Ξεφτίλα Ροϊδολασκαράτων Νο 2: “Αγία Ειρήνη, η αγία μητέρα που τύφλωσε τον γιο της”

Συνεχίζω με κείμενο του Δηδρ...

παραμυθο-Ιστοσελίδα: http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/

- Παραμύθι #4: Εδώ έγινε μεγάλο show! Είχαν “βάλει όλες τους τις δυνάμεις” οι δύο γνωστοί άγνωστοι να μας βεβαιώσουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει αγιότητα στην Ειρήνη την Αθηναία και υμνεί στην λειτουργία της την εν λόγω αυτοκράτειρα! Εξ ου και ο πομπώδης τίτλος: “Αγία Ειρήνη, η αγία μητέρα που τύφλωσε τον γιο της”

Που να’ ξεραν όμως τι τους περιμένει…
Ως άσχετοι ΠΑΝΤΕΛΩΣ με το θέμα με το οποίο ασχολούνται δεν γνωρίζουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι λειτουργική και όχι θεωρητική. Για να ισχυριστούμε ότι όντως κάποιος είναι άγιος, θα πρέπει να μνημονεύεται ως ΑΓΙΟΣ εντός της θείας λειτουργίας.

Εδώ τα πρώτα στοιχεία περί ΜΗ αγιότητας της Ειρήνης της Αθηναίας:
http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/#comment-10282

Δηδρ

Προς πληροφόρηση όσων ενδιαφέρονται:

Τι είδους οικογένεια είχαν η Ειρήνη και ο Κων/νος, είναι γνωστό από την Ιστορία. Η Ειρήνη ήταν εικονόφιλη, ο γιος της το αντίθετο. Και οι δύο επιδίωκαν την διοίκηση της αυτοκρατορίας με διαφορετικό εντελώς τρόπο. Ο 20χρονος γιος της την εξόρισε στη Σικελία και φυλάκισε τους πιστούς της ανθρώπους και μετά από τρία χρόνια την ελευθέρωσε (ή ελευθερώθηκε μόνη της). Τότε όμως δεν έγινε τίποτα. Έζησαν στο ίδιο παλάτι για λίγα χρόνια. Κατόπιν όμως ξανάρχισαν οι έριδες:

“Με αφορμή τα γεγονότα αυτά οργανώθηκαν νέες προσπάθειες για την απομάκρυνση τής Ειρήνης από την εξουσία, που ενθαρρύνθηκαν και από τον γιο της Κωνσταντίνο, ο οποίος ηγήθηκε τού αγώνα. Η Ειρήνη, με τα πιστά σε αυτήν στρατεύματα, πέτυχε να εξουδετερώσει τους στασιαστές και να συλλάβει τον γιο της, τον οποίο υπέβαλε στη σκληρή ποινή τής τύφλωσης, που προβλεπόταν από το Βυζαντινό Δίκαιο για τους στασιαστές.”

(”Ειρήνη η Αθηναία”, εγκυκλοπαίδεια ‘Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα’, τόμ. 22, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005)

Προφανώς το διαρκές κυνήγι και οι συνωμοσίες είχαν αφαιρέσει οποιοδήποτε δεσμό αίματος είχαν. Δύσκολο να φανταστεί κανείς μητέρα, να εφαρμόζει την νομοθεσία σε όλη της την αυστηρότητα στον γιο της. Όμως, η η Ειρήνη και ο Κων/νος είχαν πίσω τους ανθρώπους να τους υποστηρίζουν σε μια συνεχή διαμάχη για την διοίκηση της αυτοκρατορίας. Δεν ζούσαν ως μητέρα και γιος.

Τώρα για την αγιότητα:

- Ο Νικόδημος Αγιορείτης, στον δίτομο “Συναξαριστή των δώδεκα μηνών του ενιαυτού”, δεν την αναφέρει.

- Ο Γεδεών Μανουήλ, στο “Βυζαντινόν Εορτολόγιον. Μνήμαι των από του Δ’ μέχρι του ΙΕ’ αιώνος εορταζομένων αγίων”, εν Κωνσταντινουπόλει 1899, δεν την αναφέρει.

- Ο Ζώτος Βασίλειος, στο “Λεξικόν των αγίων Πάντων της ορθοδόξου εκκλησίας”, εν Αθήναις 1904-1909, δεν την αναφέρει.

- Στην ιστοσελίδα του Οικ. Πατριαρχείου δεν την αναφέρει ούτε στον Αύγουστο (http://www.ec-patr.org/gr/typikon/2007/2007-08-09.htm) ούτε στο γράμμα “Ε” (http://www.ec-patr.org/gr/names/e.htm).

Στις 9 αυγούστου αναφέρονται συνήθως οι:

-Ματθίας ο απόστολος
-Κωνσταντίνος (ο Α’) πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
-Οι άγιοι δέκα μάρτυρες…εν τη Χάλκη πύλη αθλήσαντες.

- Ούτε και ο Φειδάς (λήμμα “Ειρήνη η Αθηναία”, εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 22, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005) αναφέρει τίποτα περί τιμής της.

- Ούτε και η “ΔΟΜΗ” στο λήμμα “Ειρήνη η Αθηναία”.

Αυτό που πρέπει να προσεχθεί είναι η αναφορά της ΘΗΕ. Η Ειρήνη είναι η μοναδική περίπτωση εορταζομένου την 9η Αυγούστου που παραθέτει η ΘΗΕ ως βιβλιογραφία κάποια άγνωστη χειρόγραφη παράδοση: η πηγή που δίνει ο Τωμαδάκης που έγραψε το άρθρο για την Ειρήνη, είναι η BHG (#2205). Είναι δηλ. ο αδημοσίευτος βίος της Ειρήνης που καταχωρείται στην “Bibliotheca Hagiographica Graeca”, την συλλογή αγιολογικών κειμένων των Βολλανδιστών, των Βέλγων Ιησουϊτών. Δεν έχει ως πηγή κάποιο Ορθόδοξο Αγιολόγιο.

Και μάλιστα, η ΘΗΕ (σε άρθρο του Γριτσόπουλου) λέει σε άλλο σημείο (λήμμ. “Κων/νος”, τόμ. 8, στ. 24) ότι ο Μανασσής, αγιογράφος του 14ου αιώνα, την αποκαλεί “Μήδεια” και προσθέτει ο Γριτσόπουλος:

“Εν τούτοις δια την αναστήλωσιν των εικόνων ωνομάσθη ευσεβής”.

Απλώς ευσεβής και όχι αγία.

Στους πρώτους αιώνες υπήρξε μεν η περίπτωση της λαϊκής αναγνώρισης προσώπων ως αγίων εξαιτίας της προσφοράς τους στην Εκκλησία. Όπως λέει όμως και ο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός (“Διαπίστωση και Διακήρυξη της Αγιότητας των Αγίων”) χρειάζεται και η πεποίθηση της Εκκλησιαστικής συνείδησης ότι κάποιος είναι άγιος που θα “γεννάει στην συνείδηση τους ηυξημένη αγάπη, σεβασμό καί θαυμασμό για το χαριτωμένο ιερό πρόσωπο”.

Αν δούμε την μαρτυρία του σύγχρονου χρονογράφου Θεοφάνη που έγραφε ότι:

“εσκοτίσθη ο ήλιος επί ημέρας ιζ’…πάντας λέγειν και ομολογείν ότι δια την του βασιλέως τύφλωσιν ο ήλιος τας ακτίνας απέθετο”

και τις καταγραφές της ιστορίας για τις αντιδράσεις του λαού, φαίνεται ότι δεν υπήρξε κάποιο ευρύ λαϊκό κίνημα υπέρ της Ειρήνης οπότε να έλθει και η αναγνώριση της αγιότητας της. Τώρα τι ακριβώς λέει το χειρόγραφο 2205 της BHG, δεν ξέρω, όμως σημαντικά Ορθόδοξα εορτολόγια και συναξαριστές δεν την αναφέρουν καν.

ΥΓ

Τύπου “Λασκαράτε”. Σταμάτα επιτέλους να εκθιάζεις την ΘΗΕ όποτε γράφει κάτι που νομίζεις ότι σε συμφέρει. Εσύ δεν είσαι που την έβριζες και έγραφες ότι:

“Ασφαλώς η Ηθική Εγκυκλοπαίδεια κάνει ότι μπορεί να κουκουλώσει το πράγμα, αλλά όποιος έχει στοιχειώδη κρίσι καταλαβαίνει.”

(http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/)

Έλεος δηλ.

Και εδώ άλλα τόσα, μέσα σε μια προσπάθεια να τους συνεφέρω, ΕΞΗΓΩΝΤΑΣ τους (μα τόση υπομονή είχα…) τι σημαίνει αποδοχή αγιότητας κάποιου προσώπου:
http://roides.wordpress.com/2008/11/19/19nov08/#comment-14151

(Δεν μπορούν πλέον να πουν ότι δεν τους εξήγησα…)

Έγραψα μερικά πράγματα περί των αγίων και των “αγίων”.

Η συμβολή του χρήστη “Nomikou” με άφησε άναυδο… όμως το ξεπέρασα και τελικά παραθέτω μερικές πληροφορίες για τους επισκέπτες του blog και για τον τύπου “λασκαράτο” που τον βλέπω να του ανεβαίνει η πίεση και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.

Καταρχάς, έγραψες τίποτε καινούριο; Όλα αυτά τα είχες γράψει και πριν. Και ασφαλώς, έχεις μπλέξει τα μην πω τι, οπότε διάβασε με προσοχή κάποια από τα παρακάτω.

Αυτό λοιπόν που είπα ισχύει στο ακέραιο. Λειτουργικά δεν τιμάται η μνήμη του αφού δεν διαβάζεται σε εκκλησιαστική σύναξη το όνομά του.

Λες να ξέρεις καλύτερα από εμένα τι λέει η ΘΗΕ; Ήδη σου είπα ότι τα παραπάνω τα αναφέρει και μάλιστα στον τόμο 6, στ. 969-970.

Και ασφαλώς, η ΘΗΕ δεν διαβάζεται στις λειτουργικές συνάξεις. Είναι επιστημονικό σύγγραμμα. Σαφέστατα η παράδοση του Νικοδήμου, ως αγίου, έχει μεγαλύτερο κύρος στα ζητήματα αυτά, και το συναξάρι του επηρέασε τα μεταγενέστερα σε μεγάλο βαθμό. Και το ουσιαστικό ζήτημα, στο επανέλαβα 100 φορές και δεν πα να φέρεις 500 σελίδες από το διαδίκτυο ή εγυκλοπαίδειες:

Τα βιβλία του εμπορίου ή το διαδίκτυο αποτελούν για την Ορθόδοξη Λειτουργική πράξη, απλώς φιλολογικά ή επιστημονικά συγγράμματα. Στις λειτουργικές συνάξεις των πιστών με τον ιερεά, στις Εκκλησίες, δεν μνημονεύονται οι αυτοκράτορες αυτοί. Αυτό είναι τελειωμένο. Δεν μνημονεύονται ως άγιοι, παρά μόνο το ζεύγος Ιουστίνος και Θεοδώρα. Το ίδιο για την Ειρήνη την Αθηναία.

Μερικά στοιχεία αγιολογίας προς τους αναγνώστες:

Το ζήτημα των συναξαρίων ο κάθε άσχετος θεωρεί ότι είναι απλό. Στην πραγματικότητα είναι σύνθετο για τον εξής προφανή λόγο:

Στην Ορθοδοξία, το θέμα των συναξαρίων δεν αντιμετωπίστηκε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε τα δογματικά ζητήματα. Αυτό γίνεται κατανοητό από την ακρίβεια που απαιτείται στη διατύπωση των δογμάτων. Ούτε ένα γράμμα δεν επέτρεψαν οι πατέρες να αλλαχθεί στις δογματικές διαμάχες με τις αιρέσεις, και τα δογματικά ζητήματα, όσοι επιστήμονες τα πραγματεύονται, είναι υποχρεωμένοι να ζητούν την ΑΠΟΛΥΤΗ ακρίβεια.

Όσο όμως απόλυτη ακρίβεια υπάρχει στα δογματικά ζητήματα, στα συναξάρια υπάρχουν ακόμη κάποια προβλήματα ιστορικής ακρίβειας ή φιλολογικά κ.λπ. Θα τα δούμε παρακάτω.

Τι είναι όμως τα συναξάρια:

“Η λέξη συναξάριο ετυμολογείται από τη λέξη σύναξη, που σημαίνει συνάθροιση των πιστών στους ναούς προς τιμή κάποιου αγίου. Στις συνάξεις συνήθως διαβαζόταν ο βίος του τιμωμένου προσώπου. Τα αναγνώσματα αυτά ονομάσθηκαν συναξάρια. Κάνουμε λόγο για το συναξάριο του Μ. ‘Αντωνίου, του Αγίου Γεωργίου κ.α. Συναθροίσεις πιστών γίνονται για να τιμηθούν και γεγονότα από τη ζωή του Χριστού, της Θεοτόκου, καθώς επίσης να μνημονευθούν άγγελοι, προφήτες και άλλα πρόσωπα της Π. Διαθήκης. Στις συναθροίσεις τιμούνται κτήτορες ή ανακαινιστές μονών, βασιλείς ή αρχιερείς. Διαβάζονταν ακόμα διηγήσεις σχετικές με κάποιο θαύμα, με κάποιο γεγονός, όπως είναι η σύγκληση Συνόδου, η ανεύρεση ή η μετακομιδή ιερού λειψάνου, εγκαίνια ναού ή ενα θλιβερό γεγονός, όπως είναι ο λοιμός, ο σεισμός κ.ά.”

(Παπαδόπουλος Αντώνιος, “Αγιολογία”, τόμ. Ι – Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 18)

Είναι κλασική η περίπτωση της μνημόνευσης κτητόρων, βασιλέων (αυτοκρατόρων), γεγονότων σημαντικών κ.λπ. στα συναξάρια. Όλα αυτά, ή πολλά από αυτά έχουν επιζήσει από το παρελθόν, μέσω αλλεπάλληλων αντιγραφών διαφόρων χειρογράφων με ανάλογο περιεχόμενο τα οποία μαζεύονταν σε συλλογές. Κάποιες φορές γίνονταν και προσπάθειες για το συμμάζεμα τους.

Για παράδειγμα, να πως περιγράφεται το πως επέζησε ως αγιολογικό υλικό αυτή, η παλιά παράδοση περί Ειρήνης της Αθηναίας ως “ευσεβούς” όπως αναφέρει η ΘΗΕ. Τα γράφει ο Μανουήλ Γεδεών στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του:

“αν δε ποθ’ ευρεθή εν χειρογράφοις Συναξαρίοις ή Μηναίοις η μνήμη και της αλαζόνος βασιλίδος Ειρήνης της Αθηναίας, οφείλομεν και τούτο εις τον ηγούμενον του Στουδίου Θεόδωρον• αυτός εν επιστολή προς αυτήν λαμπρώς εγκώμιον αυτή πλέκων επαινεί…”.

“Αν ΠΟΤΕ βρείτε την Ειρήνη την αλαζόνα σε κανένα χειρόγραφο συναξάρι”.

Είναι προφανές από το λεξιλόγιο, ότι η αλαζονεία και η αγιότητα δεν συμβαδίζουν. Το γεγονός ότι επέζησε η πληροφορία, οφείλεται σε χειρόγραφο του Θεοδ. Στουδίτη, ο οποίος είχε αρκετό κύρος στην εποχή του. Επειδή η χαρά του για την αναστήλωση των εικόνων που έκανε για πρώτη φορά η Ειρήνη ήταν μεγάλη, έγραψε το εγκώμιο για το λόγο αυτό. Στη ζωή του Θεοδώρου, ο αγώνας υπέρ των εικόνων έπαιξε κυρίαρχο ρόλο, αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι του συγγραφικού του έργου κατά των εικονομάχων και μάλιστα “διηύθυνε τον αγώνα κατά της εικονομαχίας εις την δευτέραν αυτής φάσιν” (ΘΗΕ, τομ. 6, στ. 213).

Παρά το εγκώμιο όμως του Στουδίτη, η μνήμη της Ειρήνης, ούτε καν ως ευσεβούς δεν διασώθηκε στην πορεία της παραδόσεως και έτσι, λειτουργικά η Ειρήνη είναι ανύπαρκτη. Είναι προφανές ότι ακόμη και εκείνου

“…του οποίου την αγιότητα διακήρυξε με πρωτοβουλία της μία Σύνοδος, δεν είναι στην συνείδηση του πληρώματος άγιος, οι πιστοί δεν προσφεύγουν στις πρεσβείες του ούτε προσβλέπουν στον τρόπο ζωής του ως εις πρότυπο.”

(Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, “Διαπίστωση και Διακήρυξη της Αγιότητας των Αγίων”, εκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 1990, σελ. 36)

Δηλαδή, ακόμη και σύνοδος αν “αγιοποιήσει” κάποιον (πόσο μάλλον ένα μόνο μέλος της), οι πιστοί τον αγνοούν και η “αγιοποίηση” ή η διακήρυξη της ευσέβειας μένει κενό γράμμα. Αυτό σίγουρα, είναι κάτι που δεν έχουν κατανοήσει οι διάφοροι. Μια αναφορά στο μακρινό χειρόγραφο παρελθόν της Εκκλησίας, δεν σημαίνει και αποδοχή της από την παράδοση ή την εκκλησιαστική συνείδηση.

Εϊναι προφανές ότι στην περίπτωση του Ιουστινιανού συνέβει κάτι παρόμοιο και αυτό φαίνεται από τα αντικρουόμενα χειρόγραφα. Τελικά επέζησε το Ιουστίνος και όχι το Ιουστινιανός στα Μηναία, μια που ο ίδιος είχε πέσει στην αίρεση.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται από τον δυτικό σχολαστικισμό, ειδικά σε θέματα μη δογματικά. Και λέμε μη δογματικά, γιατί για την σωτηρία μου δεν παίζει κανένα ρόλο αν ο Ιουστινιανός ή ο Ιουστίνος ήταν όντως άγιος ή ευσεβής. Η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται την παράδοση που δημιουργείται, όμως ειδικά για τη σωτηρία κρατάει πάντα τον τελευταίο λόγο για τον Θεό. Όπως λέει η Ορθόδοξος Ομολογία Δοσιθέου:

“Επί γαρ τω Θεώ μόνω, τω εχόντι απλώς τας κλεις του άδου και του θανάτου…και ειδότι τη ποσότητα και ποιότητα των ανθρωπίνων αμαρτιών, και τα κινήματα και εγκρύφια της καρδίας, δι’ ων προέρχεται η αμαρτία, κείται η λύτρωσις και ο διορισμός της λυτρώσεως, τη Εκκλησία δε μόνον εφείται το παρακαλείν”

Στην Εκκλησία σώζεται η παράδοση αυτή. Όπως γράφει καθ. Καρμίρης (”Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας”, τόμ. Α’, 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 293), στη θεία λειτουργία του Χρυσοστόμου στο αρχιερατικό αναφέρεται:

“Είτα ο Διάκονος: Δύναμις,
και ο α΄ χορός: Άγιος ο Θεός·
ο Διάκονος και ο Αρχιερεύς: Κύριε σώσον τους ευσεβείς, επαναλαμβανόμενον υπό των δύο χορών
ο Διάκονος: Κύριε σώσον τους βασιλείς, επαναλαμβανόμενον υπό του α΄ χορού
ο Διάκονος και ο Αρχιερεύς: Και επάκουσον ημών.”

Οι αυτοκράτορες που αναφέρονται ως ευσεβείς δεν είναι ούτε Άγιος Αντώνιος, ούτε Μέγας Ευθύμιος. Αναφέρονται και σώζονται μόνο ως ευσεβείς.

Όμως ακόμη και στην περίπτωση σωζομένων, πράγματι αγίων, τα πράγματα δεν είναι απλά, ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργεί με σχολαστικισμό όπως οι Λατίνοι:

“Η «διόρθωση» και η «συμπλήρωση» όμως των στοιχείων της ζωής των αρχαίων Αγίων της εκκλησίας είναι γνωστό ότι δεν έχει πολλά περιθώρια σήμερα, υστέρα από την απώλεια κάθε «έγκυρης» μαρτυρίας περί αυτών. Γι’ αυτό το «επίπονο» έργο αυτό δεν είναι απλώς μακρόχρονο, αλλά εγγίζει τα όρια του αδυνάτου. Εν τω μεταξύ η τιμή των Αγίων αυτών παγώνει στο σημείο που έφθασε. Τίποτε δεν «καταργείται», αλλά και τίποτε δεν προχωρεί σε νέες εκδηλώσεις εορτασμού, ανέγερση ναών, επίσημες αναφορές προς τους Αγίους αυτούς, την αναφορά και χρήση του αγιολογικού – εορτολογικοϋ υλικού τους.

(Κορακίδης Σ. Αλεξάνδρος, “Αγιότητα και Μαρτύριο – Η Αγιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2000, σελ. 37)

Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, όπως ο Νικόδημος ο οποίος ήταν εξέχων μέλος της Εκκλησίας και άγιος και ανέλαβε να “διορθώσει” ως ένα βαθμό τα συναξάρια, τα πράγματα δεν μπορούν πλέον εύκολα να αλλάξουν, όπως αποδέχονται οι ειδικοί αγιολόγοι.

Η λειτουργική πραγματικότητα όμως είναι σαφής. Μέσα στον Ναό, στην λειτουργική σύναξη δεν επέζησε η μνημόνευση ούτε της Ειρήνης, παρά το εγκώμιο του Στουδίτη για την ανύψωση των εικόνων, ούτε του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, έστω ως ευσεβών, ή ως απλή μνημόνευση των ονομάτων τους. Πιθανόν, στο συναξάρι της κων/πόλεως να αναφέρονται τα ονόματά τους όχι ως άγιοι αλλά ως κτήτορες της Αγίας Σοφίας. Αυτό είναι πιθανόν. Και σήμερα, στα μοναστήρια και τους ναούς, διαβάζονται τα ονόματα των κτητόρων, και φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άγιοι, ούτε κατά διάνοια.

Ακόμα όμως και στην περίπτωση της ΘΗΕ, που γράφει περί αγιότητας του Ιουστινιανού. Οι διάφοροι, δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η Ορθόδοξη Εκκλησία:

Η ανακήρυξη…άνευ της εκκλησιαστικής συνειδήσεως (του λαού)…παρέμεινε ανίσχυρη και άκυρη. Ο ‘Αμμώνιος θανατώθηκε γιατί λιθοβόλησε τον έπαρχον της πόλεως. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας ηθέλησε να τον αναγνωρίσει, ως άγιο μάρτυρα, αλλά η συνείδηση της εκκλησίας το απέρριψε και έμεινε ανίσχυρο, όπως συνέβαινε και σε άλλες περιστάσεις….ο Πατριάρχης Πολύευκτος…όταν ο Νικηφόρος Φωκάς ετίμησε τους πεσόντες στην Κρήτη, ως μάρτυρες…το απέρριψε…Και ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ’ ο σοφός ανακήρυξε άγιες τις γυναίκες του Θεοφανώ και Ζωή. Η Θεοφανώ…έγινε αποδεκτή. Η Ζωή όμως…δεν έγινε αποδεκτή, ως αγία υπό της εκκλησίας.”

(Κορακίδης, ό.π., σελ. 32)

Δηλαδή, ακόμη κι αν κάποιος “αγιοποίησε” τον Ιουστινιανό, αυτό θα πρέπει να περάσει και στη λειτουργική συνείδηση της Εκκλησίας. Και ήδη είπα 10 φορές, για τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα και την Ειρήνη, ότι δεν πέρασαν στα Μηναία.

ΥΓ
Η μετάνοια είναι ένα σωτηριώδες γεγονός για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Μόνο η αμετανοησία δεν σώζει, και αυτή, εξαιτίας της προαίρεσης του ανθρώπου που δεν επιθυμεί την σωτηρία του. Ο Χριστός το δίδαξε καθαρά, ότι είτε έρθει κάποιος εξαρχής, είτε στο τέλος, η βασιλεία του τον περιμένει το ίδιο.

Κι εσένα τύπου “λασκαράτε”, ενώ τώρα σου είναι αδιάφορο και μισητό το γεγονός του Χριστού, θα ήταν ωραία, ακόμη κι αν άλλαζες γνώμη την τελευταία στιγμή να γινόταν δεκτή η αλλαγή σου. Αυτό είναι δώρο, κι όμως εσύ, στην κατάσταση που βρίσκεσαι τώρα το βλέπεις (ή το παρουσιάζεις) ως πρόβλημα. Δικό σου θέμα…

Όμως, για τον ποιόν της προηγούμενης ζωής των αγίων, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται διόλου εφόσον μετανόησαν. Υπάρχουν πρώην πόρνες όσιες, αγίες και μάρτυρες, όπως η Ευδοκία και η Μαρία η Αιγυπτία. Ο ληστής που συγχωρέθηκε στο Σταυρό, θα είχε πάρει ζωές ανθρώπων. Κι όμως.
Εμάς μας αρέσει να ζητάμε τις πρεσβείες τέτοιων ανθρώπων γιατί τις θαυμάζουμε και τους τιμούμε για τον αγώνα τους.

Και εμείς πάλι, που είμαστε μαζί με τον κλήρο μέρος της εκκλησιαστικής συνείδησης, κατανοούμε διαφορετικά τον Μ. Θεοδόσιο ή τον Ιουστινιανό, από τον Μέγα Αντώνιο, τον Άγιο Νεκτάριο, Το Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Μέγα Bασίλειο. Αυτό φαίνεται καθαρά από τον τρόπο με τον οποίο τους εορτάζουμε.

Δεν θίγει λοιπόν κανένα η δική σου αρνητική προαίρεση.

Α…, πείτε επίσης στον δικό σας άγιο, τον αρχι-διαφωτιστή Βολταίρο, ξέρεις…τον δουλέμπορο, ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε και μαύρους αγίους των οποίων ζητάμε τις ευχές τους (ή μάλλον πες του “αράπηδες” καλύτερα, γιατί είμαι σίγουρος ότι έτσι θα το καταλάβει πιο σωστά αφού ήταν ιδιαίτερα “διαφωτισμένη” προσωπικότητα…).

- Παραμύθι #5: Για αντιπερισπασμό, ανάμεσα στα περί δήθεν αγιότητας της Θεοδώρας, αναφέρουν και την μέγιστη “κουταμαρίτσα”, περί ΔΗΘΕΝ κατάργησης της τελετής του Αγίου Φωτός από τον Πατριάρχη Εφραίμ. Μια μαρτυρία που ενώ την επικαλείται και ο Κοραής, εντούτοις κάνει κοκοκό ο ίδιος, και δεν γράφει ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ υπάρχουν οι τεκμηριωμένες μαρτυρίες ΟΤΙ κάποιος, κάπου, κάποτε την ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ! Είναι δυνατόν να καταργήσει κάποιος την τελετή αυτή που υπήρχε τότε 15 αιώνες, και να μην το μνημονεύει ΚΑΝΕΙΣ σε κείμενά του;

Εδώ διαβάστε πως διασύρονται οι φίλοι μας, συνειδητοί “λάτρεις της αλήθειας” επειδή μετά δεν ζήτησαν συγγνώμη για τις συκοφαντίες:
http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/#comment-10283

Ο “αιρετικός” μάλλον έχει μαύρα μεσάνυχτα για το θέμα του Εφραίμ και του Αγίου Φωτός.

Τα περί Εφραίμ τα αναφέρει ο Κοραής που τα έχει πάρει από τον Καυσοκαλυβίτη, και ο Κων/νος Οικονόμος τους κράζει εδώ και 200 χρόνια και τους δύο.

- Καταρχάς η Μαρτυρία του Εφραίμ δεν είναι γραπτή.

- Η μαρτυρία λέει ότι τάχα ο Εφραίμ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ την τελετή του αγίου φωτός, όμως κάτι τέτοιο πρέπει να στηριχτεί από την βιβλιογραφία. Θα ήταν πασίγνωστο ένα τέτοιο γεγονός ότι για τόσα χρόνια ο Εφραίμα είχε απαγορεύσει την τελετή.

- Και το ακόμα χειρότερο για εσάς είναι ότι λίγοι έχουν διαβάσει το “Φωτομαχικά…” του Μεταλληνού όπου αναφέρει πηγή πως ο Εφραίμ ΣΤΗΡΙΖΕ το προσκύνημα του Αγίου Τάφου με απειλή αφορισμού για όποιον εμπόδιζε με λόγια ή έργα την προσέλευση των ανθρώπων. Πως στην ευχή δικαιολογείται να αφορίζει τους άλλους και να διακόψει ο ΙΔΙΟΣ την τελετή;

Εδώ είναι οι λατρεμένες πληροφορίες για άνοιγμα του νου:

http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_patriarxis_1.htm

Προσωπικά έχω αγοράσει την αναφερόμενη βιβλιογραφία. Τα περί Εφραίμ είναι μεγάλη κοραϊκή πατάτα…

- Παραμύθι #6: Εδώ πια, είναι για “στενοχώρια”. Ακούγοντας έναν άλλο χαρδαβελοερευνητή της “παρέας” τους και χωρίς να εξετάσουν το θέμα, μας λένε ότι η ευχή που ο Πατριάρχης διαβάζει στον Άγιο Τάφο, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ότι το Άγιο Φως είναι θαύμα! Το να αρνείσαι το θαύμα, είναι δικαίωμά σου, ουδόλως μας απασχολεί. Το να λες όμως ΨΕΥΔΩΣ ότι η ίδια η ευχή ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ το θαύμα, είναι για γιαούρτια και δημόσια διαπόμπευση.

Εδώ ξανακαλούνται για ενημέρωση οι εν λόγω ανενημέρωτοι, αλλά και “λάτρεις της αλήθειας” επειδή μετά, δεν ζήτησαν συγγνώμη για τις συκοφαντίες:
http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/#comment-10353

τύπου “Λασκαράτος”.

Οι γνωστές διαδικτυακές σάχλες για το τι ακριβώς γράφει η Πατριαρχική ευχή και όσα λέει ο Καλοκύρης, έχουν επίσης απαντήθεί με τρελλή λεπτομέρεια εδώ:

http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_skepseis1.htm

ΠΟΥΘΕΝΑ στα λεγόμενα της ευχής δεν δικαιολογούνται όσα γράφονται από τους γνωστούς διαδικτυακούς συκοφάντες (οι οποίοι τώρα …τρέχουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα).

ΠΟΥΘΕΝΑ δεν στηρίζονται στα λεγόμενα της ευχής όσα γράφει ο Καλοκύρης.

Έχουν ξεψαχνιστεί δεόντως τα βιβλία των Καλοκύρη και Μεταλληνού καθώς και του Μηλιαρά και καμμιά 20ρια ακόμη σχετικά (που αμφιβάλλω αν τα έχει δει ποτέ από κοντά κανείς από εσάς…).

Επίσης, ο Τσέτσης έχει πει και το εξαιρετικό ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι κάτι …ξεπερασμένο (πράγμα απίστευτο και αιρετικό, που θεωρητικά τον βγάζει και εκτός Ορθοδοξίας), προκειμένου να δικαιολογήσει μια πρόχειρη συγκόλληση Ορθοδόξων-Παπικών. Όμως, το βέβαιο είναι ότι κανείς ποτέ δεν μπαίνει στον Άγιο Τάφο εκτός του Πατριάρχη οπότε κανείς Τσέτσης δεν γνωρίζει αυτό για το οποίο μιλάει ως αυτόπτης. Επίσης, είναι γνωστές οι λάμψεις, τα εκατοντάδες αναμμένα κεριά που ανάβουν μόνα τους εκτός του ναού ΠΡΙΝ βγει ο Πατριάρχης, οι πύρινες σφαίρες, τα φωτεινά νέφη.
Άρα ο Τσέτσης λέει μάλλον αρλούμπες. Άγιο Φως δεν είναι ΜΟΝΟ τα κεριά του Πατριάρχη, αλλά όλο το σύνθετο αυτό φαινόμενο. Ο κάθε Καλόπουλος, αντί να διαψεύδει τα δικά του “θαύματα” με τα κεράκια που σαν μικρό παιδάκι κατασκευάζει στις εκπομπές, θα πρέπει να καταφέρει να αναπαράγει ΟΛΑ τα φαινόμενα του Αγίου Φωτός, βήμα-βήμα, και μετά να μιλήσει για διάψευση…

ΥΓ

Κάθε τι που ενσωματώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ειδικά στο δογματικό επίπεδο, περνάει από την κρισάρα της Ιεράς Παράδοσης και γίνεται δεκτό μόνο εφόσον είναι έγκυρο ως προς το περιεχόμενο.

Σε προηγούμενο μήνυμα, σου έδειξα επαρκώς ότι ΚΑΝΕΙΣ αυτοκράτορας δεν μπόρεσε να διαπεράσει τα μυστήρια και τα δόγματα της ορθόδοξης Εκκλησίας, όσο κι αν το προσπάθησε.

Η αναστύλωση των εικόνων και ΚΑΘΕ ανάλογο γεγονός, ήταν έργο της αντίστασης του λαού και της Εκκλησίας ΜΟΝΟ και κανενός αυτοκράτορα. Αν ήταν όλα αυτά έργα αυτοκράτορα, τότε εξίσου θα είχαν πετύχει και οι αιματηρές διώξεις των εικονομάχων αυτοκρατόρων. Με τον ίδιο τρόπο ο Κων/νος δεν είχε την παραμικρή ανάμειξη στα αποτελέσματα της Α’ Οικ. Συνόδου, γιατί αν είχε, τότε θα είχε καταφέρει να επιβάλλει και τον Αρειανισμό που επίσης επεδίωξε σε μεταγενέστερη περίοδο.

ΥΓ2

Το Βυζάντιο ήταν μια καταπληκτική κοινωνία, που σταμάτησε τις εγκληματικές ασυδοσίες της παγανιστικής αρχαιότητας, ελληνικής και μη όπου τα κοριτσάκια σε ποσοστό από 20% έως 75% τα πέταγαν στα σκουπίδια επειδή τους ήταν βάρος, βασάνιζαν, ακρωτηρίαζαν ανθρώπους, τους πέταγαν στις αρένες, τους έκαιγαν ζωντανούς, τους έκοβαν τα μέλη, τάϊζαν με αυτούς τα ζώα, έφτιαχαν παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών όπως με τον Προμηθέα όπου οι πρωταγωνιστές-δούλοι πάθαιναν μπροστά στα μάτια των θεατών όσα έλεγε ο μύθος, μετέτρεψαν τον αθλητισμό σε αιματηρό θέαμα για ψυχικα αρρώστους, αυτομαστιγώνονταν ή έκοβαν τα γεννητικά τους όργανα σε μυστηριακές λατρείες, στους εμφύλιους πολέμους σκότωναν γυναίκες και παιδιά και όσους ζούσαν τους σκλάβωναν, σκότωναν μέχρι και τους ικέτες, κατέστρεφαν ναούς και αγάλματα, βιβλιοθήκες, άφησαν να εξαφανιστεί στην εποχή του αττικισμού κάθε ίχνος γραμματείας που δεν προερχόταν από χέρι αττικιστών, είχαν καμμιά 40ρια δαίμονες αλλά και Θεούς πιο εκδικητικούς από τους δαίμονες, που μάλιστα στον Τρωικό πόλεμο, πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες;

——
Σου άρεσε το παραπάνω κείμενο αυτό, που καθρεφτίζει τα όσα έγραψες σε στιλ παραλληρήματος; Είδες τι εύκολες που είναι οι απαντήσεις στα “σεντονάκια” παθογένειας σαν αυτά που έγραψες παραπάνω; Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις πως σε όσα τυχόν παραθέσεις, θα πάρεις ως πρόχειρη απάντηση αρκετές δεκάδες σελίδες, από τις …μεγάλες σαν της Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα. Οπότε, μην μου απλώνεις εμένα τα γνωστά διαδικτυακά “σεντόνια” των Ρασσιά και ΣΙΑ. Άστα για κανέναν άλλο. Και άλλωστε ποτέ δεν τα διαβάζει κανείς…

Ξεφτίλα Ροϊδολασκαράτων Νο1: “Σύμφωνο Συμβίωσης: Η Εκκλησία να ζητήσει συγγνώμη”

Αγαπητοί φίλοι, τόσο καιρό δεν πρόλαβα να γράψω κάτι από μόνος μου... Όμως θέλω πριν φύγω για διακοπές να κάνω κάποιες αναρτήσεις... Οπότε δανείζομαι κάποια από τα "παθήματα του Γουΐνι" που έγραψε ο Δηδρ... Ο "Δηδρ" συμμετείχε τακτικά στιος συζητήσεις στο μπλογκ των Ροϊδολασκαράτων και τους έχει ξεβρακώσει πολλές φορές... τους καϊμένους...

------

· Δηδρ

“Τα παθήματα του Γουΐνι”, Μέρος πρώτον

παραμυθο-Ιστοσελίδα: http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/

Το σημείο όπου το “παραμύθι” ξεπέρασε κάθε προηγούμενο…
Στην ιστοσελίδα με τίτλο: “Σύμφωνο Συμβίωσης: Η Εκκλησία να ζητήσει συγγνώμη” δίνουν ρεσιτάλ:

- Ονομάζουν ΑΓΙΑ (!) τη θεοδώρα.

- Ονομάζουν εμέσως ΑΓΙΟ (!) τον σύζυγό της Ιουστινιανό (ιερό ζεύγος το λένε…)

- Επικαλούνται ως ΠΗΓΗ (!) τα “Ανέκδοτα” του Προκοπίου.

Βέβαια τα τρία παραπάνω παραμύθια, απαντήθηκαν αλλού και θα τα δούμε με τη σειρά τους.
Υπάρχει όμως το πλέον απίστευτο:

- Παραμύθι #1: Λένε ότι ο Γάμος δεν ήταν πάντα μυστήριο για την Εκκλησία!

- Παραμύθι #2: Λένε ότι ιερέας, παρών σε γάμο ήταν για πρώτη φορά επί Ιουστινιανού!

- Παραμύθι #3: Λένε ότι μέχρι τον 12ο αιώνα, ο γάμος των ορθοδόξων δεν ακολουθούσε το σημερινό λειτουργικό πρότυπο!

Και βέβαια εκτοξεύεται η σχετική απάντηση η οποία τους “αποκαλύπτει ανοχύρωτους” ενώπιον όλων για τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ και ΑΣΥΣΤΟΛΑ “ανεπίτρεπτα συμπεράσματα” που βγάζουν από το μυαλό τους, και τις διαστροφές που έχουν προκαλέσει στην ιστορία: Ιστορικές πηγές από τον ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΙΩΝΑ (!) διαλύουν όλα τα ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ τους:

ΕΔΩ, διάψευση μία:
http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/#comment-8770

Δηδε

Για το γεγονός ότι οι δύο τύποι “Ροΐδης” και “Λασκαράτος” (που καμμία σχέση δεν έχουν με τα προτερήματα των προσώπων των οποίων τα ονόματα καπηλεύονται), γράφουν απλώς ό,τι τους κατέβει, πιστεύω όλοι το έχουν καταλάβει. Για να το έχουμε όμως και γραμμένο, παραθέτω παρακάτω μερικές παρατηρήσεις για τις ανοησίες που γράφτηκαν:

Παραμύθι της χαλιμάς #1

“Ο Ιουστινιανός όπως θα δούμε, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που θέσπισε την απλή παρουσία κληρικών σε ένα είδος γάμου, που για πολλούς αιώνες ακόμη (12ος αι.), δεν θεωρείτο μυστήριο, άρα μέχρι τότε, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζούσαν σύμφωνα με την Σύνοδο του κ.Άνθιμου Θεσσαλονίκης, σε πορνεία..”

Ασφαλώς πρόκειται για μια γκάφα τεραστίων διαστάσεων. Συχνά σκέφτομαι πως είναι δυνατόν άνθρωποι να δημοσιοποιούν με τέτοια έπαρση εντελώς λανθασμένες πληροφορίες, χωρίς να κάνουν ένα στοιχειώδη έλεγχο. Καλά να πάθουν:

Ο Τερτυλλιανός λοιπόν που γεννήθηκε το 160, πολύ-πολύ νωρίτερα από τον …6ο αιώνα του Ιουστινιανού που οι τελούντες εν αγνοία μας λένε, γράφει για ότι τον “γάμο τον συνάπτει η Εκκλησία…και τον επισφραγίζει η ευλογία”!:

“matrimonii quod ecclesia conciliat…et consignat benedictio” (PL 1, 1302A)

Όπως γράφει ο Αμβρόσιος τον 4ο αιώνα:

“Cum ipsum conjugium sacerdotali et benedictione sanctificari oporteat” (PL 16, 984C)

Όπως γράφει ο Μ. Βασίλειος στα μέσα του 4ου αιώνα:

“Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας…προς κοινωνίας γάμου συνέλθητε, ο της φύσεως δεσμός, ο δια της ευλογίας ζυγός, ένωσις έστω των διεστώτων.” (PG 29,160)

Όπως γράφει ο Ιω. Χρυσόστομος στα μέσα του 5ου αιώνα:

“τι τα σεμνά του γάμου εκπομπεύεις μυστήρια;…ιερέας καλείν και δι ευχών και ευλογιών την ομόνοιαν του συνοικεσίου συσφίγγειν” (PG 54,443)

Και ξεκαθαρίζει έτσι ακόμη περισσότερο τις ανοησίες που γράφτηκαν από τους Ροΐδηδες και τους Λασκαράτους…Ο ευλογημένος από την εκκλησία μυστηριακός γάμος είναι πανάρχαιο χριστιανικό γεγονός.

Εκτός των παραπάνω, διασώζονται και μαρτυρίες για κάποια στοιχεία της ιεροπραξίας όπως τα δαχτυλίδια που αναφέρει ο Τερτυλλιανός, τα στέφανα τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα που αναφέρει ο Χρυσόστομος, το νυφικό πέπλο που αναφέρει ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων.

Παραμύθι της χαλιμάς #2

“ουδέποτε καθιερώθηκε στην Ανατολική Εκκλησία ο γάμος ως μυστήριο, όπως θα δούμε, παρά μόνον την εποχή του Αλέξιου Κομνηνού…στο όνομα μιας ανύπαρκτης παράδοσης.”

Εδώ συναντάμε το πιο απίστευτο απ’ όλα: “ανύπαρκτη παράδοση” και “μη καθιέρωση στην ανατολική εκκλησία ο γάμος ως μυστήριο”!

Πως γίνεται να συμβαίνει αυτό για τον γάμο, που θεσπίζεται-δογματίζεται από την ίδια την Καινή Διαθήκη! Και μόνο η αναφορά αυτή στην προς Εφεσίους επιστολή, έφτανε και περίσευε για να τελείται άπαξ διαπαντώς ο Γάμος ως Μυστήριο.

Αλλά όχι μόνο αυτό: σε μια ολόκληρη σειρά αιώνων η παράδοση αυτή τηρείται και διαωνίζεται από σειρά πατέρων της εκκλησίας και αυτό να το παραβλέπουν οι εν λόγω κύριοι λέγοντας ότι δεν καθιερώθηκε παρά τον 12ο αιώνα!.

Κι όμως, από τον 2ο αιώνα ο γάμος ονομάζεται, χαρακτηρίζεται και πιστεύεται ως ΜΥΣΤΗΡΙΟ και η σειρά των έργων στα οποία συμβαίνει αυτό είναι πράγματι μεγάλη:

2ος αιώνας:

Ειρηναίος, PG 7,532B
Ειρηναίος, PG 7,1397A

3ος αιώνας:

Ωριγένης PG 12,643C
Ωριγένης PG 13,117A
Μεθόδιος PG 18,61B

4ος αιώνας (ενδεικτικά)

Ι. Χρυσόστομος PG 51,229 κ.ε.
Μ. Αθανάσιος PG 27,618
Μ. Βασίλειος PG 30,769Β
Γρηγόριος Θεολόγος PG 36,292Α
Αββάς Ησαΐας PG 40,1189Α
Επιφάνιος Κύπρου PG 42,113Β
Γρηγόριος Νύσσης PG 45,1060Α

5ος αιώνας

Κύριλλος Αλεξανδρείας PG 72,793Β
Θεοδώρητος Κύρου PG 82,549Α

6ος αιώνας

Προκόπιος Γαζαίος PG 87,2664B
Αναστάσιος Σιναΐτης PG 89,856B

7ος αιώνας

Μάξιμος Ομολογητής PG 91,681Α
Ιωάννης Δαμασκηνός PG 96,93Α

και αργότερα ο Φώτιος, ο Θεοφύλακτος και πολλοί άλλοι, και όλοι οι παραπάνω ΠΡΙΝ τον 12ο αιώνα!

Πως είναι δυνατόν βρε αθεόφοβοι, να αναφέρεται-δηλώνεται-χαρακτηρίζεται, επί σειρα αιώνων, έργων και πατέρων ο Γάμος ως μυστήριο, και να μας λέτε χωρίς αιδώ ότι “ο γάμος έγινε μυστήριο τον 12ο αιώνα” και μάλιστα από …ανύπαρκτη παράδοση;!

Το κερασάκι στην τούρτα…

“Καταλήγω: Η Σύνοδος να πάρει πίσω τις βρισιές της, αλλιώς ας προχωρήσουν όσοι αισθάνονται πως τους αφορά η συκοφαντική δυσφήμηση σε κοινή προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Υποθέτω πως στο τέλος του δρόμου, θα υπάρξει αν χρειαστεί και η δυνατότητα της προσφυγής σε Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.”

Η ελευθερία του λόγου φίλτατοι, ισχύει για τους πάντες και όπως βλέπουμε ισχύει μια χαρά για τους δύο ονοματοκάπηλους: τον τύπου “Ροΐδη” και τον τύπου “Λασκαράτο” (πως λέμε “τύπου φρανκφούρτης”, “τυρί τύπου φέτα” κ.λπ.). Οι παραπάνω δύο συκοφάντες, διαστροφείς της αλήθειας και άσχετοι με το αντικείμενο, αν και το μόνο που γνωρίζουν είναι ο οχετός ύβρεων και η παραπληροφόρηση, απολαμβάνουν μια χαρά την ελευθερία τους την οποία θα ήθελαν πολύ αλλά δεν θα τους γίνει η χάρη να τη στερήσουν σε άλλους…

Εϊναι σαφές ότι στο διαδίκτυο το παραμύθι πάει σύννεφο. Θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που το ψέμα το μεταχειρίζονται χωρίς ενδοιασμούς και εμείς οι υπόλοιποι που έχουμε την τάση να θεωρούμε πως οι γύρω μας είναι καλοπροαίρετοι, λέμε “λες να είναι έτσι;”. Και βέβαια δεν είναι έτσι. Τίποτε δεν πρέπει να πιστεύει κανείς αν δεν ελέγξει από που προέρχονται οι πληροφορίες (αυτό ισχύει και για τις δικές μου πληροφορίες).

Και ΕΔΩ, διάψευση δεύτερη:
http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/#comment-8789

Ο τύπου “Λασκαράτος”, με παραπέμπει στον Τρωιανό. Ο οποίος όμως τι λέει; Διαβάσατε;

Να σας πω εγώ: ΔΕΝ ΛΕΕΙ από πότε η εκκλησία κάνει μυστηριακό γάμο με την ευλογία ιερέα, αλλά αναφέρεται στην νομική διάσταση που ονομάζεται “σύναψη γάμου” γενικά. Γιατί να πω την αλήθεια, αν ο Τρωιανός έλεγε κάτι τέτοιο, “δυστυχώς” οι πηγές μαρτυρούν το αντίθετο και αυτές πιστεύουμε.

Και επειδή με “φτιάχνει” όταν μια πηγή όπως το online JOURNAL χρησιμοποιεί τον Γίββωνα, έναν πορωμένο αντιχριστιανό που έγραψε πριν…250 χρόνια και σήμερα όλοι τον θεωρούν μονόπλευρο και ξεπερασμένο, απαντώ στις ανοησίες του:

Κανόνας 9 της εν Γάγγρα συνόδου (μέσα 4ου αιώνα):

“Ει τις παρθενεύοι ή έγκρατεύοιτο, ώς αν βδελυκτών των γάμων αναχωρήσας, καί μή δι’ αυτό το καλόν καί άγιον τής παρθενίας, ανάθεμα έστω.”

που σημαίνει:

“Αν κάποιος μένει παρθένος ή εγκρατεύεται αποφεύγοντας το γάμο επειδή τον αποστρέφεται και όχι γι’ αυτήν καθαυτήν την ωραιότητα και την αγιότητα της παρθενίας, να αναθεματίζεται.”

Κανόνας 1 της εν Γάγγρα συνόδου:

“Ει τις τόν γάμον μέμφοιτο, και την καθεύδουσαν μετά του ανδρός αυτής, ούσαν πιστήν και ευλαβή, βδελύσσοιτο ή μέμφοιτο, ως αν μη δυναμένην εις βασιλείαν εισελθείν, ανάθεμα έστω.”

που σημαίνει:

“Αν κάποιος μέμφεται το γάμο και αποστρέφεται ή ψέγει τη γυναίκα που κοιμάται με τον άντρα της και είναι πιστή και ευσεβής, γιατί τάχα δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία των ουρανών, να αναθεματίζεται.”

Δηλ. όχι μόνο ο Γίββωνας (που ως γνωστόν …δεν ήξερε ελληνικά!) λέει σάχλες για την αντίθεση του χριστιανισμού στον γάμο, αλλά η Εκκλησία είναι αμείλικτη ενάντια σε εκείνους που θα τολμήσουν να υποτίμήσουν τον γάμο!

Και συνεχίζω για τον Τρωιανό. Με την εισαγωγική φράση του:

“Η σύνδεση ιεροτελεστίας και συνάψεως του Γάμου”

δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπήρξε άνθρωπος που να καταλάβει ότι σημαίνει πως μέχρι τότε …δεν υπήρχε ιερουργία του γάμου στην Εκκλησία!!!!!!! Η φράση “σύναψη γάμου” από τον Τρωιανό, αναφέρεται απλώς στην νομική της μορφή, αυτή που έχει για το κράτος. π.χ.

“Τη σύναψη γάμου αφορούν, αμέσως ή εμμέσως, οι εξής διατάξεις”

“Τους όρους του γάμου καθόρισε ο ΑΚ στο άρθρο 1350: «Για τη σύναψη του γάμου απαιτείται…”

“Αν ο τελευταίος αρνείται να συναινέσει, το δικαστήριο μπορεί, αφού τον ακούσει, να δώσει την άδεια για τη σύναψη του γάμου…”

“Εκτός από τα άρθρα 1350-1352 ΑΚ που αφορούν τους όρους για τη σύναψη του γάμου…”

κ.λπ. κ.λπ.

Και συνεχίζει ο φίλτατος τύπου “Λασκαράτος”:

“οι ορθόδοξοι παντρευόντουσαν χωρίς θρησκευτική τελετή…Ανάλογα θα βρεις και στην εξειδικευμένη “Ηθική και Θρησκευτική Εγκυκλοπαίδεια”, που τώρα δεν την έχω πρόχειρη.”

Μα καλά βρε άνθρωπε. Πριν γράψεις την φράση αυτή, πήρες στα χέρια σου τη ΘΗΕ; Την διάβασες να δεις ότι λέει ΑΚΡΙΒΩΣ τα αντίθετα από αυτά που γράφεις; Άσε λοιπόν, μην κουράζεσαι. Την έχω εγώ πρόχειρη. Στον 4ο τόμο, μετά από μια αναφορά σε εδάφια από ομιλίες του Χρυσοστόμου γράφει:

“Έκ των λόγων τούτων του Χρυσοστόμου δύναται να συναχθή το συμπέρασμα ότι εις την χριστιανικήν Ανατολήν η ιερατική ευλογία παρείχετο ήδη και κατά την μνηστείαν, επαναλαμβανόμενη πάντως και κατά την τέλεσιν του γάμου, ενώ, ως φαίνεται εκ του Τερτυλλιανού, εν τη Δύσει παρείχετο η ιερατική ευλογία μόνον κατά την σύναψιν του γάμου.” (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.4, στ. 213-214)

και παρακάτω:

“Αξιοσημείωτον είναι και το ότι, πλην των Λατίνων και αι κατά τον Ε’ αιώνα αποσπασθείσαι αιρετικοί παραφυάδες των Μονοφυσιτών και Νεστοριανών συγκαταλέγουν τον γάμον εις τα επτά μυστήρια. Ωσαύτως αρχαία ευχολόγια συμπεριλαμβάνουν μετά διαφόρων άλλων ιερουργιών και τύπους ιερολογίας του γάμου.” (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.4, στ. 214)

και αλλού:

“Η περικοπή Εφεσ. ε’ 22 κ.έξ. και δη ο στίχ. 32 παριστά γλαφυρώς “την σύζευξιν ανδρός και γυναικός ως εικόνα της ενώσεως του Ιησού Χριστού μετά της Εκκλησίας, αποκαλούσα τον γάμον μέγα μυστήριον” (Ανδρούτσου, Δογματική, 1907, σ. 396) και είναι κατ’ εξοχήν ενδεικτική της όλης ιδιαζούσης χριστιανικής θεωρήσεως του γάμου κατά την ουσίαν και την σύναψιν αυτού. Αφ’ ετέρου και η μετέπειτα εκκλησιαστική παράδοσις υποδεικνύει εμμέσως ότι ο γάμος ως μυστηριακή πράξις έχει αποστολικήν την προέλευσιν.” (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.4, στ. 210)

Είπατε τίποτα για…12ο αιώνα από την “εξειδικευμένη” ΘΗΕ;

Και όχι μόνο δεν υπήρχε γάμος χωρίς ιερουργία και χωρίς ιερέα, αλλά ίσα-ίσα στην αρχή τελείτο μέσα στα πλαίσια της θείας λειτουργίας όπου διαβάζονταν οι ειδικές ακολουθίες και ευχές για τον γάμο! Αντί δηλ. να γίνονται απογεύματα Σαββάτου ή Κυριακής, γίνονταν την Κυριακή το πρωί, εν τω μέσω της πιο ευλογημένης στιγμής της χριστιανοσύνης, της τέλεσης της θείας ευχαριστίας. Τόσο σημαντικός ήταν λειτουργικά ο Γάμος:

“Η ένταξη της ευλογίας του γάμου στο πλαίσιο της θ. ευχαριστίας περιόρισε την ανάπτυξη των ιδιαίτερων στοιχείων μιας ειδικής ακολουθίας του μυστηρίου του γάμου, η οποία καλυπτόταν τόσο από τις ειδικές ευχές για τον αγιασμό της εγγάμου σχέσεως, όσο και από την όλη ακολουθία της θ. Λειτουργίας. Βεβαίως, οι πρώτες απλές μορφές ευλογίας και αγιασμού της εγγάμου σχέσεως αναπτύχθηκαν με την αξιοποίηση σχετικών στοιχείων από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη“ (Φειδάς Βλ., “Εκκλησιαστική Ιστορία”, Α’, σ. 271).

Και όπως λέει η ΘΗΕ:

“Επειδή αι ακολουθίαι του Βαπτίσματος και του Γάμου ήσαν το πάλαι συνδεδεμένοι μετά του Μυστηρίου της θ. Ευχαριστίας, άρχονται αμφότεροι μετά της δοξολογικής επευλογήσεως αυτής “Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός…”. (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.4, στ. 217)

Στα 60 περίπου από τα αρχαιότερα σωζόμενα χειρόγραφα από το Σινά το Άγιο Όρος και αλλού, υπάρχουν συλλογές ευχών και τυπικά τέλεσης γάμου αλλά δεν αναφέρονται ονόματα δημιουργών των ευχών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
——–

Τέλος να αναφερθώ σε προνόμια πνευματικότητας. Αυτός που δεν πιστεύει, τι κόπτεται για την λειτουργική, παραδοσιακή φρασεολογία της Εκκλησίας; Είναι δυνατόν να με απασχολήσει ποτέ εμένα η αντίστοιχη φρασεολογία του ιμάμη που με λέει άπιστο ή ονομάζει την ακάλυπτη γυναίκα μιαρή ή του βουδιστή που λέει ότι θα χάσω την νιρβάνα; Δεν μπορώ να το καταλάβω…

Για την Εκκλησία, κάθε ερωτική σχέση πλην αυτής που γίνεται στον γάμο (οπότε έχει μια ωραία γυναίκα για να περνάει ερωτικά βράδια μαζί της και με την ευλογία του Απ. Παύλου…) ονομάζεται πορνεία. Τελεία και παύλα.

Είναι άλλο θέμα το αν η εκκλησία θα μπορούσε να προσαρμόσει το λεξιλόγιο (χωρίς την παραμικρή έκπτωση στα πιστεύω της) ώστε να μην απωθούν κάποιες λέξεις, αφού σήμερα ονομάζουμε κατά κόσμον την πορνεία ως επί αμοιβή σχέση. Αυτό είναι άλλο θέμα, και άλλο να λέει κάποιος ότι επειδή χρησιμοποιείς την τάδε φρασεολογία της παράδοσής σου εγώ θα σου κάνω αγωγή! Αυτά είναι αστειότητες.

Και ΕΔΩ, διαπόμπευση τρίτη:
http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/#comment-8802

τύπου “Λασκαράτος”

Η επιχειρηματολογία σου στερείται σοβαρότητας:

Πρώτα δηλώνεις ότι η ΘΗΕ είναι εξειδικευμένη και συμφωνεί με τη γνώμη σου και σε διαψεύδω. Και τώρα λες ότι η ΘΗΕ την οποία εσύ επικαλέστηκες θέλει να κουκουλώσει το πράγμα. Και φίλτατε…η ΘΗΕ αναλύει το ζήτημα σε 35 ολόκληρες στήλες, και είναι πράγματι ένα τεράστιο λήμμα με όλες τις πληροφορίες.

Τώρα σε διαψεύδω περίτρανα και με την Πάπυρος-Λαρούς-Μπιτάνικα (και είμαι σίγουρος το ίδιο θα γίνει και με του ελευθερουδάκη όταν την ξεθάψω):

Η πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα (έκδοση 2004) στο κομμάτι “Δογματική” του λήμματος “Γάμος” γράφει στις πρώτες κιόλας σειρές:

“Η Εκκλησία μάλιστα θεωρεί την παρουσία του Χριστού στον γάμο της Κανά ως σημείο εξυψώσεως του γάμου, από τον ίδιο τον Χριστό, σε μυστήριο. Γι’ αυτό ανέκαθεν η Εκκλησία τελούσε τον γάμο με ιερολογία, ως το μυστήριο με το οποίο μεταδιδόταν η Θεία Χάρη όπως μαρτυρούν τα αρχαία Ευχολόγια και οι Πατέρες.”

Είπες τίποτα για την εγκυκλοπαίδεια φίλτατε; Διάψευση και πάλι λοιπόν των ισχυρισμών σου. “Ανέκαθεν η ιερουργία στο γάμο”.

Ας πρόσεχες…

Ξύπνα “Λασκαράτος”. Δεν με ενδιαφέρει να παραδεχτείς ότι είσαι άσχετος. Έτσι ή αλλιώς το βλέπουν όλοι.

Επιπλέον, φίλτατε αν γνώριζες, θα ήξερες ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μεσω Οικουμενικής Συνόδου ορίζει ότι:

“…πάντα τον κλήρον και τον λαόν εκδιδάσκειν τους της ευσέβειας λόγους, εκ της θείας γραφής αναλεγομένους τα της αληθείας νοήματα τε, και κρίματα, και μη παρεκβαίνοντας τους ήδη τεθέντας όρους, ή την εκ των θεοφόρων Πατέρων παράδοσιν…” (Κανόνας 19 της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου)

Η Οικουμενική Σύνοδος λοιπόν ορίζει σαφώς ότι υποχρεωτικά ακολουθείται η “εκ των θεοφόρων Πατέρων παράδοση” και την παράδοση αυτή σου την παρέθεσα από τον 2ο αιώνα και την ίδια την ΚΔ που δηλώνει σαφώς ότι ο γάμος είναι μυστήριο.

Ειρηναίος, Ωριγένης, Μεθόδιος, Χρυσόστομος, Αθανάσιος, Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Αββάς Ησαΐας, Επιφάνιος Κύπρου, Γρηγόριος Νύσσης, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Θεοδώρητος Κύρου, Προκόπιος Γαζαίος, Αναστάσιος Σιναΐτης, Μάξιμος Ομολογητής, Ιωάννης Δαμασκηνός, Φώτιος, Θεοφύλακτος και τόσοι άλλοι, δογματίζουν σαφώς με βάση την Οικουμενική Σύνοδο ότι Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ και σου έφερα τις πηγές παραπάνω με τόμο και στήλη.

Και τελικά θυμίζω και πάλι:

Κάνεις ανόητη κριτική για τον Φειδά στην οποία οφείλω να μην δώσω καμμία βάση, γιατί πρόκειται για έναν έγκριτο πανεπιστημιακό και εσύ είσαι ένα τίποτα που λες διαρκώς παραμύθια και όχι μόνο αυτό, αλλά κάνεις αυτό ακριβώς για το οποίο ψευδώς κατηγορείς τον Φειδά δηλ. πισωγυρίσματα της αλεπούς:

Έγραφες αν θυμάσαι:

“οι ορθόδοξοι παντρευόντουσαν χωρίς θρησκευτική τελετή…Ανάλογα θα βρεις και στην εξειδικευμένη “Ηθική και Θρησκευτική Εγκυκλοπαίδεια”, που τώρα δεν την έχω πρόχειρη.”

και μετά εντελώς ξεδιάντροπα, χωρίς να κοκκινίζεις που διαβάζουν τόσοι άνθρωποι γράφεις:

“Ασφαλώς η Ηθική Εγκυκλοπαίδεια κάνει ότι μπορεί να κουκουλώσει το πράγμα”

Είσαι σοβαρός με αυτά που γράφεις; Έχεις καμμία σχέση με τη σοβαρότητα και θα κρίνεις τον Φειδά ως πηγή;

Οι θέσεις σου είναι τραγικές και αντιφατικές:

- έχεις ήδη επικαλεσθεί την ΘΗΕ και έλεγες ΨΕΜΑΤΑ

- έχεις ήδη επικαλεσθεί την Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα στο θέμα της ιερλογίας και έλεγες πάλι ΨΕΜΑΤΑ

- έχεις ήδη επικαλεσθεί την δήθεν ανύπαρκτη παράδοση ενώ υπάρχει από τον 2ο αιώνα άρα έλεγες ΨΕΜΑΤΑ

- έχεις ήδη επικαλεσθεί την δήθεν ανυπαρξία εκκλησιαστικής τελετής στο γάμο ενώ βάση πηγών (ΚΑΙ ΔΙΚΩΝ ΣΟΥ) υπάρχει και αυτή από τον 2ο αιώνα και “ανέκαθεν”, άρα έλεγες πάλι ΨΕΜΑΤΑ.

Εμένα ο ρόλος μου δεν είναι να σε κάνω σοβαρό. Εγώ μπήκα για να σε διαψεύσω και απ’ ότι είδες μου ήταν και πολύ εύκολο. Απλά…να διαβάζεις περισσότερο και να λυπάσαι λίγο τον εαυτό σου.

Χαιρετίσματα.
Θα’ μαι εδώ γύρω…

Και ΕΔΩ, ρεζίλεμα τέταρτο:
http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/#comment-8882

Είπε ο τύπου “Λασκαράτος”:

“Σας ρωτάω με βάση τη στοιχειώδη λογική…Εσείς ισχυρίζεστε πως μέχρι τότε ο γάμος ήταν μεν μυστήριο αναγνωρισμένο από την Εκκλησία, αλλά όχι και από την ορθόδοξη Πολιτεία, αυτήν που συγκαλούσε τις οικουμενικές Συνόδους, αυτής που επέβαλε με την αιματοβαμμένη της ρομφαία τα ορθόδοξα δόγματα…Δηλαδή μέχρι να έρθει ο πορνοΛέων και να κάνει υποχρεωτική την ιερολόγηση, ο γάμος αν και μυστήριο όπως ισχυρίζεστε, δεν είχε την κρατική θωράκιση όπως τα υπόλοιπα μυστήρια. Υπήρχαν λοιπόν άνθρωποι που τολμούσαν και περιφρονούσαν το μυστήριο όπως εσείς το θέλετε, χωρίς να φοβούνται τον αφορισμό και δεν παντρευόντουσαν στην Εκκλησία. Και οι διάφοροι άγιοι Ιουστινιανοί, Θεοδώρες, Μεγάλοι Θεοδόσιοι και λοιπά καθάρματα, ανεχόντουσαν να ποδοπατείται το μυστήριο χωρίς υποχρεωτική ιερολογία με μόνο πολιτικό γάμο. Ίσχυε δηλαδή στο Βυζάντιο μέχρι τότε ο πολιτικός γάμος ενώ η Εκκλησία που ήδη τον ήθελε μυστήριο, αλλά η φιλελεύθερη πολιτεία αρκείτο μόνον στον πολιτικό. Και χρειάστηκε ο Λέων για να επιβάλλει την υποχρεωτική σύνδεση της ιερολογίας με την σύναψη του γάμου, που μέχρι τότε όπως ομολογείτε δεν ίσχυε. Μόνο αν ο γάμος δεν ήταν μυστήριο, μόνο τότε εξηγείται η ανοχή της Πολιτείας στον μη ιερολογημένο γάμο. Προσβάλλετε την νοημοσύνη μας.”

Σου είχα πει και πριν ότι δεν μπήκα χθες στο διαδίκτο, ούτε είναι η πρώτη φορά που ακούω τα ίδια και τα ίδια από κάτι τύπους που ενώ δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους βιβλίο, μιλούν επί παντώς γνωστικού αντικειμένου. Έτσι λοιπόν φίλτατε, οι απόψεις σου και το σκεπτικό σου δεν αποτελεί ιστορικό γνώμονα! Ατάκες του στιλ “Μόνο αν ο γάμος δεν ήταν μυστήριο, μόνο τότε εξηγείται” άστα για κανέναν άλλο.

Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ θέμα εδώ για να το ελέγξει η …νοημοσύνη σου φίλτατε!

Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξέρεις να …διαβάζεις! Από τη στιγμή που οι πηγές και η βιβλιογραφία μιλούν για “αρχαιότατο”, “ανέκαθεν” κ.λπ. μυστήριο και ιερουργία, ΑΡΑ το ερώτημα έχει τελειώσει και δεν μπορούμε να επαναφέρουμε την συζήτηση 20-30 φορές στο ίδια και τα ίδια, επειδή η νοημοσύνη σου δουλεύει σε αργούς ρυθμούς.

Οι πηγές έχουν το “κακό” να είναι συγκεκριμένες και ξεκάθαρες όπως το “matrimonii quod ecclesia conciliat” του Τερτυλλιανού, το “προς κοινωνίας γάμου συνέλθητε…ο δια της ευλογίας ζυγός” του Μ. Βασιλείου, το “τι τα σεμνά του γάμου εκπομπεύεις μυστήρια;…ιερέας καλείν και δι ευχών και ευλογιών την ομόνοιαν του συνοικεσίου συσφίγγειν” του Χρυσοστόμου, του Αμβροσίου και άλλων. Το ίδιο καταδεινύει και μία από τις αποκρίσεις του Τιμοθέου Αλεξανδρείας (+385) που έχει κύρος Οικουμενικό αφού επικυρώθηκε ως ιερός κανόνας από την Πενθέκτη. Πρόκειται για την Ερώτηση IA’: “εάν τις καλέση κληρικόν εις το ζεύξαι γάμον, ακούση δε τον γάμον παράνομον…”..

Όλα αυτά και άλλα πολλά, δείχνουν ιερουργία στον Γάμο εξ αρχής όπως και η βιβλιογραφία.

Το ζήτημα λοιπόν, ότι ο γαμός από τον 2ο αιώνα και ήδη από την Καινή Διαθήκη θεωρείται, ονομάζεται και πιστεύεται ως μυστήριο, και το γεγονός ότι υπήρξε στον Γάμο ιερουργία, ιερολογία με παρουσία και συμμετοχή ιερέα και εκκλησιαστική ευλογία ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ βάση πηγών.

Και εφόσον ακόμη και η βιβλιογραφία που επικαλείσαι αναφέρει:

“εσημειώθη η οριστική προς την εκκλησίαν στροφή δια της πθ’ Νεαράς Λέοντος του Σοφού, μόνον τον υπό της Εκκλησίας ευλογούμενον γάμον θεωρούσης νόμιμον.”

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο ούτε να υποθέσεις γιατί εκτός από τις πηγές που αποδεικνύουν ότι η Εκκλησία είχε γάμο με ιερέα και ευλογία εξ αρχής, ακόμη και η παραπάνω φράση, το ίδιο επιβεβαιώνει:

Δεν λέει πουθενά ότι επί Λέοντος “έγινε μυστήριο”, ή “τότε απέκτησε ιερουργία”. Λέει μόνο ότι αυτός ο γάμος που η Εκκλησία ευλογούσε, για πρώτη φορά καθιερώθηκε ως ο ΜΟΝΟΣ νόμιμος.

Μένει λοιπόν ΜΟΝΟ ένα πράγμα να ρωτήσεις:

Η πολιτεία, ποιον άλλο γάμο θεωρούσε νόμιμο μέχρι τότε εκτός από τον μυστηριακό και ευλογημένο από την εκκλησία;

Οι πληροφορίες αν και λίγες είναι σαφείς. Στην Βυζαντινή Ιστορία στο site του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (http://www.rhodes.aegean.gr/sxedia/GRAFDASKALOU/rentiniotisD_E/E/Istoria/%CE%99%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82.htm) γράφει:

“ο Ιουστινιανός…όρισε ότι η επίσημη σύναψη γαμήλιου συμβολαίου ήταν υποχρεωτική μόνο για τους ανώτερους αξιωματούχους ενώ για τους υπόλοιπους υπηκόους της αυτοκρατορίας δεν ήταν υποχρεωτική καμία πολιτική ή θρησκευτική γαμήλια τελετή“.

Άρα, από την πλευρά της πολιτείας, αυτό που η νοημοσύνη σου δεν μπορεί να αντιληφθεί, ήταν πραγματικότητα. Η Εκκλησία τελούσε ανέκαθεν γάμους με ιερουργία, όμως η πολιτεία τους αναγνώρισε ως υποχρεωτικούς από το 893 και μετά.

Όσο για την ανοησία που είπες ότι τάχα η Βυζαντινή πολιτεία:

“επέβαλε…τα ορθόδοξα δόγματα”

δείχνει ότι κινείσαι εκτός πραγματικότητας…

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί ο Μ. Κων/νος μετά την Α’ Οικ. Σύνοδο δεν μπόρεσε να επιβάλλει και τον Αρειανισμό όπως και ο Ουάλης; Πως είναι δυνατόν “οι παντοδύναμοι” αυτοκράτορες να στάθηκαν ανίκανοι να το καταφέρουν;

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί ο Βασιλίσκος δεν μπόρεσε να κάνει την εκκλησία να υιοθετήσει τον Μονοφυσιτισμό και να καταδικάσει την Δ’ Οικ. Σύνοδο;

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί ο Ζήνων δεν κατάφερε να εξαλείψει από την συνείδηση της Εκκλησίας τη σύνοδο της Χαλκηδόνας;

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί ο Ιουστινιανός δεν κατάφερε να κάνει την εκκλησία να υιοθετήσει τον Αφθαρτοδοκητισμό;

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί ο Ηράκλειος δεν κατάφερε να κάνει την εκκλησία να υιοθετήσει τον Μονοθελητισμό;

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί ο Λέων ο Γ’ και οι λοιποί δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τις απόψεις των εικονομάχων;

Αν η πολιτεία επέβαλε τα δόγματα, τότε γιατί απέτυχαν οικτρά όλοι οι αυτοκράτορες να επιβάλλουν στην Εκκλησία την ένωσή της με τους Ρωμαιοκαθολικούς;

Και μιλάμε για ζητήματα ζωτικά για την αυτοκρατορία: Στις περιπτώσεις του Μονοφυσιτισμού και της ένωσης με τους Καθολικούς, παίζονταν εδάφη της αυτοκρατορίας και όχι μόνο “δόγματα”.

Επειδή αν σε παραπέμψω σε βιβλία, είμαι βέβαιος ότι αποκλείεται να έχεις επαφή μαζί τους, σε παραπέμπω στην online Britannica, μια καθ’ ομολογίαν αξιόπιστη πηγή (http://www.britannica.com/eb/article-9018527/caesaropapism).

Εκεί μπορεί να διαβάσει ο καθένας ότι οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί αναγνωρίζουν πως τα βυζαντινά κείμενα μιλούν για αλληλοεξάρτηση πολιτείας και εκκλησίας παρά για μονομερή εξάρτηση της εκκλησίας ώστε να της επιβάλλουν δόγματα. Επίσης, πουθενά δεν υπήρξε περιθώριο να σκεφτεί κάποιος ότι θα μπορούσε σε οποιαδήποτε περίπτωση να αναγνωριστεί ο αυτοκράτορας ως δογματικά αλάθητος, ενώ πολλές φορές η αυτοκρατορική πίεση στην εκκλησία απέτυχε.

Και τα παραδείγματα που έφερα το αποδεικνύουν με ευκολία.