Συνεχίζω με κείμενο του Δηδρ...
παραμυθο-Ιστοσελίδα: http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/
- Παραμύθι #4: Εδώ έγινε μεγάλο show! Είχαν “βάλει όλες τους τις δυνάμεις” οι δύο γνωστοί άγνωστοι να μας βεβαιώσουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει αγιότητα στην Ειρήνη την Αθηναία και υμνεί στην λειτουργία της την εν λόγω αυτοκράτειρα! Εξ ου και ο πομπώδης τίτλος: “Αγία Ειρήνη, η αγία μητέρα που τύφλωσε τον γιο της”
Που να’ ξεραν όμως τι τους περιμένει…
Ως άσχετοι ΠΑΝΤΕΛΩΣ με το θέμα με το οποίο ασχολούνται δεν γνωρίζουν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι λειτουργική και όχι θεωρητική. Για να ισχυριστούμε ότι όντως κάποιος είναι άγιος, θα πρέπει να μνημονεύεται ως ΑΓΙΟΣ εντός της θείας λειτουργίας.
Εδώ τα πρώτα στοιχεία περί ΜΗ αγιότητας της Ειρήνης της Αθηναίας:
http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/#comment-10282
Δηδρ
Προς πληροφόρηση όσων ενδιαφέρονται:
Τι είδους οικογένεια είχαν η Ειρήνη και ο Κων/νος, είναι γνωστό από την Ιστορία. Η Ειρήνη ήταν εικονόφιλη, ο γιος της το αντίθετο. Και οι δύο επιδίωκαν την διοίκηση της αυτοκρατορίας με διαφορετικό εντελώς τρόπο. Ο 20χρονος γιος της την εξόρισε στη Σικελία και φυλάκισε τους πιστούς της ανθρώπους και μετά από τρία χρόνια την ελευθέρωσε (ή ελευθερώθηκε μόνη της). Τότε όμως δεν έγινε τίποτα. Έζησαν στο ίδιο παλάτι για λίγα χρόνια. Κατόπιν όμως ξανάρχισαν οι έριδες:
“Με αφορμή τα γεγονότα αυτά οργανώθηκαν νέες προσπάθειες για την απομάκρυνση τής Ειρήνης από την εξουσία, που ενθαρρύνθηκαν και από τον γιο της Κωνσταντίνο, ο οποίος ηγήθηκε τού αγώνα. Η Ειρήνη, με τα πιστά σε αυτήν στρατεύματα, πέτυχε να εξουδετερώσει τους στασιαστές και να συλλάβει τον γιο της, τον οποίο υπέβαλε στη σκληρή ποινή τής τύφλωσης, που προβλεπόταν από το Βυζαντινό Δίκαιο για τους στασιαστές.”
(”Ειρήνη η Αθηναία”, εγκυκλοπαίδεια ‘Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα’, τόμ. 22, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005)
Προφανώς το διαρκές κυνήγι και οι συνωμοσίες είχαν αφαιρέσει οποιοδήποτε δεσμό αίματος είχαν. Δύσκολο να φανταστεί κανείς μητέρα, να εφαρμόζει την νομοθεσία σε όλη της την αυστηρότητα στον γιο της. Όμως, η η Ειρήνη και ο Κων/νος είχαν πίσω τους ανθρώπους να τους υποστηρίζουν σε μια συνεχή διαμάχη για την διοίκηση της αυτοκρατορίας. Δεν ζούσαν ως μητέρα και γιος.
Τώρα για την αγιότητα:
- Ο Νικόδημος Αγιορείτης, στον δίτομο “Συναξαριστή των δώδεκα μηνών του ενιαυτού”, δεν την αναφέρει.
- Ο Γεδεών Μανουήλ, στο “Βυζαντινόν Εορτολόγιον. Μνήμαι των από του Δ’ μέχρι του ΙΕ’ αιώνος εορταζομένων αγίων”, εν Κωνσταντινουπόλει 1899, δεν την αναφέρει.
- Ο Ζώτος Βασίλειος, στο “Λεξικόν των αγίων Πάντων της ορθοδόξου εκκλησίας”, εν Αθήναις 1904-1909, δεν την αναφέρει.
- Στην ιστοσελίδα του Οικ. Πατριαρχείου δεν την αναφέρει ούτε στον Αύγουστο (http://www.ec-patr.org/gr/typikon/2007/2007-08-09.htm) ούτε στο γράμμα “Ε” (http://www.ec-patr.org/gr/names/e.htm).
Στις 9 αυγούστου αναφέρονται συνήθως οι:
-Ματθίας ο απόστολος
-Κωνσταντίνος (ο Α’) πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
-Οι άγιοι δέκα μάρτυρες…εν τη Χάλκη πύλη αθλήσαντες.
- Ούτε και ο Φειδάς (λήμμα “Ειρήνη η Αθηναία”, εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, τόμ. 22, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005) αναφέρει τίποτα περί τιμής της.
- Ούτε και η “ΔΟΜΗ” στο λήμμα “Ειρήνη η Αθηναία”.
Αυτό που πρέπει να προσεχθεί είναι η αναφορά της ΘΗΕ. Η Ειρήνη είναι η μοναδική περίπτωση εορταζομένου την 9η Αυγούστου που παραθέτει η ΘΗΕ ως βιβλιογραφία κάποια άγνωστη χειρόγραφη παράδοση: η πηγή που δίνει ο Τωμαδάκης που έγραψε το άρθρο για την Ειρήνη, είναι η BHG (#2205). Είναι δηλ. ο αδημοσίευτος βίος της Ειρήνης που καταχωρείται στην “Bibliotheca Hagiographica Graeca”, την συλλογή αγιολογικών κειμένων των Βολλανδιστών, των Βέλγων Ιησουϊτών. Δεν έχει ως πηγή κάποιο Ορθόδοξο Αγιολόγιο.
Και μάλιστα, η ΘΗΕ (σε άρθρο του Γριτσόπουλου) λέει σε άλλο σημείο (λήμμ. “Κων/νος”, τόμ. 8, στ. 24) ότι ο Μανασσής, αγιογράφος του 14ου αιώνα, την αποκαλεί “Μήδεια” και προσθέτει ο Γριτσόπουλος:
“Εν τούτοις δια την αναστήλωσιν των εικόνων ωνομάσθη ευσεβής”.
Απλώς ευσεβής και όχι αγία.
Στους πρώτους αιώνες υπήρξε μεν η περίπτωση της λαϊκής αναγνώρισης προσώπων ως αγίων εξαιτίας της προσφοράς τους στην Εκκλησία. Όπως λέει όμως και ο Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός (“Διαπίστωση και Διακήρυξη της Αγιότητας των Αγίων”) χρειάζεται και η πεποίθηση της Εκκλησιαστικής συνείδησης ότι κάποιος είναι άγιος που θα “γεννάει στην συνείδηση τους ηυξημένη αγάπη, σεβασμό καί θαυμασμό για το χαριτωμένο ιερό πρόσωπο”.
Αν δούμε την μαρτυρία του σύγχρονου χρονογράφου Θεοφάνη που έγραφε ότι:
“εσκοτίσθη ο ήλιος επί ημέρας ιζ’…πάντας λέγειν και ομολογείν ότι δια την του βασιλέως τύφλωσιν ο ήλιος τας ακτίνας απέθετο”
και τις καταγραφές της ιστορίας για τις αντιδράσεις του λαού, φαίνεται ότι δεν υπήρξε κάποιο ευρύ λαϊκό κίνημα υπέρ της Ειρήνης οπότε να έλθει και η αναγνώριση της αγιότητας της. Τώρα τι ακριβώς λέει το χειρόγραφο 2205 της BHG, δεν ξέρω, όμως σημαντικά Ορθόδοξα εορτολόγια και συναξαριστές δεν την αναφέρουν καν.
ΥΓ
Τύπου “Λασκαράτε”. Σταμάτα επιτέλους να εκθιάζεις την ΘΗΕ όποτε γράφει κάτι που νομίζεις ότι σε συμφέρει. Εσύ δεν είσαι που την έβριζες και έγραφες ότι:
“Ασφαλώς η Ηθική Εγκυκλοπαίδεια κάνει ότι μπορεί να κουκουλώσει το πράγμα, αλλά όποιος έχει στοιχειώδη κρίσι καταλαβαίνει.”
(http://roides.wordpress.com/2008/03/18/180308a/)
Έλεος δηλ.
Και εδώ άλλα τόσα, μέσα σε μια προσπάθεια να τους συνεφέρω, ΕΞΗΓΩΝΤΑΣ τους (μα τόση υπομονή είχα…) τι σημαίνει αποδοχή αγιότητας κάποιου προσώπου:
http://roides.wordpress.com/2008/11/19/19nov08/#comment-14151
(Δεν μπορούν πλέον να πουν ότι δεν τους εξήγησα…)
Έγραψα μερικά πράγματα περί των αγίων και των “αγίων”.
Η συμβολή του χρήστη “Nomikou” με άφησε άναυδο… όμως το ξεπέρασα και τελικά παραθέτω μερικές πληροφορίες για τους επισκέπτες του blog και για τον τύπου “λασκαράτο” που τον βλέπω να του ανεβαίνει η πίεση και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.
Καταρχάς, έγραψες τίποτε καινούριο; Όλα αυτά τα είχες γράψει και πριν. Και ασφαλώς, έχεις μπλέξει τα μην πω τι, οπότε διάβασε με προσοχή κάποια από τα παρακάτω.
Αυτό λοιπόν που είπα ισχύει στο ακέραιο. Λειτουργικά δεν τιμάται η μνήμη του αφού δεν διαβάζεται σε εκκλησιαστική σύναξη το όνομά του.
Λες να ξέρεις καλύτερα από εμένα τι λέει η ΘΗΕ; Ήδη σου είπα ότι τα παραπάνω τα αναφέρει και μάλιστα στον τόμο 6, στ. 969-970.
Και ασφαλώς, η ΘΗΕ δεν διαβάζεται στις λειτουργικές συνάξεις. Είναι επιστημονικό σύγγραμμα. Σαφέστατα η παράδοση του Νικοδήμου, ως αγίου, έχει μεγαλύτερο κύρος στα ζητήματα αυτά, και το συναξάρι του επηρέασε τα μεταγενέστερα σε μεγάλο βαθμό. Και το ουσιαστικό ζήτημα, στο επανέλαβα 100 φορές και δεν πα να φέρεις 500 σελίδες από το διαδίκτυο ή εγυκλοπαίδειες:
Τα βιβλία του εμπορίου ή το διαδίκτυο αποτελούν για την Ορθόδοξη Λειτουργική πράξη, απλώς φιλολογικά ή επιστημονικά συγγράμματα. Στις λειτουργικές συνάξεις των πιστών με τον ιερεά, στις Εκκλησίες, δεν μνημονεύονται οι αυτοκράτορες αυτοί. Αυτό είναι τελειωμένο. Δεν μνημονεύονται ως άγιοι, παρά μόνο το ζεύγος Ιουστίνος και Θεοδώρα. Το ίδιο για την Ειρήνη την Αθηναία.
Μερικά στοιχεία αγιολογίας προς τους αναγνώστες:
Το ζήτημα των συναξαρίων ο κάθε άσχετος θεωρεί ότι είναι απλό. Στην πραγματικότητα είναι σύνθετο για τον εξής προφανή λόγο:
Στην Ορθοδοξία, το θέμα των συναξαρίων δεν αντιμετωπίστηκε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε τα δογματικά ζητήματα. Αυτό γίνεται κατανοητό από την ακρίβεια που απαιτείται στη διατύπωση των δογμάτων. Ούτε ένα γράμμα δεν επέτρεψαν οι πατέρες να αλλαχθεί στις δογματικές διαμάχες με τις αιρέσεις, και τα δογματικά ζητήματα, όσοι επιστήμονες τα πραγματεύονται, είναι υποχρεωμένοι να ζητούν την ΑΠΟΛΥΤΗ ακρίβεια.
Όσο όμως απόλυτη ακρίβεια υπάρχει στα δογματικά ζητήματα, στα συναξάρια υπάρχουν ακόμη κάποια προβλήματα ιστορικής ακρίβειας ή φιλολογικά κ.λπ. Θα τα δούμε παρακάτω.
Τι είναι όμως τα συναξάρια:
“Η λέξη συναξάριο ετυμολογείται από τη λέξη σύναξη, που σημαίνει συνάθροιση των πιστών στους ναούς προς τιμή κάποιου αγίου. Στις συνάξεις συνήθως διαβαζόταν ο βίος του τιμωμένου προσώπου. Τα αναγνώσματα αυτά ονομάσθηκαν συναξάρια. Κάνουμε λόγο για το συναξάριο του Μ. ‘Αντωνίου, του Αγίου Γεωργίου κ.α. Συναθροίσεις πιστών γίνονται για να τιμηθούν και γεγονότα από τη ζωή του Χριστού, της Θεοτόκου, καθώς επίσης να μνημονευθούν άγγελοι, προφήτες και άλλα πρόσωπα της Π. Διαθήκης. Στις συναθροίσεις τιμούνται κτήτορες ή ανακαινιστές μονών, βασιλείς ή αρχιερείς. Διαβάζονταν ακόμα διηγήσεις σχετικές με κάποιο θαύμα, με κάποιο γεγονός, όπως είναι η σύγκληση Συνόδου, η ανεύρεση ή η μετακομιδή ιερού λειψάνου, εγκαίνια ναού ή ενα θλιβερό γεγονός, όπως είναι ο λοιμός, ο σεισμός κ.ά.”
(Παπαδόπουλος Αντώνιος, “Αγιολογία”, τόμ. Ι – Θέματα γενικά, ειδικά και εορτολογίου, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 18)
Είναι κλασική η περίπτωση της μνημόνευσης κτητόρων, βασιλέων (αυτοκρατόρων), γεγονότων σημαντικών κ.λπ. στα συναξάρια. Όλα αυτά, ή πολλά από αυτά έχουν επιζήσει από το παρελθόν, μέσω αλλεπάλληλων αντιγραφών διαφόρων χειρογράφων με ανάλογο περιεχόμενο τα οποία μαζεύονταν σε συλλογές. Κάποιες φορές γίνονταν και προσπάθειες για το συμμάζεμα τους.
Για παράδειγμα, να πως περιγράφεται το πως επέζησε ως αγιολογικό υλικό αυτή, η παλιά παράδοση περί Ειρήνης της Αθηναίας ως “ευσεβούς” όπως αναφέρει η ΘΗΕ. Τα γράφει ο Μανουήλ Γεδεών στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του:
“αν δε ποθ’ ευρεθή εν χειρογράφοις Συναξαρίοις ή Μηναίοις η μνήμη και της αλαζόνος βασιλίδος Ειρήνης της Αθηναίας, οφείλομεν και τούτο εις τον ηγούμενον του Στουδίου Θεόδωρον• αυτός εν επιστολή προς αυτήν λαμπρώς εγκώμιον αυτή πλέκων επαινεί…”.
“Αν ΠΟΤΕ βρείτε την Ειρήνη την αλαζόνα σε κανένα χειρόγραφο συναξάρι”.
Είναι προφανές από το λεξιλόγιο, ότι η αλαζονεία και η αγιότητα δεν συμβαδίζουν. Το γεγονός ότι επέζησε η πληροφορία, οφείλεται σε χειρόγραφο του Θεοδ. Στουδίτη, ο οποίος είχε αρκετό κύρος στην εποχή του. Επειδή η χαρά του για την αναστήλωση των εικόνων που έκανε για πρώτη φορά η Ειρήνη ήταν μεγάλη, έγραψε το εγκώμιο για το λόγο αυτό. Στη ζωή του Θεοδώρου, ο αγώνας υπέρ των εικόνων έπαιξε κυρίαρχο ρόλο, αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι του συγγραφικού του έργου κατά των εικονομάχων και μάλιστα “διηύθυνε τον αγώνα κατά της εικονομαχίας εις την δευτέραν αυτής φάσιν” (ΘΗΕ, τομ. 6, στ. 213).
Παρά το εγκώμιο όμως του Στουδίτη, η μνήμη της Ειρήνης, ούτε καν ως ευσεβούς δεν διασώθηκε στην πορεία της παραδόσεως και έτσι, λειτουργικά η Ειρήνη είναι ανύπαρκτη. Είναι προφανές ότι ακόμη και εκείνου
“…του οποίου την αγιότητα διακήρυξε με πρωτοβουλία της μία Σύνοδος, δεν είναι στην συνείδηση του πληρώματος άγιος, οι πιστοί δεν προσφεύγουν στις πρεσβείες του ούτε προσβλέπουν στον τρόπο ζωής του ως εις πρότυπο.”
(Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, “Διαπίστωση και Διακήρυξη της Αγιότητας των Αγίων”, εκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 1990, σελ. 36)
Δηλαδή, ακόμη και σύνοδος αν “αγιοποιήσει” κάποιον (πόσο μάλλον ένα μόνο μέλος της), οι πιστοί τον αγνοούν και η “αγιοποίηση” ή η διακήρυξη της ευσέβειας μένει κενό γράμμα. Αυτό σίγουρα, είναι κάτι που δεν έχουν κατανοήσει οι διάφοροι. Μια αναφορά στο μακρινό χειρόγραφο παρελθόν της Εκκλησίας, δεν σημαίνει και αποδοχή της από την παράδοση ή την εκκλησιαστική συνείδηση.
Εϊναι προφανές ότι στην περίπτωση του Ιουστινιανού συνέβει κάτι παρόμοιο και αυτό φαίνεται από τα αντικρουόμενα χειρόγραφα. Τελικά επέζησε το Ιουστίνος και όχι το Ιουστινιανός στα Μηναία, μια που ο ίδιος είχε πέσει στην αίρεση.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται από τον δυτικό σχολαστικισμό, ειδικά σε θέματα μη δογματικά. Και λέμε μη δογματικά, γιατί για την σωτηρία μου δεν παίζει κανένα ρόλο αν ο Ιουστινιανός ή ο Ιουστίνος ήταν όντως άγιος ή ευσεβής. Η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται την παράδοση που δημιουργείται, όμως ειδικά για τη σωτηρία κρατάει πάντα τον τελευταίο λόγο για τον Θεό. Όπως λέει η Ορθόδοξος Ομολογία Δοσιθέου:
“Επί γαρ τω Θεώ μόνω, τω εχόντι απλώς τας κλεις του άδου και του θανάτου…και ειδότι τη ποσότητα και ποιότητα των ανθρωπίνων αμαρτιών, και τα κινήματα και εγκρύφια της καρδίας, δι’ ων προέρχεται η αμαρτία, κείται η λύτρωσις και ο διορισμός της λυτρώσεως, τη Εκκλησία δε μόνον εφείται το παρακαλείν”
Στην Εκκλησία σώζεται η παράδοση αυτή. Όπως γράφει καθ. Καρμίρης (”Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας”, τόμ. Α’, 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 293), στη θεία λειτουργία του Χρυσοστόμου στο αρχιερατικό αναφέρεται:
“Είτα ο Διάκονος: Δύναμις,
και ο α΄ χορός: Άγιος ο Θεός·
ο Διάκονος και ο Αρχιερεύς: Κύριε σώσον τους ευσεβείς, επαναλαμβανόμενον υπό των δύο χορών
ο Διάκονος: Κύριε σώσον τους βασιλείς, επαναλαμβανόμενον υπό του α΄ χορού
ο Διάκονος και ο Αρχιερεύς: Και επάκουσον ημών.”
Οι αυτοκράτορες που αναφέρονται ως ευσεβείς δεν είναι ούτε Άγιος Αντώνιος, ούτε Μέγας Ευθύμιος. Αναφέρονται και σώζονται μόνο ως ευσεβείς.
Όμως ακόμη και στην περίπτωση σωζομένων, πράγματι αγίων, τα πράγματα δεν είναι απλά, ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργεί με σχολαστικισμό όπως οι Λατίνοι:
“Η «διόρθωση» και η «συμπλήρωση» όμως των στοιχείων της ζωής των αρχαίων Αγίων της εκκλησίας είναι γνωστό ότι δεν έχει πολλά περιθώρια σήμερα, υστέρα από την απώλεια κάθε «έγκυρης» μαρτυρίας περί αυτών. Γι’ αυτό το «επίπονο» έργο αυτό δεν είναι απλώς μακρόχρονο, αλλά εγγίζει τα όρια του αδυνάτου. Εν τω μεταξύ η τιμή των Αγίων αυτών παγώνει στο σημείο που έφθασε. Τίποτε δεν «καταργείται», αλλά και τίποτε δεν προχωρεί σε νέες εκδηλώσεις εορτασμού, ανέγερση ναών, επίσημες αναφορές προς τους Αγίους αυτούς, την αναφορά και χρήση του αγιολογικού – εορτολογικοϋ υλικού τους.
(Κορακίδης Σ. Αλεξάνδρος, “Αγιότητα και Μαρτύριο – Η Αγιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2000, σελ. 37)
Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, όπως ο Νικόδημος ο οποίος ήταν εξέχων μέλος της Εκκλησίας και άγιος και ανέλαβε να “διορθώσει” ως ένα βαθμό τα συναξάρια, τα πράγματα δεν μπορούν πλέον εύκολα να αλλάξουν, όπως αποδέχονται οι ειδικοί αγιολόγοι.
Η λειτουργική πραγματικότητα όμως είναι σαφής. Μέσα στον Ναό, στην λειτουργική σύναξη δεν επέζησε η μνημόνευση ούτε της Ειρήνης, παρά το εγκώμιο του Στουδίτη για την ανύψωση των εικόνων, ούτε του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, έστω ως ευσεβών, ή ως απλή μνημόνευση των ονομάτων τους. Πιθανόν, στο συναξάρι της κων/πόλεως να αναφέρονται τα ονόματά τους όχι ως άγιοι αλλά ως κτήτορες της Αγίας Σοφίας. Αυτό είναι πιθανόν. Και σήμερα, στα μοναστήρια και τους ναούς, διαβάζονται τα ονόματα των κτητόρων, και φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άγιοι, ούτε κατά διάνοια.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση της ΘΗΕ, που γράφει περί αγιότητας του Ιουστινιανού. Οι διάφοροι, δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η Ορθόδοξη Εκκλησία:
Η ανακήρυξη…άνευ της εκκλησιαστικής συνειδήσεως (του λαού)…παρέμεινε ανίσχυρη και άκυρη. Ο ‘Αμμώνιος θανατώθηκε γιατί λιθοβόλησε τον έπαρχον της πόλεως. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας ηθέλησε να τον αναγνωρίσει, ως άγιο μάρτυρα, αλλά η συνείδηση της εκκλησίας το απέρριψε και έμεινε ανίσχυρο, όπως συνέβαινε και σε άλλες περιστάσεις….ο Πατριάρχης Πολύευκτος…όταν ο Νικηφόρος Φωκάς ετίμησε τους πεσόντες στην Κρήτη, ως μάρτυρες…το απέρριψε…Και ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ’ ο σοφός ανακήρυξε άγιες τις γυναίκες του Θεοφανώ και Ζωή. Η Θεοφανώ…έγινε αποδεκτή. Η Ζωή όμως…δεν έγινε αποδεκτή, ως αγία υπό της εκκλησίας.”
(Κορακίδης, ό.π., σελ. 32)
Δηλαδή, ακόμη κι αν κάποιος “αγιοποίησε” τον Ιουστινιανό, αυτό θα πρέπει να περάσει και στη λειτουργική συνείδηση της Εκκλησίας. Και ήδη είπα 10 φορές, για τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα και την Ειρήνη, ότι δεν πέρασαν στα Μηναία.
ΥΓ
Η μετάνοια είναι ένα σωτηριώδες γεγονός για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Μόνο η αμετανοησία δεν σώζει, και αυτή, εξαιτίας της προαίρεσης του ανθρώπου που δεν επιθυμεί την σωτηρία του. Ο Χριστός το δίδαξε καθαρά, ότι είτε έρθει κάποιος εξαρχής, είτε στο τέλος, η βασιλεία του τον περιμένει το ίδιο.
Κι εσένα τύπου “λασκαράτε”, ενώ τώρα σου είναι αδιάφορο και μισητό το γεγονός του Χριστού, θα ήταν ωραία, ακόμη κι αν άλλαζες γνώμη την τελευταία στιγμή να γινόταν δεκτή η αλλαγή σου. Αυτό είναι δώρο, κι όμως εσύ, στην κατάσταση που βρίσκεσαι τώρα το βλέπεις (ή το παρουσιάζεις) ως πρόβλημα. Δικό σου θέμα…
Όμως, για τον ποιόν της προηγούμενης ζωής των αγίων, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται διόλου εφόσον μετανόησαν. Υπάρχουν πρώην πόρνες όσιες, αγίες και μάρτυρες, όπως η Ευδοκία και η Μαρία η Αιγυπτία. Ο ληστής που συγχωρέθηκε στο Σταυρό, θα είχε πάρει ζωές ανθρώπων. Κι όμως.
Εμάς μας αρέσει να ζητάμε τις πρεσβείες τέτοιων ανθρώπων γιατί τις θαυμάζουμε και τους τιμούμε για τον αγώνα τους.
Και εμείς πάλι, που είμαστε μαζί με τον κλήρο μέρος της εκκλησιαστικής συνείδησης, κατανοούμε διαφορετικά τον Μ. Θεοδόσιο ή τον Ιουστινιανό, από τον Μέγα Αντώνιο, τον Άγιο Νεκτάριο, Το Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Μέγα Bασίλειο. Αυτό φαίνεται καθαρά από τον τρόπο με τον οποίο τους εορτάζουμε.
Δεν θίγει λοιπόν κανένα η δική σου αρνητική προαίρεση.
Α…, πείτε επίσης στον δικό σας άγιο, τον αρχι-διαφωτιστή Βολταίρο, ξέρεις…τον δουλέμπορο, ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε και μαύρους αγίους των οποίων ζητάμε τις ευχές τους (ή μάλλον πες του “αράπηδες” καλύτερα, γιατί είμαι σίγουρος ότι έτσι θα το καταλάβει πιο σωστά αφού ήταν ιδιαίτερα “διαφωτισμένη” προσωπικότητα…).
- Παραμύθι #5: Για αντιπερισπασμό, ανάμεσα στα περί δήθεν αγιότητας της Θεοδώρας, αναφέρουν και την μέγιστη “κουταμαρίτσα”, περί ΔΗΘΕΝ κατάργησης της τελετής του Αγίου Φωτός από τον Πατριάρχη Εφραίμ. Μια μαρτυρία που ενώ την επικαλείται και ο Κοραής, εντούτοις κάνει κοκοκό ο ίδιος, και δεν γράφει ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ υπάρχουν οι τεκμηριωμένες μαρτυρίες ΟΤΙ κάποιος, κάπου, κάποτε την ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ! Είναι δυνατόν να καταργήσει κάποιος την τελετή αυτή που υπήρχε τότε 15 αιώνες, και να μην το μνημονεύει ΚΑΝΕΙΣ σε κείμενά του;
Εδώ διαβάστε πως διασύρονται οι φίλοι μας, συνειδητοί “λάτρεις της αλήθειας” επειδή μετά δεν ζήτησαν συγγνώμη για τις συκοφαντίες:
http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/#comment-10283
Ο “αιρετικός” μάλλον έχει μαύρα μεσάνυχτα για το θέμα του Εφραίμ και του Αγίου Φωτός.
Τα περί Εφραίμ τα αναφέρει ο Κοραής που τα έχει πάρει από τον Καυσοκαλυβίτη, και ο Κων/νος Οικονόμος τους κράζει εδώ και 200 χρόνια και τους δύο.
- Καταρχάς η Μαρτυρία του Εφραίμ δεν είναι γραπτή.
- Η μαρτυρία λέει ότι τάχα ο Εφραίμ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ την τελετή του αγίου φωτός, όμως κάτι τέτοιο πρέπει να στηριχτεί από την βιβλιογραφία. Θα ήταν πασίγνωστο ένα τέτοιο γεγονός ότι για τόσα χρόνια ο Εφραίμα είχε απαγορεύσει την τελετή.
- Και το ακόμα χειρότερο για εσάς είναι ότι λίγοι έχουν διαβάσει το “Φωτομαχικά…” του Μεταλληνού όπου αναφέρει πηγή πως ο Εφραίμ ΣΤΗΡΙΖΕ το προσκύνημα του Αγίου Τάφου με απειλή αφορισμού για όποιον εμπόδιζε με λόγια ή έργα την προσέλευση των ανθρώπων. Πως στην ευχή δικαιολογείται να αφορίζει τους άλλους και να διακόψει ο ΙΔΙΟΣ την τελετή;
Εδώ είναι οι λατρεμένες πληροφορίες για άνοιγμα του νου:
http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_patriarxis_1.htm
Προσωπικά έχω αγοράσει την αναφερόμενη βιβλιογραφία. Τα περί Εφραίμ είναι μεγάλη κοραϊκή πατάτα…
- Παραμύθι #6: Εδώ πια, είναι για “στενοχώρια”. Ακούγοντας έναν άλλο χαρδαβελοερευνητή της “παρέας” τους και χωρίς να εξετάσουν το θέμα, μας λένε ότι η ευχή που ο Πατριάρχης διαβάζει στον Άγιο Τάφο, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ότι το Άγιο Φως είναι θαύμα! Το να αρνείσαι το θαύμα, είναι δικαίωμά σου, ουδόλως μας απασχολεί. Το να λες όμως ΨΕΥΔΩΣ ότι η ίδια η ευχή ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ το θαύμα, είναι για γιαούρτια και δημόσια διαπόμπευση.
Εδώ ξανακαλούνται για ενημέρωση οι εν λόγω ανενημέρωτοι, αλλά και “λάτρεις της αλήθειας” επειδή μετά, δεν ζήτησαν συγγνώμη για τις συκοφαντίες:
http://roides.wordpress.com/2008/05/12/mera_mhteras/#comment-10353
τύπου “Λασκαράτος”.
Οι γνωστές διαδικτυακές σάχλες για το τι ακριβώς γράφει η Πατριαρχική ευχή και όσα λέει ο Καλοκύρης, έχουν επίσης απαντήθεί με τρελλή λεπτομέρεια εδώ:
http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_skepseis1.htm
ΠΟΥΘΕΝΑ στα λεγόμενα της ευχής δεν δικαιολογούνται όσα γράφονται από τους γνωστούς διαδικτυακούς συκοφάντες (οι οποίοι τώρα …τρέχουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα).
ΠΟΥΘΕΝΑ δεν στηρίζονται στα λεγόμενα της ευχής όσα γράφει ο Καλοκύρης.
Έχουν ξεψαχνιστεί δεόντως τα βιβλία των Καλοκύρη και Μεταλληνού καθώς και του Μηλιαρά και καμμιά 20ρια ακόμη σχετικά (που αμφιβάλλω αν τα έχει δει ποτέ από κοντά κανείς από εσάς…).
Επίσης, ο Τσέτσης έχει πει και το εξαιρετικό ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι κάτι …ξεπερασμένο (πράγμα απίστευτο και αιρετικό, που θεωρητικά τον βγάζει και εκτός Ορθοδοξίας), προκειμένου να δικαιολογήσει μια πρόχειρη συγκόλληση Ορθοδόξων-Παπικών. Όμως, το βέβαιο είναι ότι κανείς ποτέ δεν μπαίνει στον Άγιο Τάφο εκτός του Πατριάρχη οπότε κανείς Τσέτσης δεν γνωρίζει αυτό για το οποίο μιλάει ως αυτόπτης. Επίσης, είναι γνωστές οι λάμψεις, τα εκατοντάδες αναμμένα κεριά που ανάβουν μόνα τους εκτός του ναού ΠΡΙΝ βγει ο Πατριάρχης, οι πύρινες σφαίρες, τα φωτεινά νέφη.
Άρα ο Τσέτσης λέει μάλλον αρλούμπες. Άγιο Φως δεν είναι ΜΟΝΟ τα κεριά του Πατριάρχη, αλλά όλο το σύνθετο αυτό φαινόμενο. Ο κάθε Καλόπουλος, αντί να διαψεύδει τα δικά του “θαύματα” με τα κεράκια που σαν μικρό παιδάκι κατασκευάζει στις εκπομπές, θα πρέπει να καταφέρει να αναπαράγει ΟΛΑ τα φαινόμενα του Αγίου Φωτός, βήμα-βήμα, και μετά να μιλήσει για διάψευση…
ΥΓ
Κάθε τι που ενσωματώνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ειδικά στο δογματικό επίπεδο, περνάει από την κρισάρα της Ιεράς Παράδοσης και γίνεται δεκτό μόνο εφόσον είναι έγκυρο ως προς το περιεχόμενο.
Σε προηγούμενο μήνυμα, σου έδειξα επαρκώς ότι ΚΑΝΕΙΣ αυτοκράτορας δεν μπόρεσε να διαπεράσει τα μυστήρια και τα δόγματα της ορθόδοξης Εκκλησίας, όσο κι αν το προσπάθησε.
Η αναστύλωση των εικόνων και ΚΑΘΕ ανάλογο γεγονός, ήταν έργο της αντίστασης του λαού και της Εκκλησίας ΜΟΝΟ και κανενός αυτοκράτορα. Αν ήταν όλα αυτά έργα αυτοκράτορα, τότε εξίσου θα είχαν πετύχει και οι αιματηρές διώξεις των εικονομάχων αυτοκρατόρων. Με τον ίδιο τρόπο ο Κων/νος δεν είχε την παραμικρή ανάμειξη στα αποτελέσματα της Α’ Οικ. Συνόδου, γιατί αν είχε, τότε θα είχε καταφέρει να επιβάλλει και τον Αρειανισμό που επίσης επεδίωξε σε μεταγενέστερη περίοδο.
ΥΓ2
Το Βυζάντιο ήταν μια καταπληκτική κοινωνία, που σταμάτησε τις εγκληματικές ασυδοσίες της παγανιστικής αρχαιότητας, ελληνικής και μη όπου τα κοριτσάκια σε ποσοστό από 20% έως 75% τα πέταγαν στα σκουπίδια επειδή τους ήταν βάρος, βασάνιζαν, ακρωτηρίαζαν ανθρώπους, τους πέταγαν στις αρένες, τους έκαιγαν ζωντανούς, τους έκοβαν τα μέλη, τάϊζαν με αυτούς τα ζώα, έφτιαχαν παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών όπως με τον Προμηθέα όπου οι πρωταγωνιστές-δούλοι πάθαιναν μπροστά στα μάτια των θεατών όσα έλεγε ο μύθος, μετέτρεψαν τον αθλητισμό σε αιματηρό θέαμα για ψυχικα αρρώστους, αυτομαστιγώνονταν ή έκοβαν τα γεννητικά τους όργανα σε μυστηριακές λατρείες, στους εμφύλιους πολέμους σκότωναν γυναίκες και παιδιά και όσους ζούσαν τους σκλάβωναν, σκότωναν μέχρι και τους ικέτες, κατέστρεφαν ναούς και αγάλματα, βιβλιοθήκες, άφησαν να εξαφανιστεί στην εποχή του αττικισμού κάθε ίχνος γραμματείας που δεν προερχόταν από χέρι αττικιστών, είχαν καμμιά 40ρια δαίμονες αλλά και Θεούς πιο εκδικητικούς από τους δαίμονες, που μάλιστα στον Τρωικό πόλεμο, πολέμησαν ενάντια στους Έλληνες;
——
Σου άρεσε το παραπάνω κείμενο αυτό, που καθρεφτίζει τα όσα έγραψες σε στιλ παραλληρήματος; Είδες τι εύκολες που είναι οι απαντήσεις στα “σεντονάκια” παθογένειας σαν αυτά που έγραψες παραπάνω; Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις πως σε όσα τυχόν παραθέσεις, θα πάρεις ως πρόχειρη απάντηση αρκετές δεκάδες σελίδες, από τις …μεγάλες σαν της Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα. Οπότε, μην μου απλώνεις εμένα τα γνωστά διαδικτυακά “σεντόνια” των Ρασσιά και ΣΙΑ. Άστα για κανέναν άλλο. Και άλλωστε ποτέ δεν τα διαβάζει κανείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου