Ξεφτίλα Ροϊδολασκαράτων Νο 4: "Μαύρη Μαγεία: O εξορκισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία"

Και πάλι Δηδρ και "΄παθήματα του Γουΐνι"...

---

παραμυθο-Ιστοσελίδα: http://roides.wordpress.com/2008/11/01/exorcism-and-the-church/

- Παραμύθι #9:Λένε χωρίς “αιδώ” ότι στο ευαγγέλιο κάποιος “φτωχός άνθρωπος είδε το κοπάδι του να γκρεμοτσακίζεται στη λίμνη και να πνίγεται αναίτια και ασφαλώς μετά θα είδε τα παιδιά του να πεινούν” και το κοπάδι το σκότωσε ο Χριστός!

- Παραμύθι #10: Ότι ο Χριστός έχει “απότομο τρόπο που μιλούσε στη παρθένα μάνα του”!

Εδώ η “θωπεία” στις “αστειότητες” ατόμων, που δεν ξέρουν ΟΥΤΕ ΚΑΝ ανάγνωση:
http://roides.wordpress.com/2008/11/01/exorcism-and-the-church/#comment-13526

Εισαγωγή

Καταρχάς η ενσωμάτωση του ρασπούτιν στο παρόν κείμενο, επιβεβαιώνει αυτό που επισήμανα στα όσα έγραψα στα περί Αγίου Όρους. Είστε ικανοί όλοι οι παγανιστές, προκειμένου να βρήτε επιχειρήματα εκεί όπου δεν υπάρχουν, να ταυτίσετε το χριστιανισμό ακόμη και με τις αυθαιρεσίες της πιο παθογενούς προσωπικότητας. Ο Ορθόδοξος χριστιανισμός όμως κρίνεται από την εσωτερική δομή της πίστεώς του με βάση τη διδασκαλία της Ιερής του Παράδοσης και την ερμηνεία που κάνει στη Γραφή και όχι με βάση τις ενέργειες του …Ρασπούτιν ή του κάθε Ρασπούτιν. Το γεγονός ότι τέτοιοι τύποι αποτελούν άλλοθι στην παραφιλολογία, το γνωρίζουμε εδώ και αιώνες (τόσο παλιά είναι άλλωστε τα περισσότερα επιχειρήματα ενάντια στον Χριστιανισμό γενικότερα).

Όταν όμως σας κοπανάνε ως οχταπόδια και σας καθιστούν υπόλογους για τις κάθε είδους ανωμαλίες, μαγείες, δαιμονολατρείες και εγκλήματα των παγανιστών ή των αθέων ανά τους αιώνες, τότε παριστάνετε τον chinese.
Και επειδή οι νεαρές κοπέλες και τα αθώα βρέφη (που πολύ γούσταραν τη θυσία τους, για να “εξευμενιστούν” οι ανώμαλοι θεοί-παιδεραστές σας), έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα με τις ζωές τους χιλιετηρίδες τώρα, καλό θα ήταν να ζητήσετε μια συγγνώμη για την ύπαρξη της εγκληματικής αυτής πίστης, και όχι να προσπαθείτε να αποσιωπήσετε το αιματηρό παρελθόν σας.

Και βεβαίως, αυτές οι φριχτές καταστάσεις, για εσάς ΔΕΝ αποτελούν παθογένεια, όπως π.χ. ένα έγκλημα που θα κάνει ο οποιοσδήποτε δηλώνει Ορθόδοξος. Τα εγκλήματα κατά ζωής, η ανθρωποφαγία και όλες οι άλλες αποκρουστικές εκφράσεις της πίστεώς σας αποτελούν οργανικό κομμάτι της. Το έγκλημα, είναι μέρος της πίστης αυτής την οποία πρεσβεύετε. Και αυτό, είναι πράγματι αιτία να απολογηθεί κάποιος για την πίστη του…

Βιβλικά #1
Και είπεν ο τύπου “ροΐδης” ή τύπου “λασκαράτος”:

Ο Χριστός που δεν φημιζόταν για τη ζωοφιλία του, εξορκίζει δαιμόνια και τα στέλνει να κατοικήσουν στα γουρούνια ενός αθώου χοιροβοσκού. Ο φτωχός άνθρωπος είδε το κοπάδι του να γκρεμοτσακίζεται στη λίμνη και να πνίγεται. αναίτια και ασφαλώς μετά θα είδε-ώ του θαύματος-και τα παιδιά του να πεινούν.

1ον Πουθενά δεν λέει ότι για το μωσαϊκό νόμο αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας “αθώος χοιροβοσκός”. Αντιθέτως οι ιουδαίοι:

“…θεωρούσαν το χοίρο ακάθαρτο ζώο: η Βίβλος το λέει πολλές φορές…την εποχή των Μακκαβαίων, προτίμησαν να πεθάνουν παρά να φάνε αυτό το αισχρό κρέας. Τα κοπάδια χοίρων που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, δεν μπορούσαν, συνακόλουθα, να ανήκουν παρά μόνο σε ειδωλολάτρες ή σε αδίσταχτους Ιουδαίους, σε άθεους“.

[...]

“Για τον «άσωτο υιό» της παραβολής το ότι φύλαγε γουρούνια ήταν η ομολογία του μεγαλύτερου ξεπεσμού“.

(Ροπς Ντανιέλ, “Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού”, 2η έκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 1990, σελ. 35 & 293)

Επρόκειτο λοιπόν για έναν ενσυνείδητο καταπατητή της ηθικής του Νόμου και ο συμβολισμός των χοίρων καθίσταται προφανής και δεν έχει σχέση με …ζωοφιλίες.

Επίσης, πουθενά δεν λέει ότι ο άνθρωπος ήταν φτωχός, ούτε λέει κάπου ότι είδε τα παιδιά του να πεινούν. Γι αυτό άλλωστε μας λέει ο Μάρκος: “ήσαν δέ ως δισχίλιοι” οι χοίροι. Γιατί με δύο χιλιάδες ζώα, αυτός αγόραζε όλο το χωριό. Άλλωστε, πουλώντας τα “παράνομα” αυτά ζώα στους ειδωλολάτρες κατακτητές, θα είχε μαζέψει κάμποσα…

Να προσθέσουμε εδώ ότι τα ζητήματα προβληματικών ή ιερών φαγητών τα είχαν και οι παγανιστές:

“Κατά τά Υακίνθια, την πρώτη ημέρα, η οποία ήταν πένθιμη, προσφέρονταν εναγισμοί στον Υάκινθο: από μια χάλκινη πόρτα που υπήρχε στον βωμό -τάφο (που ο ίδιος μπορούσε να θεωρήται και βάθρο του μεγάλου αγάλματος του Απόλλωνος) γίνονταν χοές για τόν Υάκινθο. Το βράδυ έτρωγαν μόνο τα φαγητά πού επέτρεπε το ειδικό τυπικό τής λατρείας (τα ζυμωτά γενικά δεν επιτρέπονταν, επομένως και το συνηθισμένο ψωμί)”.

(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Γ2′, “Κλασσικός ελληνισμός 479-336 π.Χ.”, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1972, σελ. 262Α)

“Η βρώση του κρέατος ταύρου…εξηγείται από τον μιθραϊκό μύθο…Το ψωμί ήταν ιερό, γιατί γινόταν από καρπούς της γης, γονιμοποιημένης από το σπέρμα του κοσμικού ταύρου…(μιθραϊκή αντίληψη)”

(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΣΤ’, ‘Ελληνισμός και Ρώμη 30 π.Χ.-324 μ.Χ.’, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1976, σελ. 504Α)

(οι παγανιστές πάντως το εύρισκαν γευστικό…)

Επιστρέφουμε όμως:

Ασφαλώς, επί της “ζωοφιλίας” του Ιησού, να κάνουμε βέβαια και την απαραίτητη διόρθωση…:

“Όλοι οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Στείλε μας στους χοίρους για να μπούμε σ’ αυτούς». Και ο Ιησούς τους το επέτρεψε αμέσως και αφού βγήκαν τα ακάθαρτα πνεύματα μπήκαν στους χοίρους και όρμησε το κοπάδι προς το γκρεμό, στη λίμνη.” (Μάρκ. 5,12-13)

Ήταν δε εκεί ένα κοπάδι, από πολλούς χοίρους που έβοσκαν στο βουνό. Και τα δαιμόνια τον παρακαλούσαν να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους. Και τους το επέτρεψε. Αφού δε βγήκαν τα δαιμόνια από τον άνθρωπο μπήκαν στους χοίρους και το κοπάδι όρμησε προς το γκρεμό στη λίμνη και πνίγηκε” (Λουκ. 8,32-33).

“Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν και έλεγαν: «Εάν μας διώξεις άφησε μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και αυτός τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί δε βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και ολόκληρο το κοπάδι όρμησε και γκρεμίσθηκε στη λίμνη και πνίγηκε στα νερά της” (Ματθ. 8,31-32).

Όπως, και ένας ΣΤΡΑΒΟΣ βλέπει στο κείμενο, τα δαιμόνια ζητούν άδεια ΜΟΝΟ για να ΜΠΟΥΝ στους χοίρους. Δεν ζητούν άδεια για να τους σκοτώσουν! Ο Ιησούς επιτρέπει να μπουν στους χοίρους οι οποίοι ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ αυτοκαταστρέφονται.

Όπως λέει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός στο “Ερμηνεία εις το κατά Ματθαίον”:

“…έτρον τι μηχανώνται σφόδρα πονηρόν [ενν. τα δαιμόνια]. Μελετώσι γαρ ανελείν τους χοίρους ίνα τη ζημία τούτων λυπηθέντες οι της αγέλης κύριοι μη παραδέξωνται τον Ιησούν” (PG 129,300C)

Άρα μία από τις ενέργειες των δαιμόνων αποσκοπεί στο να οδηγήσει τους ανθρώπους στην άρνηση να ακούσουν τον λόγο του Θεού.

Βιβλικά #2
Και είπεν ο τύπου “ροΐδης” ή τύπου “λασκαράτος”:

«Τί εμοί και σοί, γύναι;»

Άλλη μια αυθαίρετη ερμηνεία του γνωστού ερμηνευτή της Αγίας Γραφής, τύπου “ροΐδη”. Ασφαλώς και δεν είναι έτσι τα πράγματα καθώς τίποτε το αυθάδες και απότομο δεν περιέχει ο τύπος αυτός στη συγκεκριμένη περίπτωση:

“Το δε γύναι δι’ ου ο Σωτήρ προσαγορεύει την μητέρα αυτού ενταύθα τε και εν 19, 26 και την Μαγδαληνήν Μαρίαν (20, 15), εστίν η συνήθης προσαγόρευσις των γυναικών και αυτών των μητέρων παρά τοις Εβραίοις, ως και παρά τοις Έλλησι των γυναικών και αυτών των βασιλισσών…Ώστε ουδέν η λέξις ενέχει το απότομον“

(Τρεμπέλας Ν. Παν., “Υπόμνημα εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον”, 4η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήνα 1990, σελ. 88, παράθεση από το έργο του Ν. Δαμαλά, “Ερμηνεία εις την Κ. Διαθήκην”, τόμ. Δ΄, Αθήναι 1940)

Πράγματι, Στην Ιλιάδα (Γ, 204) αναφέρεται στο πρωτότυπο:

“ω γύναι ή μάλα τούτο έπος νημερτές έειπες”

Ενώ σε μετάφραση αποδίδεται (Ομήρου Ιλιάδα, μτφρ. Πολυλάς Ιάκωβος, Αθήνα 2001, σελ. 85):

“Λόγον τωόντι αληθινόν, ω δέσποινα, μας είπες”

Επίσης στο Δ’ Μακ. 15,17 αναφέρεται:

“ώ μόνη γύναι τήν ευσέβειαν ολόκληρον αποκυήσασα” δηλ. “Ω μόνη γυναίκα, που εγέννησες το σύνολον της ευσέβειας” (Κολιτσάρας Θ. Ιωάννης, “Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Εβδομήκοντα”, τόμ. 5, ‘Η Ζωή’, 3η έκδ., Αθήνα 1991, σελ. 554)

Και βεβαίως σε όλη την γραμματεία μέχρι και τον 1ο αιώνα, ο τύπος “γύναι” χρησιμοποιείται εκατοντάδες φορές με ποικίλο περιεχόμενο, όπως αναφέρει και ο Τρεμπέλας μιλώντας ειδικά για την Κ.Δ.:

“Η προσφώνησις γύναι, είτε αγανακτούντος (Λουκ. 22, 57) είτε θαυμάζοντος (Ματθ. 15, 28) είτε τιμώντος (Λουκ. 13, 12. Ιω. 4, 21) είτε σεβασμόν επιδεικνυμένου (Ιω. 19, 26) τυγχάνει” (Τρεμπέλας Ν. Παν., ό.π.)

Άρα, για το λόγο αυτό, όπως πάντα προέχει η ορθόδoξη ερμηνεία των χωρίων και όχι η ερμηνεία του τύπου “ροΐδη”…

Όπως για παράδειγμα ερμηνεύει ο Ιωάννης Χρυσόστομος, με την προσφώνηση αυτή ο Ιησούς διδάσκει ότι η θεοτόκος:

“δέον ως δεσπότην σέβειν και προσκυνείν” τον Ιησού και άρα “ου τοίνυν απαυθαδιαζομένου προς την μητέρα ταύτα τα ρήματα ην”

(παρατίθεται στο Τρεμπέλας Ν. Παν., ό.π.)

Και προσθέτει ο ίδιος ο Τρεμπέλας:

“Είναι μέση τις προσφώνησις μεταξύ του μήτερ, όπερ θα εδήλου άμεσον εξάρτησιν του Ιησού και ως Μεσσίου από της μητρός αυτού, και του Μαρία, όπερ θα εδήλου χαλάρωσιν του προς την μητέρα σεβασμού. Δια του γύναι δεικνύει ο Ιησούς ότι παρήλθε πλέον ο καιρός του να ασκή επ’ αυτού η Μαρία οιονδήποτε μητρικόν κύρος.” (Τρεμπέλας Ν. Παν., ό.π.)

Και κατόπιν προσθέτει την ερμηνεία του Ζιγαβηνού:

“Ουκ είπε δε μήτερ, αλλά γύναι, ως Θεός“

(παρατίθεται στο Τρεμπέλας Ν. Παν., ό.π.)

Αυτή είναι η Ορθόδοξη Ερμηνεία. Για την ερμηνεία της αιρέσεως του τύπου “ροΐδη” τι να πούμε; Περί ορέξεως…

- Παραμύθι #11: Υποστηρίζουν χωρίς “αιδώ” ότι στην Ορθοδοξη Θεολογία προβλέπονται μαζικοί εξορκισμοί-show!

- Παραμύθι #12: Υποστηρίζουν ότι οι Ορθόδοξοι διώχνουν τις αρρώστιες …με ιεροτελεστίες και εξορκισμούς (και ασφαλώς, είναι σαν να μας λένε βλακωδώς, ότι 1) δεν υπάρχει γιατρός, νοσοκόμος, ψυχολόγος, ψυχίατρος που να είναι Χριστιανός και 2) στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν ασθενείς που να είναι χριστιανοί)!!!

Εδώ άλλη μία “θωπεία” μου στα παραπάνω, απίστευτα παραμύθια στιλ Αλή Μπαμπά:
http://roides.wordpress.com/2008/11/01/exorcism-and-the-church/#comment-13579

Καμμία αντίρρηση. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας αναιρέσω για άλλη μία φορά.

Περί εξορκισμών, ιατρικής επιστήμης και λοιπών ανακριβειών

Ξεκινώντας την προσέγγιση του θέματος, παραθέτω την δημόσια εκφρασμένη δήλωση του Ι. Χατζηφώτη σε συνέντευξη (δημοσιεύεται σε βιβλίο του που περιέχει συλλογή δημοσιευμένων συνεντεύξεων), μεταξύ άλλων απαντάει στο συγκεκριμένο θέμα. Το σημαντικό δεν είναι μόνο το τι λέει, αλλά και το ότι δίνει την συνέντευξη ως εκπρόσωπος τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας:

“Ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου βρέθηκε τους τελευταίους δύο μήνες στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Τηλεοπτικοί σταθμοί, ραδιόφωνο, έντυπα παντός είδους έσπευσαν να ακούσουν από τον κύριο Χατζηφώτη την επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το «ΟΖ» τον συνάντησε μία από τις μέρες που ήταν ιδιαίτερα φορτωμένος και τον άκουσε να μιλά με εκπροσώπους του γαλλικού πρακτορείου Τύπου και της Liberation για τη μαγεία και την ύπαρξη της (ή μάλλον την ανυπαρξία της) στη χριστιανική παράδοση.”

(Χατζηφώτης Μ.Ι., “Ορθοδοξία, Σκοταδισμός και Ρατσισμός-Γλώσσα, Παιδεία, Παράδοση, Μουσική, Κοινωνία”, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 133)

Και μετά από διάφορες ερωτήσεις τίθεται το θέμα:

“- Το τυπικό του εξορκισμού που υπάρχει στην Καθολική Εκκλησία δεν υπάρχει στην Ορθόδοξη;
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ευχές. Ορισμένοι κάνουν ομαδικούς εξορκισμούς, αλλά η Εκκλησία δεν συμφωνεί. Η Ορθοδοξία αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση πρέπει ν’ αντιμετώπιζεται κατ’ ιδίαν. Στη μονή του Αγίου Κυπριανού στη Φυλή, η οποία είναι παλαιοημερολογίτικη, γίνονται εξορκισμοί. Ο ηγούμενος της, που φέρεται ως μητροπολίτης, είναι καθηρημένος κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδος.”

και προσθέτει ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ:

“- Εξορκισμοί γίνονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία;
Όχι.”

(Χατζηφώτης Μ.Ι., “Ορθοδοξία, Σκοταδισμός και Ρατσισμός-Γλώσσα, Παιδεία, Παράδοση, Μουσική, Κοινωνία”, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 135-136)

Νομίζω είναι ξεκάθαρο και πρόκειται για άποψη πρόσφατη, καθότι η συνέντευξη δόθηκε τον Γενάρη του 1994.

Και όπως αναφέρει ο δογματολόγος Νικ. Ματσούκας:

“Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει θεολογία περί εξορκισμών, μήτε γράφτηκαν πρακτικά εγχειρίδια για την τεχνική του εξορκισμού, μήτε συνοδικές αποφάσεις υπάρχουν“.

(Ματσούκας Α. Νίκος, “Δογματική και Συμβολική θεολογία”, τόμ. Δ΄, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 196)

Και αυτά σε αντίθεση με τη λατινική εκκλησία η οποία έδωσε μεγάλη βάση σε αυτό το ζήτημα:

“Για τους εξορκίσμούς υπάρχει σωρεία παπικών εγκυκλίων και συνοδικών αποφάσεων, που ρυθμίζουν κατά τις περιστάσεις αυτά τα προβλήματα. Παράλληλα υπάρχει μέριμνα ουκ ολίγη, με αποφάσεις και θεολογική επεξεργασία, για μια τεχνική που άφορα τους εξορκισμούς ως προς την άσκηση τους με την ανάλογη αξιολόγηση τους. Καταρχήν επιβάλλεται διάγνωση της δαιμονικής κατοχής, των χαρακτηριστικών του δαιμονισμένου και, αν συντρέξει λόγος, προσδιορίζεται η συνεργασία του εξορκιστή με γιατρούς και ειδικούς ψυχολόγους. Πάντως βασική αρχή είναι η προσεκτική διάγνωση, αν πρόκειται δηλαδή απλώς για μια ασθένεια ή για δαιμονική κατοχή. Ο εξορκιστής οφείλει να είναι δύσπιστος απέναντι σε κάθε περίπτωση”

(Ματσούκας Α. Νίκος, “Δογματική και Συμβολική θεολογία”, τόμ. Δ΄, Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 194)

Εξίσου και ο πιο παραδοσιακός Τρεμπέλας, ελάχιστη αναφορά κάνει στο θέμα, το οποίο όντως δεν κατέχει καμμία ιδιαίτερη θέση στην ορθοδοξία η οποία ούτε καν θεολογία περί του θέματος δεν έχει διαμορφώσει, όπως προείπα. Σύμφωνα με τη δογματική του Τρεμπέλα, ένα σύνολο ευλογιών υπάρχει:

“…αύται είναι εξορκισμοί προσώπων, προς αποδίωξιν απ’ αυτών πάσης πονηρός δυνάμεως, τοιούτοι δ’ εισί και αι προς το άγιον βάπτισμα συνημμέναι, ευλογίαι βρεφών…η συνήθης των ασθενών…αγιασμοί υδάτων…δεήσεις επί νεκρών…κλπ.”

(Τρεμπέλας Ν. Παν., “Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας”, τόμ. Γ’, 3η έκδ., Ο Σωτήρ, Αθήναι 2003, σελ. 64)

Όπως είπε και ο Χατζηφώτης, η Εκκλησία έχει ευχές τις οποίες διαβάζει, και πρεσβεύει ότι καθε τι που χρειάζεται ο άνθρωπος για τη σωτηρία του βρίσκεται στη μυστηριακή ζωή του μέσα στην Εκκλησία. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Οι ευχές αυτές:

:…ουδέ είναι ούτως αναγκαίαι εις σωτηρίαν, ως τα επτά μυστήρια, αλλά συνεστήθησαν υπό της Εκκλησίας…κατά την υπόσχεσιν αυτού: «εάν δύο υμών συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός οι εάν αιτήσωνται, γενήσεται αυτοίς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς”

(Τρεμπέλας Ν. Παν., ό.π.)

Δεν χρειάζεται καμμία άλλη απόδειξη περί του γεγονότος ότι κάθε είδους “μεγαλειώδης” τελετή εξορκισμού οφείλεται είτε σε επιρροές από τη δύση, είτε σε παλαιοημερολογίτες, είτε σε επιθυμίες προσωπικής προβολής ιερέων.

Μάλιστα, στους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δηλ. στις διατάξεις εκείνες οι οποίες περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο όργανώνεται η Εκκλησία και ενεργεί σε πολλές περιπτώσεις, ο όρος εξορκισμός αναφέρεται μία μόνο φορά, και αυτή περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο εισέρχονται κάποιοι αιρετικοί ξανά στην Ορθόδοξη Εκκλησία:

“…εξορκίζομεν μετά τού εμφυσάν τρίτον εις τό πρόσωπον, καί εις τά ώτα, καί ούτω κατηχούμεν αυτούς, καί ποιούμεν χρονίζειν εν τή εκκλησία, καί ακροάσθαι τών Γραφών, καί τότε αυτούς βαπτίζομεν.”

Ο μοναδικός αυτός εξορκισμός είναι εκείνος που διατηρείται ακόμη και σήμερα πριν από την τελετή του βαπτίσματος και δεν έχει καμμία σχέση με αυτές τις “θεατρικές-δραματικές-θεαματικές” χολιγουντιανού τύπου καταστάσεις. Σε τέτοιους εξορκισμούς, θυμίζω, έχει συμμετάσχει η μισή ελληνική κοινωνία και έχει παρακολουθήσει ΟΛΟΚΛΗΡΗ η ελληνική κοινωνία, καθώς ο καθένας μας γνωρίζει πολλούς φίλους ή γνωστούς του οι οποίοι έχουν υπάρξει “νονοί” και σχεδόν όλοι μας έχουμε παρευρεθεί σε βαπτίσεις…

Και τα περί “αν πάνε οι χριστιανοί στο γιατρό” είναι αστειότητες. Δεν νομίζω να θες να μας πείσεις ότι σήμερα στα “χριστιανικά” κράτη, οι γιατροί είναι μόνο άθεοι ή παγανιστές, γιατί η συζήτηση θα αποκτήσει φαιδρότητα.

Σύμφωνα άλλωστε με την εκκλησιαστική νομοθεσία:

“Η Ιερωσύνη εκ φύσεως δεν συμβαδίζει με όλα τα επαγγέλματα. Ο Ιερεύς δεν μπορεί να ασκή συγχρόνως κάθε είδους επάγγελμα, καθόσον μερικά εξ αυτών απάδουν προς το υψηλόν υπούργημα της Ιερωσύνης και είναι ασυμβίβαστα προς αυτό. Κατόπιν τούτου δυνάμεθα να κατονομάσωμεν ορισμένα «συμβατά» με την ιδιότητα του Κληρικού επαγγέλματα…Ταύτα χωριζόμενα εις κατηγορίας είναι τα εξής:

α. Παραδοσιακά επαγγέλματα:
- τα αγροτικά [...]
- τα τεχνικά [...]

β. Σύγχρονα επαγγέλματα:
του ηλεκτρονικού, του τεχνικού [...]

[...]

α. Εκπαιδευτικά επαγγέλματα [...]
β. Ερευνητικά επαγγέλματα: Φυσικοί, Χημικοί, Βιολόγοι, Μεταλλειολόγοι, Γεωλόγοι, Σεισμολόγοι, Γεωχημικοί, Μετεωρολόγοι, Αστρονόμοι, Αστροφυσικοί κ.ά.

[...]

δ. Επαγγέλματα Κοινωνικής και Ανθρωπιστικής φύσεως: Ψυχολόγοι, Κοινωνικοί Λειτουργοί, Νοσηλευταί.

[...]

(Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, “Κώδικας Εκκλησιαστικής Νομοθεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος”, έκδ. Γ’, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 1395)

Η Ορθόδοξη Εκλλησία λοιπόν, αναγνωρίζει την χρησιμότητα επαγγελμάτων που έχουν σχ΄΄εση με την θεραπεία της ψυχής, όπως του Ψυχολόγου, και επιτρέπει στους κληρικούς να τα ασκούν. Αυτά ως απάντηση στα ανυπόστατα περί του ότι ΤΑΧΑ, η Εκκλησία αναγνωρίζει ως θεραπευτική μέθοδο των ψυχικών νόσων τους εξορκισμούς…..

Και ως επιβεβαίωση των παραπάνω, παραθέτω την άποψη του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης, από τον 4ο αιώνα μ.Χ.:

“Ώσπερ γάρ καί επί τής σωματικής θεραπείας, ο μέν σκοπός τής ιατρικής τέχνης είς εστι, τό υγιάναι τόν κάμνοντα, τό δέ είδος τής επιμελείας διάφορον, κατά γάρ τήν ποικιλίαν τών αρρωστημάτων καταλλήλως καί η θεραπευτική μέθοδος εκάστω τών νοσημάτων προσάγεται, ούτω, πολλής ούσης καί εν τή ψυχική νόσω τής τών παθών ποικιλίας, αναγκαίως πολυειδής γενήσεται η θεραπευτική επιμέλεια, πρός λόγον τού πάθους ενεργούσα τήν ίασιν.”

το οποίο σημαίνει:

“Στη θεραπεία του σώματος ένας είναι ο σκοπός της ιατρικής τέχνης, δηλαδή το να γίνει υγιής ο άρρωστος, ενώ το είδος της θεραπείας ποικίλλει (γιατί σύμφωνα με την ποικιλία των ασθενειών εφαρμόζεται και η ανάλογη για το κάθε νόσημα θεραπεία), έτσι, επειδή και στην ψυχική αρρώστια είναι μεγάλη η ποικιλία των παθήσεων, αναγκαστικά η θεραπευτική φροντίδα θα είναι πολύμορφη, προσπαθώντας να θεραπεύσει ανάλογα με την αρρώστια.”

(“Του εν Αγίοις Πατρός Ημών Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης, Επιστολή Κανονική προς Λητοίον Επίσκοπον Μελιτίνης”, στο Πρόδρομος Ι. Ακανθόπουλος, “Κώδικας Ιερών Κανόνων” (Κείμενο – Ερμηνεία – Σχόλια)’, έκδ. Γ’, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 541)

Ξεκάθαρα λοιπόν φαίνεται ότι ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας αποδέχεται την “ιατρική τέχνη” και στα ζητήματα του σώματος και στα ζητήματα της ψυχής, όπως άλλωστε αποδέχεται και την ποικιλία των ασθενειών που υπάρχουν στο σώμα και την ψυχή. Αλλιώς θα έλεγε αρρώστια της ψυχής είναι μόνο μία, η δαιμονική ενέργεια και θεραπεία της ο εξορκισμός. ΔΕΝ ΛΕΕΙ όμως τίποτε τέτοιο…

Ξαναθυμίζω λοιπόν:

“Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει θεολογία περί εξορκισμών, μήτε γράφτηκαν πρακτικά εγχειρίδια για την τεχνική του εξορκισμού, μήτε συνοδικές αποφάσεις υπάρχουν“.

Και ασφαλώς, τιμάται και αναγνωρίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία η αξία και η προσφορά των γιατρών, σωματικών και ψυχικών νόσων, και επιτρέπει η Εκκλησία την άσκηση των επαγγελμάτων αυτών ακόμη και στους ιερείς της.

Άρα, το παρόν post αυτού του blog, είναι άραγε προϊόν μόνο άγνοιας, ή οι τραγικές ανακρίβειες και γενικεύσεις του επιμέρους δείχνουν αυξημένο βαθμό κακοπιστίας;

ΥΓ

Προς πικραμένους: ασφαλώς και όλες οι ρήσεις αυτές αφορούν τη φράση αυτή. Δεν κατανοώ τις δικαιολογίες. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Χρυσόστομο το “τι εμοί και σοι” διατυπώνει την διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο Μαρία η οποία “δέον ως δεσπότην σέβειν και προσκυνείν”.
Τέλος πάντων, για παιχνίδια για μικρά παιδιά να πάτε στο jambo…

- Παραμύθι #13: Για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την “ειρωνία”, ΞΕΧΝΑΝΕ ΞΑΦΝΙKΑ(!) τα παραμύθια ότι οι ορθόδοξοι τάχα …θεραπεύονται με ιεροτελεστίες και ισοπεδώνουν με οδοστρωτήρα, μπλέκοντας 4-5 περιπτώσεις, εντελώς άσχετες μεταξύ τους, όπου μέσα βάζουν και τον …Ρασπούτιν! Επίσης, μόλις βλέπουν την επιχειρηματολογία να τους χαλάει τα σχέδια, τα γυρίζουν, και ισχυρίζονται κατόπιν ότι “αρνούνται οι ορθόδοξοι την ύπαρξη εξορκισμών” πράγμα που φυσικά, ουδέποτε ειπώθηκε!

Και τότε, τους έρχεται άλλη μία ξεγυρισμένη:
http://roides.wordpress.com/2008/11/01/exorcism-and-the-church/#comment-13606

Το τελευταίο αυτό σχόλιο, δεν είναι καθόλου διαφορετικό από αυτό το οποίο δημοσίευσες εξ αρχής.

Είναι σχεδόν ίδιο, μόνο που βλέπω με χαρά ότι ξέχασες αμέσως τα σχόλια περί του “αν φεύγουν οι αρρώστιες με ιεροτελεστίες”.

Αυτή είναι όντως πρόοδος από μέρους σου, μια που το είχες τραβήξει τόσο πολύ σε αυτό το σημείο, που η κατάσταση είχε γελοιοποιηθεί.

Στο τελευταίο σου σχόλιο, βλέπουμε ένα συνοθήλευμα στο οποίο υπάρχουν:

- η δολοφονία της καλόγριας

- Οι Παλαιοημερολογίτες επίσκοποι

- Ο πατήρ Σάββας

- Ο δεσπότης Πουρτσουκλής ο οποίος μάλιστα ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ τους εξορκισμούς!

Αυτή ακριβώς είναι η ομολογία σου, γι αυτό ακριβώς που επισημαίνω παραπάνω:

“οι τραγικές ανακρίβειες και γενικεύσεις του επιμέρους δείχνουν αυξημένο βαθμό κακοπιστίας”

Οι παλαιοημερολογίτες δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι οριστικά εκτός εκκλησίας μέχρι την επάνοδό τους από το σχίσμα.

Έχουμε λοιπόν ένα δημοσίευμα από blog “για κραυγές που κόβουν την ανάσα”, τους ..παλαιοημερολογίτες, ένα περιστατικό στη Ρουμανία, και ευτυχώς που έβγαλες τον Ρασπούτιν δηλαδή. Το ξέρεις ότι και ο Τσακαλίας ήταν κάποτε στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως αρχιμανδρίτης; Μήπως θα κριθεί και από τον Τσακαλία η Ορθόδοξη Εκκλησία;

Μας λες:

“Αρνιόσαστε με μεγάλη ευκολία τώρα που στριμωχτήκατε, σαν τον δεσπότη της Καισαρειανής, τους εξορκισμούς. Προδίνετε τον ίδιο τον Χριστό που έκανε θεαματικούς εξορκισμούς με ομαδική αυτοκτονία γουρουνιών.”

Να επισημάνω ότι ο εξορκισμός του Ιησού ήταν κάτι ελάχιστοι θα καταλάβαιναν, και μόνο όταν θα έβλεπαν το παιδί θεραπευμένο.
Θυμίζω ότι οι δαίμονες έριξαν τους χοίρους στο νερό και όχι ο Ιησούς.

Η Παραποίηση που με αναίδεια κάνεις είναι η εξής:

Προβάλεις ψευδείς ισχυρισμούς για τους ορθοδόξους, ενώ από τη στιγμή που υπάρχει εξορκισμός στην βάπτιση, είναι αστείο να λέμε αν υπάρχουν εξορκισμοί. Ούτε καν ο Χατζηφώτης δεν το αρνήθηκε ότι υπάρχουν τέτοιες ευχές. Μίλησε για τους ομαδικούς και θεαματικούς εξορκισμούς. Ούτε και ο Τρεμπέλας αρνήθηκε ότι υπάρχουν ανάλογες ευχές. Ασφαλώς όχι. Τις ενέταξε όμως στο σύνολο των σχετικών ευλογιών όπως ένα σωρό άλλες.

Τι κάνει όμως ο τύπου “ροΐδολασκαράτος”:

1ον: Προσπαθεί να επιβιώσει με τη μέθοδο των άκρων. Από τη μία δήθεν ΟΛΗ η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ως σύστημα τους θεαματικούς και προβληματικούς εξορκισμούς και μάλιστα επιδιώκει την θεραπεία όλων των νόσων με εξορκισμό.

2ον: Μετά την δημόσια έκθεσή του, πιάνει το άλλο άκρο, ΨΕΥΔΟΣ κι αυτό: “αρνείστε λέει την ύπαρξη εξορκισμών” και όμως σε ολόκληρο το ποστ μιλάμε γι αυτούς!

Κανείς ασφαλώς δεν θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί τον εξορκισμό, εκτός αν ήταν αιρετικός. Άλλο αυτό και άλλο το αν η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποδέχεται στην πρακτική της, ανεξέλεγκτες τελετουργίες.

Η απουσία θεολογίας και λεπτομερούς ανάλυσης του πως επιτυγχάνεται ο εξορκισμός, δείχνει ακριβώς ότι η εκκλησία από την αρχή της, διδάσκει και ομολογεί την επίτευξη της σωτηρίας με τη βοήθεια των μυστηρίων και με τη μυστηριακή ζωή η οποία σώζει ακριβώς τον άνθρωπο από την επιρροή των δαιμονικών δυνάμεων και δεν προσκολάται σε μεθόδους έκτακτες τις οποίες μελετά με διάκριση.

Εκεί είναι το ζήτημα. Γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενα του ατάκτως μαζευθέντα τύπου “ροΐδη” ούτε το επάγγελμα του Ψυχολόγου ούτε του Ψυχιάτρου θα είχε λόγο ύπαρξης για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Και αυτή είναι άλλη μία διάψευση της υποκριτικότητας και της ισοπεδωτικής γενίκευσης.

Ο εξορκισμός, για να ήταν συμβατός με το όλο πλαίσιο της Θεολογίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, θα έπρεπε να τελεστεί σε μια έκτακτη περίπτωση, όπου την πρωτοβουλία θα έπαιρνε ένα εξέχον και αναγνωρισμένο από την εκκλησιαστική συνείδηση ως χαριτωμένο μέλος της Εκκλησίας. Γιατί θα έπρεπε να διαθέτει αγάπη και διάκριση και ασφαλώς το αποτέλεσμα θα ήταν όχι αυτοκτονία, δολοφονία ή ψυχική πάθηση, αλλά μια πλήρης ειρήνη και εν Χριστώ ηρεμία που θα γαλήνευε το παθόν πρόσωπο.

Ο Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Παΐσιος και ελάχιστα άλλα μέλη της Εκκλησίας, είναι τα μέλη που η εκκλησιαστική συνείδηση αναγνωρίζει ως χαριτωμένα. Είναι πολύ πιθανόν, αν η αγιότητα διακυρησσόταν όπως την πρώτη χιλιετία μ.Χ. από ομοφωνία λαού και κλήρου, χωρίς την επιπρόσθετη συνοδική επικύρωση (η οποία απλώς διαβεβαιώνει ότι ο κλήρος και ο λαός όντως αποδέχονται την αγιότητα ενός προσώπου) η Εκκλησία μας ίσως αναγνώριζε την αγιότητα στα πρόσωπα αυτά.

Όταν όμως, ο οποιοσδήποτε ηγούμενος, μοναχός, κληρικός, βγάζει παντιέρα ως “εξορκιστής”, αυτό δεν είναι θεμιτό για την Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί υποκρίπτει έπαρση και εγωισμό ανθρώπου που είναι αθεολόγητος.

Όπως λοιπόν το λάθος και το σφάλμα υπάρχει παντού, έτσι και στους ανθρώπους που βιώνουν ως μέλη της Εκκλησίας. Η Ορθοδοξία δεν αποδέχεται ότι η σχετική αγιότητα των μελών θα μπορούσε να προσβάλει την αγιότητα της Εκκλησίας ως σύνολο και ως σώμα Χριστού. Αποδέχεται όμως τις επιμέρους εσφαλμένες πράξεις μελών.

Όποιος διαβάσει τους τόμους της “Φιλοκαλίας”, ένα αυθεντικά πνευματικό έργο, αμφιβάλλω αν θα βρει έστω και μία φορά εκεί μέσα τον όρο εξορκισμός. Εγώ τουλάχιστον δεν τον βρήκα. Ο αγώνας των ασκητών, σχεδόν πάντα περιστρέφεται γύρω από την πιθανότητα οι δυνάμεις του αντιθέτου να βγάλουν από το δρόμο τους, αυτούς τους αγωνιστές. ΚΙ ΟΜΩΣ: τα μέσα τα οποία προβάλουν είναι η μυστηριακή ζωή, η εγκράτεια, η προσευχή και η νηστεία, ενώ προσωπικά δεν έχω βρει ΟΥΤΕ ΜΙΑ περίπτωση όπου οι μεγάλοι αυτοί ασκητές να προτείνουν να καταφύγει κάποιος σε εξορκισμό.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ευχές εξορκισμού. Η Εκκλησία όμως είναι ένα σύνολο πνευματικών θυσαυρών. Θα πρέπει να δούμε και ποια ακριβώς θέση έχουν αυτές οι ευχές και πόσο συχνά οι άγιοι προτείνουν στους πιστούς να καταφεύγουν εκεί αντί για τη μυστηριακή εκκλησιαστική ζωή.

Κλείνοντας, να πω ότι, τα όσα έφερα ως στοιχεία στο προηγούμενο post, αποδεικνύουν ότι υπήρχε ένα απέραντο ψεύδος στα όσα ισοπεδωτικά επιχείρησες να παρουσιάσεις για το Σύνολο της Εκκλησίας, πολλά από τα οποία ήδη τα άφησες πίσω. Πήρες όμως το μεμονωμένο σφάλμα και προσπάθησες να το αναδείξεις ως ΟΛΟ. Πήρες το επιμέρους, και μετά με τον οδοστρωτήρα πήγες να το απλώσεις για να καλύψεις τα πάντα.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ελέγχεσαι ως απατεώνας και όχι για το αν έχουν υπάρξει προβληματικές περιπτώσεις εξορκισμών από μέλη της Εκκλησίας που έδρασαν αυθαίρετα.