αυτός που θέτει ένα θέμα, εσύ είσαι αυτός που πρέπει να υπερασπιστείς όποιο από τα γραφόμενά σου δείχνεται ως εσφαλμένο, όταν το δείχνουν, εσύ είσαι αυτός που σιωπά όταν σου υποδεικνύεται ότι συλλέγεις τη σαβούρα του δικτύου (λ.χ. τη μετάφραση) κι ότι δεν είσαι αντικειμενικός όταν παραθέτεις (από το δαυλό; ) τα “ανθελληνικά” αποσπάσματα χωρίς, για να δώσεις την πλήρη εικόνα, να παραθέσεις και τα άλλα αποσπάσματα.
3. δεν ξέρω τι έχεις κατά νου για το “εσείς λατρεύετε τους αγίους, εμείς δεν λατρεύουμε τους φιλοσόφους”. δεν ξέρεις τι λατρεύω, τι δεν λατρεύω ή πώς (θα έπρεπε να) αντιλαμβάνομαι τη λατρεία των αγίων ή την εκτίμηση (που θα πρέπει να) έχω προς άλλους σπουδαίους ανθρώπους, φιλοσόφους ή ακόμη και προς τους συνήθεις ανθρώπους, τι και ως προς τι (και σε ποιο βαθμό) θεωρώ κάποιον υπόδειγμα, πρότυπο, μέτρο και πηγή αλήθειας, και πιστεύεις ότι θα έπρεπε να έχω την ίδια αντίληψη με εσένα, όπως εσύ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα και το χριστιανισμό, για τα ζητήματα αυτά. κι επειδή δεν το ξέρεις, όταν γράφεις “εσείς”, καλύτερα να μην επαναπαραθέτεις το απόσπασμα του νίτσε λέγοντας ότι κάνω προσπάθεια να σπιλωθείς ως αντιδημοκράτης, το αδιαφοροποίητο “εσείς” τέτοια νοοτροπία δείχνει – εκτός από ταχύτατα αμυντικά αντανακλαστικά. εγώ εδώ δεν απάντησα π.χ. στον Ρο αντικρούοντάς του τα επιχειρήματά σου: απάντησα στον Ρο αντικρούοντας μόνο τα δικά του επιχειρήματα, δεν έγραψα “εσείς οι αντιχριστιανοί τύπου ροίδη & laskaratos”, “εσείς οι άθεοι”. το αντίστοιχο περιμένω και όταν μου αντικρούουν ό,τι λέω.
4. πραγματικά νομίζω ότι δεν μπορείς από τη μία να αντιπαραθέτεις τη θρησκεία στη φιλοσοφία (“η Φιλοσοφία δεν δέχεται καμμία εξ ύψους ή ανθρώπινη αυθεντία. Επιστήμη και Φιλοσοφία βασίζονται στην έρευνα, στην αμφισβήτηση και στην ανατροπή προηγούμενων αληθειών”), ενώ από την άλλη γράφεις ότι “Εμείς τους φιλόσοφους δεν τους λατρεύουμε ως αγίους, δεν θεωρούμε τα λόγια τους θέσφατα ή δόγματα, δεν έχουμε τη ζωή τους ως πρότυπο, διαχωρίζουμε την ιδιωτική ζωή από το δημόσιο λόγο, δεν τους θεωρούμε αλάνθαστους, ευχαριστιώμαστε να τους ανατρέπουμε, να διαφωνούμε μαζί τους και να διαφωνούμε μεταξύ μας, δεν βρήκαμε την απόλυτη αλήθεια όπως εσείς, εμείς την ψάχνουμε” – λες και έκανα λόγο για την ιδιωτική ζωή του ιδρυτή της ακαδημίας ή για το αν αυνανιζόταν ο διογένης και άλλα τέτοια φαιδρά, τα οποία αναφέρεις κατασκευάζοντας ιδανικούς_για_σένα συνομιλητές. ας αφήσω ασχολίαστο ότι συγκρίνεις τη θρησκεία/θεολογία με την επιστήμη, οι οποίες έχουν διαφορετικό αντικείμενο.
5. η κριτική σου στο θέμα της βίας, του δογματισμού και του ηθικισμού είναι μνημείο αφέλειας.
α. δε λαμβάνεις υπόψη σου ότι καμμία φιλοσοφία, θρησκεία, ιδεολογία, με μια λέξη κοσμοεικόνα, ακόμη και η πλέον ουμανιστική δεν μπορεί να σταθεί δίχως βία και συνεπώς απομένουν δύο δρόμοι: είτε ανέξοδα να καταγγέλλει τη βία γενικά είτε να καταγγέλλει τη βία των ιδεολογικών εχθρών της με την προϋπόθεση ότι η δική της βία είναι ηθική και ορθή, σύμφωνη με τις επιταγές της πραγματικότητας ενώ η βία των εχθρών της είναι ανήθικη και βασιζόμενη σε στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας. αλλά η βάση αυτή είναι το αναπόδεικτο πρόβλημα και όχι η αποδεδειγμένη αφετηρία.
β. δε φαίνεται να λαμβάνεις υπόψη σου τα σχετικά με το δογματισμό των αρχαίων σχολών και πόσο αυτός ήταν αποδεκτός ακριβώς από αυτούς που πολεμούσαν το χριστιανισμό στην ύστερη αρχαιότητα. ούτε το ότι καμμία φιλοσοφία και κοσμοεικόνα δεν μπορεί να σταθεί δίχως αναπόδεικτα αξιώματα, αρχές, δογματισμό είτε συλλογικά θεσμοθετημένο είτε ατομικό, τύπου πλάτωνα και ιουλιανού, όπως τον παρέθεσα, ή σύγχρονου. στο τέλος πρέπει κανείς να επιλέξει (είνα αναγκασμένος), σύμφωνα με το γούστο του (με την ευρεία έννοια της λέξης) τις δογματικές και αναπόδεικτες πρώτες αρχές, αν βέβαια θέλει να σχηματίσει μια αντίληψη για τα πράγματα και να φιλοσοφήσει κάπως. ώστε η έλλειψη δογματισμού και η απεριόριστη ελευθερία της σκέψης, που κατ’ εσέ διακρίνει τη φιλοσοφία είναι ανύπαρκτη.
γ. αναφέρεις τη δουλεία του παύλου. δεν αναφέρεις ότι ο παύλος συνιστά στους κυρίους να φέρονται στους δούλους όπως οι δούλοι στους κυρίους. ότι συγκαταλέγει στους ενάντιους στον (μωσαϊκό) νόμο, δηλ. “αμαρτωλούς”, τούς δουλέμπορους. θεωρείς ότι επειδή ο παύλος συνιστά την υπακοή στους κυρίους των τοτεινών δούλων θεωρεί και τη δουλεία καθαγιασμένη. αν ήταν έτσι, δε θα έγραφε εναντιωνόμενος στον παύλο ο γρηγόριος νύσσης (Ομιλία στον Εκκλησιαστή Δ’, 1 (PG 44, 664D): «Καταδικάζεις σε δουλεία τον άνθρωπο, που η φύση του είναι ελεύθερη και αυτεξούσια, και ορθώνεις δικό σου νόμο απέναντι στο νόμο του Θεού ανατρέποντας το νόμο του που διέπει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτόν που πλάστηκε γι’ αυτό ακριβώς, για να είναι κύριος της γης, και που ορίστηκε από τον πλάστη του να άρχει, αυτόν τον υποτάσσεις στο ζυγό της δουλείας που αντιβαίνει κι αντιμάχεται τη θεία διαταγή. Έχεις λησμονήσει τα όρια της εξουσίας του, ότι η αρχή σου έχει περιοριστεί ώς την κυριαρχία σου επάνω στα άλογα˙ γιατί λέει «ας είναι άρχοντες των πουλιών, των ψαριών, των τετραπόδων και των ερπετών» (Γεν 1, 26). Πώς παρέρχεσαι την υποταγμένη σε σένα δουλική φύση, εξεγείρεσαι κατά της ίδιας της ελεύθερης φύσης, συγκαταλέγοντας με τα τετράποδα και τα άποδα τους συνανθρώπους σου; «Έχεις υποτάξει τα πάντα στον άνθρωπο» (Ψαλμ. 8, 7), φωνάζει μέσω της προφητείας η Γραφή και συμπεριλαμβάνει στον αριθμό τα υποταγμένα, κτήνη δηλαδή και βόδια και πρόβατα. Μήπως από τα κτήνη σού βγήκαν άνθρωποι; Μήπως τα βόδια σού γέννησαν τους απογόνους των ανθρώπων; (…) Δε μού λες, με ποια τιμή; Τι βρήκες μέσα στα πράγματα αντάξιο των ανθρώπων; Με πόσα νομίσματα εκτίμησες το λογικό τους; Με πόσους οβολούς αντιστάθμισες την εικόνα του Θεού; Με πόσους στατήρες αγόρασες την ύπαρξη που έπλασε ο Θεός; (…) Αυτόν που είναι όμοιος με το Θεό και είναι άρχοντας όλης της γης και τού έχει κληροδοτηθεί από το Θεό η εξουσία όλων όσα βρίσκονται στη γη, πες μου, ποιος είναι που τον πουλά και ποιος τον αγοράζει; Η δυνατότητα αυτή ανήκει στο Θεό μόνο ή καλύτερα ούτε στον ίδιο το Θεό. Γιατί λέει, «ο Θεός δεν ανακαλεί τα χαρίσματά του»(Ρωμ. 11, 29). Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο Θεός να κάνει δούλο τον άνθρωπο. Κι αν ο Θεός δεν κάνει δούλους τους ελεύθερους, ποιος είναι που βάζει την εξουσία του πάνω από την εξουσία του Θεού; Και πώς θα πουληθεί ο άρχοντας όλης της γης και των επίγειων πραγμάτων.(…) Διαφέρει καθόλου σ’ αυτά ο κύριος από το δούλο; Δεν ανασαίνουν με την αναπνοή τον ίδιο αέρα; Δεν βλέπουν όμοια τον ήλιο;», εκτός κι αν κατανοείς το πνεύμα των λόγων της κ. διαθήκης καλύτερα από αυτόν, οπότε πρέπει να ιδρύσεις κάποια αυθεντική θεολογία. αναφέρεις το χρυσόστομο που λέει ότι δεν μπορεί να μαγειρέψει κανείς ελεύθερος μόνος του (λες και μπορούν σήμερα οι μισοί ενήλικες), αλλά δεν αναφέρεις – επειδή ξέχασες και δεν είχες το χρόνο να παραθέσεις τις τόσες πολλές, όπως έχει φανεί, πηγές που έχεις ειδικά εσύ στη διάθεσή σου και τις διάβασες – κι ότι «Οι μεν κοσμικοί νόμοι αναγνωρίζουν την διαφοράν τούτων των γενών [δούλων και ελεύθερων], επειδή ακριβώς είναι ανθρώπινοι νόμοι· ο νόμος όμως του Κύριου των πάντων δεν αναγνωρίζει καμμίαν διαφοράν, επειδή ευεργετεί όλους μαζί και εις όλους δίδει τα ίδια αγαθά (…) Εάν όμως ήθελεν ερωτήσει κάποιος από πού προήλθεν η δουλεία και διατί εισήλθεν εις τον ανθρώπινον βίον, εγώ θα σας ειπώ· την δουλείαν εγέννησεν η πλεονεξία, η βαναυσότης, η απληστία (…) έπειτα και οι πόλεμοι και αι μάχαι εδημιούργησαν αιχμαλώτους» (Ομιλία κβ’ εις την Προς Εφεσίους, 2 (PG 62, 157)) και «Πραγματικά η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει τη διαφορά κυρίου και υπηρέτη (ἡ ἐκκληςία οὐκ δεσπότην, οὐκ οἶδε οἰκέτου διαφοράν)» (Ομιλία α’ εις την Προς Φιλήμονα, 1 (PG 62, 705)).
γ. αναφέρεις τη στήριξη του χρυσόστομου στη βασιλεία. δεν αναφέρεις, προφανώς γιατί το γνωσιακό σου επίπεδο στα ζητήματα αυτά είναι επιπέδου λυκείου, ότι προκειμένου να περιγραφεί η πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων από τον Χρυσόστομο, «ο πολιτικός όρος που βρίσκεται στα ιωάννεια γραφτά, κοντύτερα, στο πρωτοχριστιανικό αυτό πείραμα, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός: δημοκρατία» (Μποζίνη Κων., Ο Ιωάννης Χρυσόστομος για το Imperium Romanum, σ. 84-88).
δ. κάνεις λόγο για την χριστιανική ηθική “που εστιάζεται στα αιδοία” παίρνοντας ελαφρά τη καρδία το γεγονός ότι τέτοια ηθική είχε σχεδόν όλη η μη χριστιανική ανθρωπότητα στο μεγαλύτερο διάστημα της ιστορίας της (την οποία επιτέλους καταδίκασες, έτσι για να ψευτοδείξεις, επειδή ζορίστηκες, ότι είσαι αντικειμενικός), και την οποία (οι μη χριστιανοί) θεωρούσαν εξίσου θεόσταλτη, όπως και οι (μη χριστιανοί, και ενίοτε αντιχριστιανοί) φιλόσοφοι θεωρούσαν ώς και τον 19ο αι. εξίσου “αποδεδειγμένα λογική” κι εναρμονισμένη με τη φύση των πραγμάτων. αντιγράφοντας τα ίδια και τα ίδια από τους ίδιους (ούτε καν τη σελίδα παραπομπής από το “ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας” δεν ανέφερες, αν και ανέφερες 2 φορές το βιβλίο – σιγά μην περιμένει κανείς να έχεις ελέγξει την παραπομπή στην αρχική αρχαία πηγή) δεν έχεις καιρό για να διαπιστώσεις ό,τι άλλοι διαπίστωσαν («η οργή, αμάρτημα που αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, απασχολούσε περισσότερο τους ασκητές απ’ ό,τι ο δαίμονας της πορνείας» (P. Brown, Η δημιουργία της Ύστερης Αρχαιότητας, σ. 149)) προφανώς διαβάζοντας καθαυτές κι όχι δια του δαυλού ή του σιμόπουλου τις πηγές (π.χ. «…η αγνή ως προς την ψυχή γυναίκα είναι παρθένος, έστω κι αν έχη άνδρα˙ είναι παρθένος και άξια θαυμασμού, διότι έχει την πραγματική παρθενία» (χρυσόστομος, Ομιλία κη’ εις την Προς Εβραίους, 7)) κι όχι διανοητικά κοπροσκυλιάζοντας, αγορεύοντας επί παντός επιστητού και θεωρώντας το κοπροσκύλιασμα σοβαρή μελέτη άξια αποδοχής.
ε. κι όλα αυτά επειδή εσύ ξέρεις καλύτερα από τους χριστιανούς τι συνιστά χριστιανική ηθική. με την ίδια αντίληψη ένας αρχαίος θα έλεγε ότι δεν είναι αληθής δημοκρατία το να ψηφίζουν οι γυναίκες, οπως γίνεται σήμερα, γιατί το κοπυράιτ το έχει η αθηναϊκή δημοκρατία. η ίδια αντίληψη είναι η κατά γράμμα ερμηνεία όσων έχουν λεχθεί, είτε ως πρωταρχικά είτε ως δευτερεόντα χριστιανικά κείμενα. αν κατακρίνεις ως υποκριτές τους χριστιανούς που αγιοποιούν συμπεριφορές μη χριστιανικές, με βάση τη σημερινή ηθική του 21ου αιώνα, όπου το να πατάς μια μύγα συνιστά σχεδόν παραβίαση των δικαιωμάτων του οηε, είτε πρέπει να διεκδικήσεις την ερμηνεία των κειμένων τους από τους ίδιους διαχρονικά – βάσει της μίας ηθικής που έχεις κατά νου – είτε να αποδεχτείς κι εσύ την ηθική τους ως δική σου. δεν είσαι λιγότερο ηθικιστής, ως “διώκτης της υποκρισίας” (λες και δεν ξέρεις πόσο άνετα κι εύκολα κάθε κοσμοεικόνα μεθερμηνεύεται – επειδή ΕΙΝΑΙ δυνατόν, ΛΟΓΙΚΩΣ και όχι μόνο λόγω ΔΥΝΑΜΗΣ, να μεθερμηνευτεί μια γενική αρχή – ανά πάσα στιγμή από τους ενδιαφερόμενους) από όσους κηρύσσουν την ηθική των αιδοίων, την οποία αντιλαμβάνεσαι ως τη μόνη ιστορική και δυνατή χριστιανική ηθική.

- Παραμύθι #17: Απόστολος Παύλος και Δουλεία:
Η “θωπεία” ΕΔΩ:
http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/#comment-15714
#1
Καταρχάς, στο παραμύθι για τα περί Παύλου και δουλείας βάζει τέλος η ίδια η ΚΔ, την οποία καλό θα ήταν να διαβάζετε κάπου-κάπου. Εκεί υπάρχει σαφέστατη καταδίκη προς τους “ανδραποδιστές” (αυτούς που υποδουλώνουν ανθρώπους) για τους οποίους σούρνει τα μύρια όσα θεωρώντας τους “αμαρτωλούς”, “ανόσιους”, βέβηλους”, “ανόμους”, “ασεβείς”, ότι καταπατούν την γνήσια χριστιανική διδασκαλία και άλλα πολλά.

Η “Α΄προς Τιμόθεον” 1, 9-11 είναι ξεκάθαρη, οπότε για τα περί δουλείας από τον Παύλο μόνον μεταξύ σας…

#2
Ο φίλος που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Βολταίρος, γνωρίζει ότι ο Βολταίρος ήταν επαγγελματίας δουλέμπορος; Ξεκληρίστηκαν αρκετές οικογένειες μαύρων για να γίνει ο Βολταίρος πλούσιος…

#3
Για τους αρχαίους “ορθολογισμούς” και περί νεκρολατρείας / πτωματολατρείας:

“Η λατρεία των ηρώων είναι αποτροπαϊκή περισσότερο από κάθε άλλη λατρεία…Είναι ένας κανόνας, ακόμη και σε ιστορικά παραδείγματα, ότι η οργή ενός ήρωα στέλνει καταστροφές, πανούκλα, λιμό, και ότι κατευνάζεται όταν οι άνθρωποι υπακούσουν στις οδηγίες των Δελφών. Όταν λιμός και χολέρα χτύπησαν την πόλη του Κιτίου στην Κύπρο, το μαντείο διέταξε τους κατοίκους του να μην ξεχάσουν τον Κίμωνα, τον νικητή της Σαλαμίνας στην Κύπρο. Από τότε ο τάφος του ήταν αντικείμενο λατρείας με τιμές αντάξιες ενός ήρωα.”

(Nilsson Μ. P., “Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας”, 8η έκδ., Παπαδήμας, Αθήνα 1999, σελ. 206)

Πτωματο-Love Νο2 / Πτώματοπαρέα:

“Στα ομηρικά έπη αναφέρεται η γνώση της διατήρησης των πτωμάτων αναλλοίωτων επί ορισμένο διάστημα…Στην Ιλιάδα (Τ 30-33, και 38-39) η Θέτιδα κατά παράκληση του γιου της, Αχιλλέα, ταριχεύει, με τη θεϊκή της δύναμη, τον νεκρό Πάτροκλο:

Από τες μύγες, άγριες σπορές που κατατρώγουν
το σκοτωμένο μαχητήν, εγώ θα τον φυλάξω
κ’ εάν σταθεί κειτόμενος, όσο να κλείσει ο χρόνος,
άβλαπτο και καλύτερο θα στέκεται το σώμα. [ ]
…και στα ρουθούνια του νεκρού ρόδινο στάζει νέκταρ
και αμβροσίαν, άφθαρτο το σώμα να κρατήσει”

(Ιστορία των Ελλήνων, τόμ. 1 – “Προϊστορικοί χρόνοι”, εκδ. ΔΟΜΗ Α.Ε., Αθήνα 2006, σελ. 583)

Πτωματολατρεία / Πτωματοφοβία / Πτωματοευεργεσία:

“Η ύπαρξη μεταξύ θεών και ανθρώπων μιας ακόμη ιδιαίτερης τάξεως «ηρώων», οι όποιοι ονομάζονται και «ημίθεοι», αποτελεί μια ιδιαιτερότητα της ελληνικής μυθολογίας και θρησκείας…Στην μεταγενέστερη χρήση της γλώσσας…ο «ήρως» είναι ένας νεκρός, ο οποίος από τον τάφο του ασκεί μια ευεργετική ή καταστρεπτική δύναμη και απαιτεί ανάλογη λατρεία…Λατρεία ηρώων σημαίνει την διάκριση ενός συγκεκριμένου τάφου…από τους υπόλοιπους με ειδικό περίβολο, προσφορές και αναθηματικά δώρα”.

(Burkert Walter, ‘Αρχαία Ελληνική Θρησκεία-Αρχαϊκή και Κλασική εποχή’, Καρδαμίτσας, Αθήνα 1993, σελ. 424-425)

Πτωματολατρεία / Πτωματορουσφέτι / Λειψανολατρεία:

“Ο ήρωας δρα από τον τάφο του και μόνο εκεί όπου βρίσκονται τα κόκκαλά του. Η δύναμη του είναι αλληλένδετη με τα φυσικά του λείψανα. Η λατρεία των ηρώων απορρόφησε ξένα στοιχεία, όμως κατά βάθος πρόκειται για τη λατρεία ισχυρών νεκρών που η δύναμη τους εξαπλώνεται στο σύνολο της χώρας τους και σ’ όλο τον λαό τους”.

(Nilsson Μ. P., “Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας”, 8η έκδ., Παπαδήμας, Αθήνα 1999, σελ. 114)

Και μάλιστα ρατσιστική/ταξική πτωματολατρεία. Ο ισχυρός εν ζωή, παρέμενε και μετά θάνατον πανίσχυρος.

Και πολλά άλλα, μην κουράζω…

Τώρα, για τις αναφορές σε μένα:

Ο Γιάννης είναι ικανός μελετητής, έχει γράψει πολλά κείμενα, και σχετικά με την ιστορική πραγματικότητα και όχι με την χαρδαβελική πραγματικότητα στην οποία ζουν ο Καλόπουλος, ο Ρασσιάς, ο Ντόκινς κ.ά.

Αυτό που έυστοχα γράφει για τους εδώ bloggers:

“ανέξοδα να καταγγέλλει τη βία γενικά είτε να καταγγέλλει τη βία των ιδεολογικών εχθρών της με την προϋπόθεση ότι η δική της βία είναι ηθική και ορθή, σύμφωνη με τις επιταγές της πραγματικότητας”

…δείχνει ότι έχουν αντιγράψει ακριβώς τον φονταμενταλιστή Ντόκινς.

Ο McGrath, καθηγητής στην Οξφόρδη, ένας από εκείνους που έχει πλέον γελοιοποιήσει επανειλλημένα τον Ντόκινς και τις ανυπόστατες δοξασίες του, έγραψε (από το βιβλίο: McGrath Alister, “Η Αυταπάτη του Dawkins”, εκδ. Ουρανός, Αθήνα 2008):

“Σε μια από τις πιο παράδοξες δηλώσεις πίστης που έχει κάνει ως άθεος, ο Ντόκινς επιμένει ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη» πως ο αθεϊσμός στρέφει συστηματικά τους ανθρώπους προς το κακό. Πρόκειται για μια απλοϊκή και κάπως λυπηρή δήλωση που εκπλήσσει. Ο Ντόκινς είναι ένας αιθεροβάμων αθεϊστής, άσχετος με τον πραγματικό και σκληρό κόσμο του εικοστού αιώνα. Τα γεγονότα μάς λένε άλλα. Στις προσπάθειες τους να επιβάλουν την αθεϊστική ιδεολογία τους, οι σοβιετικές Αρχές κατέστρεψαν και εξαφάνισαν συστηματικά την τεράστια πλειονότητα των εκκλησιών και κληρικών κατά την περίοδο 1918-1941. Τα στατιστικά στοιχεία προκαλούν τρόμο. Πρόκειται για βία και καταπίεση που οφείλονταν στην εφαρμογή ενός αθεϊστικού προγράμματος – της εξαφάνισης της θρησκείας…Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης βρίθει από πυρπολήσεις και ανατινάξεις τεράστιου αριθμού εκκλησιών. Η άποψη του σχετικά με την αθωότητα του αθεϊσμού ως προς τη βία και την καταπίεση, τις οποίες αυτός συνδέει με τη θρησκεία, απλούστατα δεν μπορεί να στηριχθεί πουθενά και υποδηλώνει την ύπαρξη ενός σημαντικού κενού στη σκέψη του…Ο Ντόκινς απλώς αρνείται τη σκοτεινή πλευρά του αθεϊσμού, κάτι που τον καθιστά έναν ήκιστα δόκιμο επικριτή της θρησκείας. Διαθέτει μια ζέουσα και ακλόνητη πίστη στην καθολική αγαθότητα του αθεϊσμού, τον οποίο και αρνείται να υποβάλει σε κριτική θεώρηση.”

Μιλάμε ότι οι άνθρωποι βιώνουν την αρχαία τραγική ειρωνία. Όλοι γνωρίζουμε ότι ζουν σε ένα κόσμο αντιφάσεων και αναπόδεικτων θρησκευτικών πεποιθήσεων (τις οποίες ονομάζουν “αθεΐα”) και εκείνοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν…

Και πόσο δραματικά γελοίο είναι να θεωρεί κάποιος ότι η εξάλειψη της θρησκείας θα εξαλείψει το κακό! Εκτός από το εξαιρετικό αθεϊστικό και αντιχριστιανικό παράδειγμα των Σοβιετικών και των Χιτλερικών, οι οποίοι εξάλειψαν περισσότερους ανθρώπους από προσώπου γης απ’ ότι όλοι μαζί οι λεγόμενοι (ανοήτως) “θρησκευτικοί” πόλεμοι, υπάρχουν και χιλιάδες άλλα:

- Γιατί μάχονται και διαμάχονται άνθρωποι ιδίου θρησκεύματος;

- Γιατί υπάρχουν βεντέτες;

- Γιατί υπάρχουν ταξικές διαμάχες;

- Γιατί υπάρχουν ιδεολογικές διαμάχες;

- Γιατί υπάρχουν φυλετικές διαμάχες; Ερωτικές διαμάχες; Περιουσιακές διαμάχες;

Είναι ο Ντόκινς τόσο κρετίνος που δεν τα καταλαβαίνει αυτά; Ίσως. Θεωρεί τους άλλους κρετίνους και πατάει σε αυτό για να κονομήσει από τα δικαιώματα των βιβλίων του; Πολύ πιθανότερο.

Άλλωστε ο χώρος αυτός έχει ανθρώπους περισσότερο φανατικούς και από τους ειδωλολάτρες των πρώτων αιώνων. Εδώ και χρόνια γελοιοποιούμε τον Ρασσιά, τον Καλόπουλο ή τον Ντέσνερ. Λέμε διαρκώς ότι αυτοί ζουν ΟΧΙ σε αυτό, αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου δεν υπάρχει ούτε κριτική, ούτε επιστημονική ευθυξία! Και οι τρεις, δεν χρησιμοποιούνται ΠΟΥΘΕΝΑ από ΚΑΝΕΝΑ επιστημονικό έργο το οποίο να έχει ως θέμα του, τα αντικείμενα που αυτοί πραγματεύονται. Βρίσκονται δηλ. ΕΚΤΟΣ του επιστημονικού κόσμου, και εντός του χαρδαβελικού κόσμου…Πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Ντέσνερ εξέδωσε τον πρώτο τόμο, της πολύτομης ηλιθιότητας του. Κι όμως, είναι ΑΚΟΜΑ βιβλιογραφικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ. Μόλις πήρα στα χέρια μου τα τεύχη του “Μια ιστορία αγάπης” του Ρασσιά, έμεινα άφωνος…Άρχισα να ξεφυλίζω τις σελίδες και δεν πίστευα στα μάτια μου: Δεν υπήρχαν παραπομπές παρά ελάχιστες και ποτέ μετά από υβριστικές τοποθετήσεις ή ακραίες ερμηνείες νόμων ή εδαφίων, δεν υπήρχαν υποσημειώσεις, δεν αναφέρονταν σε κάθε παράγραφο οι πρωτότυπες πηγές για σύγκριση της μετάφρασης, ούτε και βιβλιογραφία με αναλυτική τεκμηρίωση…Ο …”Καζαμίας”, έχει μεγαλύτερη τεκμηρίωση από ένα “βιβλίο” που υποτίθεται αναφέρεται στην ιστορία!

ΥΓ

Δανειζόμενος την αρχή από το εξαιρετικό παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, την αφιερώνω σε όλους τους φονταμενταλιστές του νεοπαγανισμού (δήθεν αθέους…) όπως τους ιδιοκτήτες του blog.

Το παραμύθι, έχει πάντα την δυνατότητα να φανερώνει ακόμη και στην πιο μαύρη ψυχή την πραγματικότητα, με την ελπίδα να τρομάξει από το είδωλό της και να αρχίσει να αναρωτιέται μήπως αυτό που μισεί δεν είναι άλλο από τον ίδιο της τον εαυτό:

“Ήτανε κάποτε μια μάγισσα που τη λέγανε Φρικαντέλα…Η Φρικαντέλα ήταν κακιά. Πολύ κακιά. Πάρα πολύ κακιά. Τόσο κακιά που μισούσε αφάνταστα όλα τα καλά. Ακόμα και τις λέξεις που είχανε τις συλλαβές «καλά» κι αυτές τις μισούσε. Για να σας δώσω να καταλάβετε, η μάγισσα Φρικαντέλα δεν έτρωγε ποτέ καλαμαράκια. Έτρωγε μόνο …κακαμαράκια….και δεν έπινε ποτέ την πορτοκαλάδα της με καλαμάκι. Έπινε πάντα την πορτοκακάδα της με κακαμάκι…έκοβε τη σελίδα που έλεγε «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» και στη θέση της έβαζε μια σελίδα που έλεγε «και ζήσανε αυτοί κακά κι εμείς χειρότερα».”

αφιερωμενο στον Ντόκινς και τους οπαδούς του…Αν και δεν είναι ορθό να χαιρόμαστε για τα προβλήματα των άλλων, εντούτοις βλέποντας απ’ έξω πλέον, ότι κάποτε ήμουν στον ίδιο μίζερο κόσμο με τον κάθε Ντόκινς, νιώθω ανακουφισμένος. Δεν είναι και μικρό βάρος να ξυπνάς και να κοιμάσαι, μισώντας τον πολιτισμό, τις επιλογές και τις αξίες των συνανθρώπων σου…